Στον έκτο χρόνο πρωθυπουργίας του ο Καραμανλής μάς είπε πάλι ότι φταίει το ΠΑΣΟΚ για τα δεινά της χώρας. Χρησιμοποιώντας το συνηθισμένο του ψέμα για τα «20 χρόνια» που κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ. Είναι έτσι; Από τη μεταπολίτευση η ΝΔ κυβέρνησε 2 θητείες, ’74-81. Το ΠΑΣΟΚ άλλες 2, ’81-89. Μια θητεία η ΝΔ του Μητσοτάκη, 3 το ΠΑΣΟΚ με Αντρέα, Σημίτη ’93-2004 και άλλες 2 ο Κ. Καραμανλής. Δηλαδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν κυβερνήσει ισάριθμες φορές. Τώρα αν τις φορές της ΝΔ δεν θέλουμε ούτε να τις θυμόμαστε, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να παραποιούμε και την πραγματικότητα.
-Μ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Δεν είδε
Στη σελ. 37 «Διαβάζοντας την Πόλη», ευχαρίστως διάβασα για τούς ήρωες της ΠΕΑΝ και τις προτομές τους στη γωνία Γλάδστωνος + Πατησίων.
Με λύπη μου όμως παρατήρησα ότι ο ερευνητής σας ΔΕΝ είδε και ΔΕΝ σχολίασε τη βεβήλωση του χώρου από τα καρεκλοτράπεζα και τις ομπρέλες σε επαφή με τις προτομές, από ασυνείδητους κερδοσκόπους.
Στις 8/1 επεσήμανα την αθλιότητα με επιστολή που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ», όμως ο κ. δήμαρχος μέχρι σήμερα –δυστυχώς– όχι μόνο ΔΕΝ συγκινήθηκε, αλλά, όπως πληροφορήθηκα, οι οικονομικές Υπηρεσίες του Δήμου εισπράττουν ενοίκιο (!!!).
-ΓΙΩΡΓΟΣ (Χαλάνδρι)
Πάρε το τραμ
Αγαπητέ κ. Γεωργελέ, στο φύλλο της free-press εφημερίδας Athens Voice, με ημερομηνία δημοσίευσης τις 3/9 και συγκεκριμένα στο «Αφιέρωμα Εκπαίδευση» στις σελίδες 47-48, διαβάσαμε με χαρά την ενότητα με τίτλο «Πώς θα μετακινηθείς».
Παρατηρήσαμε, όμως, ότι στα σημεία που γινόταν αναφορά στη μεταφορά ποδηλάτων και ζώων, υπήρχε ελλιπής ενημέρωση. Επειδή, λοιπόν, στην ΤΡΑΜ Α.Ε. εκτιμούμε ιδιαίτερα την εφημερίδα σας και το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεστε, επιτρέψτε μας να σας παραθέσουμε τα εξής:
Η εταιρεία μας, ως σύγχρονη και με κοινωνικό προφίλ, επιτρέπει εντός του τραμ τη μεταφορά ζώων σε καλάθια ειδικών διαστάσεων 70x40x50 cm, ενώ παράλληλα επιτρέπεται η επιβίβαση σκύλων-οδηγών τυφλών.
Σχετικά δε με τη μεταφορά ποδηλάτων, επιθυμούμε να επισημάνουμε ότι αυτή επιτρέπεται, άνευ περιορισμού ημέρας και ώρας, όπως συμβαίνει στα υπόλοιπα μέσα σταθερής τροχιάς. Επίσης, δεν υπάρχει αυστηρός περιορισμός ως προς το χώρο τοποθέτησης του ποδηλάτου (τελευταίο τμήμα οχήματος τραμ, όπως γράφτηκε στην εφημερίδα σας), αλλά προτιμάται κατά τις ώρες αιχμής και για τη διασφάλιση των επιβατών, τα ποδήλατα να τοποθετούνται στο πρώτο ή τελευταίο τμήμα του οχήματος, που είναι και το πιο ευρύχωρο.
