Ο μεγάλος ενθουσιασμός μπορεί να οδηγήσει σε ατυχείς διατυπώσεις. Στο εκδοτικό σας σημείωμα του τεύχους 326, ουσιαστικά εξισώνετε το ειδικό βάρος της Αγίας Σοφίας με το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Μακριά από εμένα οι βαρύγδουπες πατριωτικές κορόνες, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι διαφορά υπάρχει: η μεν πρώτη είναι σύμβολο ενός χιλιόχρονου πολιτισμού, το δε δεύτερο ο τόπος γέννησης ενός πολιτικού ηγέτη, πολύ σημαντικού για την ιστορία της χώρας του μεν, αλλά και συνδεδεμένου με τις σφαγές Ποντίων και Αρμενίων. «Αίσθηση δικαιοσύνης προς την ιστορία» ναι, αλλά από όλες τις πλευρές, αυτό δεν είναι το σωστό;
Αφήστε που δε υποψιάζομαι ότι άλλοι είναι οι λόγοι που οι Τούρκοι δεν σκίζονται να επισκεφτούν τη Θεσσαλονίκη και όχι η μη ανάδειξη του σπιτιού του Ατατούρκ.
Όταν ήμασταν παιδιά το κυνηγητό ήταν ένα ευχάριστο παιχνίδι, σε κυνηγούσαν οι φίλοι σου, τα αδέλφια σου, μπορεί και να σε κυνηγούσε και ο πρώτος σου έρωτας και να ήθελες τόσο πολύ να σε πιάσει έστω για να σε αγγίξει λιγάκι γι’ αυτήν την πρώτη επαφή…
Σάββατο βράδυ στο Nixon στο Γκάζι, κόσμος πολύς, ωραία ντυμένος με το ποτάκι στο χέρι, φλερτάκια, συζητήσεις και καλή μουσική έξω στο πεζοδρόμιο, μιας και ο χειμώνας δεν λέει να κάνει την εμφάνισή του. Ξαφνικά ένα άλλο κυνηγητό ζωντανεύει καθώς δύο αστυνομικοί κυνηγούν δύο Πακιστανούς, τους πιάνουν μπροστά μας. Όλοι παρακολουθούν σα να βλέπουν καταδίωξη σε ταινία.
Συνειδητοποιώ ότι αυτό το κυνηγητό δεν είναι καθόλου ευχάριστο, το καρδιοχτύπι τους, τη γλώσσα που δεν ξέρουν να μιλήσουν, τον ΚΑΝΕΝΑ που δεν έχουν να πάρουν τηλέφωνο να τους βοηθήσει, το τόσο αβέβαιο μετά…
Κάποιοι είπαν ότι έκλεψαν πράγματα από κάποιο αυτοκίνητο…
Δεν ξέρω… να χαρώ που η Ελληνική Αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της ή να λυπηθώ αυτούς τους ανθρώπους που ξεβράστηκαν εδώ και παίζουν την πιο άχαρη μορφή κυνηγητού που έχω δει…
18°
