Της αναβόσβησε τα φώτα του αυτοκινήτου για να τον προσέξει. Ψηλόλιγνη, τζιν σορτσάκι ταλαιπωρημένο στα τελειώματα, ξεχειλωμένο άσπρο t shirt και τα all star της χαλαρωμένα στους αστραγάλους. Δεν ήταν ντυμένη «το κορίτσι του party» αλλά αυτό που του έδειχναν τα φώτα του, του άρεσε στ’ αλήθεια άσχημα.
Αυτή άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. «Να μην αργήσουμε γιατί αύριο δίνω το πυθαγόρειο θεώρημα…», του είπε, κοιτάζοντάς τον στα σοβαρά. Αυτός αναζητούσε να αποκωδικοποιήσει την ασυναρτησία που μόλις είχε ακούσει. «Να δες, το έχω κάνει και σκονάκι αλλά ως αύριο μπορεί να έχει σβήσει», του ψιθύρισε στο αυτί, ανοίγοντας αργά με τα δάχτυλά της το σκίσιμο απ’ το σορτσάκι στο δεξί της μπούτι. Ζωγραφισμένο με στυλό μπλε, το τετράγωνο της υποτείνουσας και τ’ άλλα περιττά.
Τα μάτια του έλαμψαν. Είχε στη θέση του συνοδηγού την πολύ προσωπική του time machine. Αυτοί οι δυο μαζί, δεν είχαν ηλικία. Απ’ τα τρελά της εφηβείας, στα σκληρά των μεγάλων και πάλι πίσω και πιο πίσω.
«Πάμε να σε διαβάσω», της είπε σιγανά και πάτησε το γκάζι. «Αυτό το μάθημα θα το περάσεις μαζί μου».
«Πρώτα μια τεκίλα», του απάντησε και άνοιξε την πόρτα. Βήμα γοργό με τη Λίζα μπροστά να τον τραβάει απ’ το χέρι… ή μήπως απ’ την διάθεση;
«Και ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει μια ορθή γωνία;», τον ρώτησε κρεμασμένη απ’ το λαιμό του. «Να επαναστατήσουν οι προσκείμενες, μπέμπα μου», της απάντησε αυτός και με μια κίνηση την πήρε σηκωτή στον ένα ώμο.
Η Λίζα δε θυμάται πώς απ’ το μπαρ βρέθηκε στο σπίτι του. Το μάθημα για το πυθαγόρειο πάντως πήγε εξαιρετικά. Έτσι της έλεγε η πιπιλιά στο μπούτι, στη θέση ακριβώς που ώρες πριν το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου μπλα μπλα μπλα…
16°
