Είχε ορθώσει το ανάστημά της μπροστά στη βιβλιοθήκη του. Με χέρια ανοιχτά σαν τον εσταυρωμένο προσπαθούσε να τον αποτρέψει να πάρει κάποιο βιβλίο και ν’ αρχίσει πάλι το διάβασμα. Αυτός ξεφυσούσε στους ελιγμούς και αυτή του ψιθύριζε «Βαριέμαι». Τα μεγάλα μέσα ήταν τα δόντια της απαλά στο λαιμό του. Μειωμένες οι αντιστάσεις του.
Του είπε να βγουν για να περπατήσουν. Ο ήλιος έπεφτε σ’ ένα χρώμα πορτοκαλί σαν τον πυρετό του. «Όχι, σήμερα. Νιώθω κάπως…» της απάντησε. Η Λίζα δεν τον άφησε να ολοκληρώσει. Σαν να μην άκουσε τίποτα έβγαλε τα ρούχα της και έμεινε όρθια μπροστά του κοιτάζοντας το πάτωμα σαν να ντρέπεται. Δεν ντρεπόταν… Έκαναν τα χειρότερα της κάθε φαντασίας. Ύστερα ξάπλωσε δίπλα του στον καναπέ. Του δάγκωνε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού και τον προκαλούσε σ’ ένα ακόμα. «Θέλω να σε γνωρίσω στους φίλους μου», της είπε. «Όσοι μ’ αγαπούν θα σε λατρέψουν». Αμίλητη συνέχισε να τον δαγκώνει. «Είμαι σίγουρος ότι ακούς. Δεν σε έχω αποκωδικοποιήσει ακόμα, αλλά διάολε σε περνώ 30 χρόνια». Του χαμογέλασε χωρίς να πει κάτι. Και οι δύο ήξεραν ότι τα χρόνια ήταν περισσότερα από 30.
Σταμάτησε να τον δαγκώνει και έριξε τα μαλλιά της μπροστά στα μάτια της, ανακατεύοντάς τα αργά. Πήρε με τα χέρια της τα δάχτυλά του και τα έμπλεξε ανάμεσά τους.
Εκείνος της ανακάτεψε αργά τα μακριά μαλλιά της κάνοντας τον αυχένα της να περιφέρεται κυκλικά. Όταν χόρτασε το άρωμά της, την έφερε κοντά στο στόμα του και της ζήτησε να του δώσει την τελευταία της ανάσα. Φιλιόντουσαν για ώρες, μέχρι που μια στάλα ιδρώτα έσταξε στη μύτη της. Τον στέγνωσε με τα μαλλιά της. «Χάθηκε το ηλιοβασίλεμα, πρέπει να φύγω τώρα», του είπε. Ήσυχη πως ο πυρετός είχε νικηθεί μπήκε στο αυτοκίνητό της.
Και οι δυο μέρες μετρούσαν. Αφαίρεση για εκείνον, πρόσθεση για εκείνη. Ή μήπως ανάποδα; Ακόμα ψάχνει…
13°
