Ο Νίκος Ασημακόπουλος γράφει γιατί οι δύο λύσεις που ακούγονται για τον Παναθηναϊκό μετά την συντριβή από τον Άρη μοιάζουν με ανέκδοτα.
Δυο λύσεις που ακούγονται σαν σύντομα ανέκδοτα προτείνονται τις τελευταίες ώρες στο πρόβλημα του Παναθηναϊκού μετά την τεσσάρα από τον Αρη, που εξάντλησε τις τελευταίες αντοχές και ανοχές.
Η μία, «να φύγει ο Αλαφούζος», λες και υπάρχει άλλος αυτή τη στιγμή να αναλάβει, χωρίς να πάρει στις πλάτες του τα χρέη, μαζί με την ανάγκη για (όσο νάναι) «ακριβές» μεταγραφές που θα σηκώσουν κάπως την ομάδα από Ιανουάριο και μετά.
Η άλλη, «να... μιλήσει ο κόσμος»! Μόνο που την τελευταία φορά που μίλησε με το περίφημο συλλαλητήριο, το μόνο που κατάφερε ήταν να διώξει την σιγουριά των Βαρδινογιάννηδων και να εμπιστευτεί την ΠΑΕ στα χέρια κάποιων που... αγαπούσαν πραγματικά τον Παναθηναϊκό -τόσο πολύ, που στο τέλος τον κατέστρεψαν.
Επειτα, έχουν αλλάξει και οι εποχές. Αυτό που λέμε «κόσμος», ο πραγματικός κόσμος του Παναθηναϊκού, έπαψε εδώ και καιρό να ασχολείται σοβαρά. Οχι μόνο δεν πηγαίνει στο γήπεδο, αλλά παρακολουθεί από μακριά. Αλλοτε θλίβεται, άλλοτε γελάει με τα καμώματα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν συμμετέχει ούτε με την αγορά εισιτηρίων διαρκείας ούτε με την παρουσία του στις όποιες εξελίξεις. Για παράδειγμα, το σχέδιο του Γιαννακόπουλου να μαζέψει 20 εκατομμύρια ευρώ και να ξεκινήσει νέα προσπάθεια υπό την ηγεσία του, έχει κολλήσει απελπιστικά. Μέχρι τώρα συγκεντρώθηκαν γύρω στις 670 χιλιάδες, που σημαίνει ότι υπολείπονται κάπου 19,3 εκατομμύρια για να υλοποιηθεί η πρόταση παρά την... «συγκλονιστική ανταπόκριση».
Το συμπέρασμα είναι πως κανείς δεν εμπιστεύεται την συγκεκριμένη λύση. Αλλωστε, όταν λέμε «ο κόσμος», εννοούμε, πλέον, τους ελάχιστους οργανωμένους της Θύρας 13 που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια με τις κατά καιρούς «κινητοποιήσεις» τους. Και συνήθως όποιος δημιουργεί το πρόβλημα δεν είναι σε θέση και να το λύσει -ειδικά όταν οι μισοί δεν θέλουν να βλέπουν τους άλλους μισούς και πηγαίνουν και κάθονται σε διαφορετικά σημεία του γηπέδου.
13°