Συγχαρητήρια στον Δημήτρη Φύσσα για το άρθρο του «60 χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου» στο τεύχος 3-9/9/09. Ασχολούμαι με την ιστορία της εποχής πάνω από 30 χρόνια, αλλά σπάνια έχω διαβάσει
κείμενο τόσο περιεκτικό και μεστό και κυρίως τόσο αντικειμενικό και γραμμένο χωρίς ιδεοληψίες και παρωπίδες. Συνήθως όσοι γράφουν για τον εμφύλιο ταυτίζονται (έστω και ασυναίσθητα) με τη μία ή την άλλη πλευρά, με αποτέλεσμα την αγιοποίηση της μίας και τη δαιμονοποίηση της άλλης. Ήρθε η ώρα, μετά από 60 χρόνια, να δούμε τα γεγονότα πιο ψύχραιμα. Μπράβο.
Σε μια εποχή σύγχυσης και έλλειψης καθαρού κοινωνικού βλέμματος, η Σώτη Τριανταφύλλου αποτελεί μια συνείδηση που την έχουμε πολύ ανάγκη. Και το λέω αφού έχω διαβάσει πολλά άρθρα της μέχρι τώρα. Και εάν λέμε ότι στην Ελλάδα σήμερα μας λείπει μια ελίτ ανθρώπων που θα πρέπει να «τραβήξουν» τη χώρα από την πνευματική νωθρότητα, η Σώτη Τριανταφύλλου θα πρέπει να αποτελεί μέλος της.
Σας ευχαριστώ, Σώτη, για την τελευταία φράση σας: «Όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής... βάνδαλος».
-Κ. Μαυρίδης
Οι εικόνες της ζωής
Γιατί δεν διαμαρτύρομαι για όσα απαράδεκτα βλέπω γύρω μου; Ισοπεδώθηκα… Στις 22 Ιουλίου βρέθηκα για μια βουτιά στη Γλυφάδα. Παρκάρω στη σκιά των δέντρων. Κάτι διακρίνω; Σωρούς πολύχρωμους. Μια γυναίκα σκυμμένη σε μια αυτοσχέδια λεκάνη-«κομμένος τενεκές», ανάμεσα σε στοίβες ρούχων, πλένει. Κάτι σαλεύει δίπλα της, ένα δίχρονο παιδάκι τυλιγμένο με πολύχρωμο πανί που σκεπάζει κεφάλι-σώμα και σέρνεται στο χώμα. Μέσα στη θάλασσα η υπόλοιπη παρέα, παιδιά από 5 έως 8 ετών, άλλα γυμνά, άλλα με το εσώρουχό τους. Κολυμπούν, παίζουν, μιλούν τη γλώσσα τους, φωνάζουν. Άλλη γυναίκα εμφανίζεται, μπαίνει στη θάλασσα με τα μακριά φανταχτερά της ρούχα, λύνει τα μαλλιά της. Τα παιδιά πλησιάζουν γύρω της, βουτάνε στα ρηχά, παίζουν, φωνάζουν, φωνάζουν. Βγαίνουν και κατευθείαν στη ντουζιέρα του «Δήμου». Η γυναίκα με τα μακριά ρούχα λούζει τα μαλλιά της, με άφθονη σαπουνάδα, φυσαλίδες σκορπούν στον αέρα πάνω στα παιδιά. Το δίχρονο κοριτσάκι πετάγεται να τους συναντήσει, στη διαδρομή ξεκολλάει την πάνα του, την πετά κάτω – είναι πολύ λερωμένο. Ξεπλένονται όλοι μαζί. Γύρω στην ντουζιέρα μονά παπουτσάκια, σαπουνάδες, τενεκεδάκια, πάνες και σκουπίδια διάφορα.
Οι δυο γυναίκες μεταφέρουν νερό, αποτελειώνουν τα ρούχα και τ’ απλώνουν στους θάμνους δίπλα στις γραμμές του τραμ – χρώματα και σχήματα… πολλά. Το μικρό ξαναρίχνει το πολύχρωμο πανί πάνω του, τρέχει στο καυτό χώμα ξυπόλητο και απλώνει μαζί τους.
