Μέσα από το γυάλινο, διάφανο και καλοφωτισμένο ασανσέρ, η Λίζα έδινε παράσταση για τον άγνωστο, που κάθε νύχτα, τέταρτο μετά τις δέκα διέσχιζε το δρόμο κάθετα μπροστά της με το αυτοκίνητό του. Πότε κόλλαγε τη μούρη της πάνω στο τζάμι κάνοντάς του γκριμάτσες παιδικές, πότε έκανε πιρουέτες, πότε τον σημάδευε με τα δάχτυλα να σχηματίζουν περίστροφο, πότε του αφιέρωνε τραγούδια με μικρόφωνο μια βούρτσα που ξαφνικά έβγαζε από την τσάντα της, πότε του έδειχνε λίγο μπούτι… Πάντα την έβλεπε, πάντα την πρόσεχε και πάντα μα πάντα την περίμενε. Δέκα και τέταρτο. Δευτερόλεπτα μιας ανάβασης απ’ το ισόγειο στον 4ο…
Τη νύχτα που αποφάσισε να τον γνωρίσει, πάτησε το stop στο ασανσέρ και με ύφος «Ναι, είμαι τρελή. Πάρε εσύ την απόφαση για τη συνέχεια» και υψωμένο αντίχειρα του έκανε ωτοστόπ. Εκείνος αναβόσβησε τα φώτα και πάρκαρε ακριβώς από κάτω. Η Λίζα έδωσε εντολή καθόδου και σε μια στιγμή πιο σύντομη κι απ’ την ανάβαση στον 4ο, βρισκόταν στο αμάξι του στη θέση του συνοδηγού.
«Τι είσαι τέλος πάντων;», ήταν το πρώτο που της είπε.
«Το 4ο χρώμα στα φανάρια σου», του απάντησε.
Το φιλί θερμό, υγρό, βαθύ με τα στόματα να μην ξεκολλάνε και τις ανάσες να λείπουν. Το σεξ σαν κλιμάκωση φωτεινού σηματοδότη. Ναι… Μη… Όχι… και ξανά κι άλλο… μέχρι το 4ο χρώμα του «Όλα επιτρέπονται»…
15°
