Είμαι 23 χρονών και σπουδάζω οικονομικά κατόπιν παραινέσεων των γονιών μου, παρά το ότι ελάχιστα έως καθόλου με απασχολεί το αντικείμενο. Πάντα στη ζωή μου ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική και πάντα είχα καλό χέρι. Τώρα που τελειώνω με τη σχολή αποφάσισα να κυνηγήσω το όνειρό μου και να δώσω εξετάσεις στη σχολή Καλών Τεχνών. Το πρόβλημα προφανώς είναι ότι οι γονείς μου δεν με υποστηρίζουν σε αυτή μου την απόφαση και με πιέζουν οικονομικά, μιας και ζω μόνη μου στην πόλη όπου φοιτώ, με σκοπό να μην πραγματοποιήσω τα σχέδιά μου (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Μου φορτώνουν χρέη που μέχρι τώρα αναλάμβαναν οι ίδιοι χωρίς να έχω ακόμη αποφοιτήσει, με σκοπό να μου υποδείξουν ότι είμαι μόνη μου σε αυτό τον αγώνα. Και πραγματικά είμαι απίστευτα μόνη (πέρα από το φιλικό μου κύκλο που με στηρίζει) και δεν έχω την υποστήριξη κανενός στην οικογένεια, παρά τις πολλές αναγνωρίσεις και διακρίσεις που έχω λάβει σχετικά με την τέχνη που θέλω να ακολουθήσω. Είμαι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, καθώς οι σχέσεις με τους γονείς μου ήταν πάντα άριστες και πάντα με υποστήριζαν σε κάθε μου απόφαση εκτός από αυτή για την οποία νοιάζομαι πραγματικά. Τι με συμβουλεύεις; Να ακολουθήσω αυτό που αγαπώ με κάθε τίμημα ή να επιμένω προσπαθώντας να μεταπείσω τους γονείς μου και να περιμένω, ελπίζοντας;
Αυτά τα σαμαράκια που τώρα τοποθετούν στο δρόμο σας οι γονείς, είναι το καλύτερο δώρο που σας έκαναν ποτέ. Όποιος αναγκάζεται να σπρώξει την πόρτα, ζυγίζει και τη δύναμή του.
Υ.Γ. 1 Μην ξεχάσετε να με καλέσετε στην πρώτη σας έκθεση.
Μυρτώ, γεια σου! Εδώ και καιρό μόνη, ευχόμουν πώς και πώς να ζήσω έναν αληθινό και δυνατό έρωτα και τώρα ήρθε κάτι που δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Τέλη Ιουλίου, βρέθηκα στο χωριό της φίλης μου για διακοπές. Εκεί με είδε ένας φίλος του αδελφού της και πριν καλά καλά γνωριστούμε, άρχισε να λέει πως με ερωτεύτηκε. Εγώ όμως, που δεν τον είχα προσέξει ερωτικά, όταν το έμαθα δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία πιστεύοντας πως έτσι θα τον αποφύγω και θα τελειώσει η ιστορία. Μπήκα στη διαδικασία να τον γνωρίσω καλύτερα, μετά την επιμονή της φίλης μου και την ιδέα της να μείνουμε μόνοι. Μέσα στην κουβέντα μού φάνηκε συμπαθητικό παιδί, αλλά πέρα από 2-3 φιλιά δεν μου βγήκε να κάνω κάτι παραπάνω. Κι αυτός όχι απλώς δεν ξενέρωσε, αλλά μου είπε ότι θα γινόταν μόνο ό,τι ήθελα. Αυτό με συγκίνησε και δέχτηκα να κρατήσουμε για αρχή επαφή. 1 μήνα τώρα δεν έχει σταματήσει να δείχνει μέσω μηνυμάτων πόσο ενδιαφέρεται. Και όσοι τον ξέρουν, μου λένε να κάνω κάτι γιατί είναι πολύ καλό παιδί. Εγώ όμως δεν είμαι 100% σίγουρη τι θέλω. Τώρα έρχεται στη Αθήνα περιμένοντας να γίνει κάτι κι εγώ είμαι σε κατάσταση πανικού. Γιατί ούτε θέλω να τον πληγώσω, ούτε και να κάνω σχέση μόνο από ανάγκη. Με γοητεύει πολύ το ενδιαφέρον του, αλλά αρκεί μόνο αυτό;
Αφού είναι συμπαθητικό παιδί να του πάρετε μια μπουγάτσα. Κατά τα άλλα, σοβαρευτείτε. Αν ήταν να καθόμαστε σε όποιον ενδιαφέρεται για μας, χαιρέτα μου τον πλάτανο και Νικολό καρτέρει. Στο κάτω κάτω, είμαστε και ομορφοκόριτσα, πώς θα γίνει τώρα;
Λοιπόν, Μυρτώ. Είμαστε δυο φίλες, φοιτήτριες οικονομικής επιστήμης παρακαλώ, 20 χρονών. Το κοινό μας πρόβλημα είναι ότι οι άντρες είναι λίγο αλλού πια, έχουν χάσει το ρόλο τους και μας έχουν ξενερώσει. Δεν ξέρω κατά πόσο φταίνε οι παλιές εμπειρίες σ’ αυτό βέβαια και το πόσο προκατειλημμένες μας έχουν κάνει. Η μία μας είναι καιρό μόνη, μια από δω και μια από κει. Δεν ξέρει και η ίδια τι ακριβώς της φταίει στους άντρες που γνωρίζει κάθε φορά. Πού είναι η ταπεινότητα του ρομαντισμού; Μήπως ξέχασε ο κόσμος πώς να φλερτάρει; Μήπως δύσκολα βρίσκει κάποιος έναν άνθρωπο να συνεννοηθεί; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να περάσουν απ’ τη φάση του φλερτ και της απλής σεξουαλικής επαφής σε κάτι πιο σοβαρό; Από προσωπική εμπειρία; Ελάχιστοι! Η άλλη έχει χωρίσει πολύ πρόσφατα μετά από μακροχρόνια σχέση, και –παρόλο που αυτή τον άφησε– τώρα παραπονιέται που της είπε στην ψύχρα ότι αυτός έχει συνειδητοποιήσει το χωρισμό τους. Βρίσκεται σε μεταβατική φάση, μία σκέφτεται τις υπέροχες στιγμές που ζήσανε, μετά το μετανιώνει και θέλει να προχωρήσει. Οφείλω να πω ότι είμαστε και οι δύο περίεργες. Στον έναν μας ενοχλεί το μάτι, στον άλλον το φρύδι, ο παράλλος θα είναι πολύ λιγούρης. Δεν είναι ότι ζητάμε κάτι εξωπραγματικό, ούτε καν. Απλά τα πολλά φούμαρα και οι ψωνάρες είναι της μόδας, αλλά πάρα, μα πάρα πολύ ντεκαυλέ... Η Μ. και η Ε.
«Ταπεινότητα του ρομαντισμού» ακούω. Ο τελευταίος ρομαντικός που γνώρισα ήταν πιο δολοφόνος κι απ’ τον Αντεροβγάλτη του Λονδίνου.
Υ.Γ. 1 Ψάξτε στους «ελάχιστους». Όλοι εκεί ψάχνουμε – και μη σας πω ότι βρίσκουμε κιόλας…
Υ.Γ. 2 Τι σημαίνει «παλιές εμπειρίες» όταν κάποιος είναι 20 χρονών;
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
13°