Έχει περάσει σχεδόν μια ώρα, ξεχνώ το ντους μου, χάνω το κέφι μου, αισθάνομαι μόνη ανάμεσα σε σκουπίδια. Φτάνει το περιπολικό, τα κινητά των λουόμενων έκαναν τη δουλειά τους. Δεν θέλω να δω τίποτε άλλο. Μπαίνω στ’ αμάξι να φύγω, το κοριτσάκι με κοιτά με μάτια μαύρα, κάρβουνο, μετά κοιτά τη γυναίκα μπροστά στη σκάφη. Δεν έχουν αλλάξει ούτε μια κουβέντα. Δεν ξέρω, τρόπος ζωής, αποδοχή - κατανόηση - εγκατάλειψη - σοφία;
Καταλήγω στο διπλανό καφέ να πιω κάτι – μα γαλήνη δεν θα βρω. Στο απέναντι τραπέζι τρεις άλλες γυναίκες και κοριτσάκι ίδιας σχεδόν ηλικίας με το προηγούμενο. Αυτό μαζεύει πετραδάκια, καπάκια, προσπαθεί να διασκεδάσει όπως θέλει αυτό. Δεν τ’ αφήνουν σε ησυχία οι δυο νεότερες: «Μην απομακρύνεσαι έξω από δω! Θα λερωθείς! Θα πέσεις! Μην πιάνεις εκεί, παιδί μου!» κ.λπ., κ.λπ. …Η τρίτη, πολύ μεγαλύτερη, ατενίζει τον ορίζοντα… είναι αλλού. Έρχεται ο σερβιτόρος, το παιδί βρίσκει ευκαιρία, στρώνεται στο τσιμεντένιο πάτωμα και απλώνει την πραμάτεια του, το μικρό του θησαυρό. Για μερικά λεπτά τ’ αφήνουν ήσυχο – φτάνουν τοστ, πατάτες κ.λπ. Η ευτραφής κυρία: «Έλα να φας», «δεν θέλω», «έλα, παιδάκι μου», «όχι, δεν θέλω», το τραβά από το χέρι, να το καθίσει στην καρέκλα, είναι η γιαγιά προφανώς, αδύνατον, φωνές: «Τώρα θα δεις!». Σηκώνεται (η ευτραφής κυρία) σαν αστραπή, παρασύρει στο πέρασμά της καρέκλες, πολυθρόνες, το βουτάει με χέρια δαγκάνες κάτω από τη μασχάλη της, παρατάει τη λουσάτη τσάντα της, περνάει θριαμβευτικά από μπροστά μου, κατευθύνεται στην κούρσα της. Η άλλη γυναίκα μένει εμβρόντητη, η γιαγιά αλλού… Μαζεύει τη λουσάτη τσάντα, μαζεύει τη γιαγιά με περίσσια στοργή, μαζεύει και το τοστ διακριτικά, κομψά που λέμε, περνούν οι δυο από μπροστά μου και κατευθύνονται προς την κούρσα. Έμειναν οι πατάτες στο πιάτο, θέλω να χάψω τις πατάτες μαζί με το πιάτο, κάπου να ξεσπάσω, να φωνάξω για κακοποίηση, για βία, για ελευθερία. Λέξεις περνούν από το μυαλό μου, μαζί με το σερβιτόρο που περνά με τις πατάτες. Σκέφτομαι, συγκεντρώνομαι. Ποια παρέα να διαλέξω; Εσύ; Τα γυμνά παιδιά ή τη λουσάτη γιαγιά που με την ευλογία της κοινωνίας της πράττει ούτως.
Υ.Γ. Την άλλη μέρα, η μεγάλη παρέα των γυμνών παιδιών έχει καταλάβει μέρος της παραλίας. Προσαρμόστηκε λάστιχο στην ντουζιέρα να πλυθούν χαλιά, παπλώματα, κιλίμια. Οι λουόμενοι, το πλείστον Γλυφαδιώτες, απομακρύνθηκαν ένθεν και ένθεν της παρέας σχολιάζοντας. Όλα αυτά, να σκεφτεί κανείς, μπροστά στα εξαιρετικού γούστου σπίτια με τους υπέροχους κήπους. Με το καλό να τους δούμε και στην πλατεία Κολωνακίου, έχει άφθονο νερό και μεγάλες σκάφες εκεί.
22°
