Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για το τι σημαίνει να είναι κάποιος μεγάλος αθλητής με αφορμή την απώλεια του Κόμπι Μπράϊντ.
Λίγα πράγματα είναι τόσο σοκαριστικά (και σε μέγεθος αλλά και σε μαζικότητα) όσο ο πρόωρος και ξαφνικός θάνατος ενός μεγάλου. Και από τους πρόωρους και ξαφνικούς θανάτους μεγάλων οι πιο σοκαριστικοί είναι αυτοί του μεγάλων αθλητών. Αυτών που το όνομα τους είναι πολύ μεγαλύτερο του σπορ τους. Αυτών που είναι γνωστοί ακόμα και σε ανθρώπους που δεν είναι σίγουροι για το αν το μπάσκετ παίζεται με τα χέρια ή για το σχήμα της μπάλας του ποδοσφαίρου.
Οι μεγάλοι αθλητές δεν είναι απλώς άνθρωποι που θαυμάζουμε τη δουλειά ή την τέχνη τους. Δεν είναι απλώς πρότυπα που γεννούν μιμητές. Οι μεγάλοι αθλητές είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα αναμφισβήτητα μεγάλοι.
Στον αθλητισμό, σε αντίθεση με τις τέχνες, δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν. Δεν μπορεί ο Μάικλ Τζόρνταν να επιστρέψει σήμερα στο παρκέ, να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του και οι αθλητικογράφοι να γράφουν διθυράμβους για το ώριμο παιχνίδι του. Από την άλλη, θυμηθείτε πόσοι βετεράνοι της μουσικής έχουν κυκλοφορήσει άλμπουμ που το μόνο που είχαν να προσφέρουν είναι βαθιά χασμουρητά και γνώρισαν την αποθέωση των κριτικών.
Στον αθλητισμό ο μεγάλος είναι μεγάλος, τελεία και παύλα. Η αποδοχή του μεγαλείου του (και συνεπώς η θλίψη για τον χαμό του) δεν έχουν ούτε ένα τόσο δα «ναι μεν, αλλά».
Όταν ένας μεγάλος αθλητής πεθαίνει πρόωρα και ξαφνικά, δεν πεθαίνει απλώς κάποιος που θαυμάζουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη. Πεθαίνει κάποιος που θαυμάζουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε όλον τον πλανήτη επειδή είναι αναμφισβήτητα σπουδαίος.
Κι ενώ τα παραπάνω εξηγούν την παγκόσμια στεναχώρια για τον θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ, δεν μπορούν να εξηγήσουν το σοκ που προκάλεσε η είδηση του θανάτου του. Ξέρετε, μιλάω γι’ αυτό που νιώσαμε τα πρώτα δευτερόλεπτα, αυτό το ταρακούνημα, αυτή τη στιγμιαία αβεβαιότητα για την πραγματικότητα, αυτό το κάτι που ξεπερνάει τη θλίψη.
Αυτό το κάτι που μας ταρακουνάει γιατί είναι η πιο βίαιη και εκκωφαντική υπενθύμιση αυτού που σε όλη μας τη ζωή πασχίζουμε να ξεχάσουμε. Γιατι είναι η πιο βίαιη και εκκωφαντική υπενθύμιση της ματαιότητας που αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε ή τουλάχιστον να μη σκεφτόμαστε. Τουλάχιστον να ξεγελάσουμε.
Κάποιος που επάξια στεκόταν στην κορυφή του κόσμου, μέσα σε μία στιγμή έπαψε να υπάρχει. Χρειάστηκε μόνο μία στιγμή για να πεθάνει ένας Θεός. Χρειάστηκε μόνο μια στιγμή για το τέλος μιας σταθεράς που μέχρι πριν λίγο δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε τη ζωή μας χωρίς αυτή. Ο Κόμπι είναι ένας Θεός του μπάσκετ. Ο Κόμπι είναι ένας Θεός του αθλητισμού. Ο Κόμπι είναι ένας Θεός. Ο Κόμπι ήταν.
Αλλά αν είναι τόσο εύκολο να πεθάνει ένας Θεός, τότε σε τι μπορεί να ελπίζουν οι άνθρωποι;
