Της χτύπησε την πόρτα στον γνωστό ήχο του λυγισμένου δείκτη πάνω στο ξύλο. Του άνοιξε και χωρίς λέξεις τον άφησε να περάσει. Πήρε το «Γεια σου» του και το πέταξε. Πριν αυτός συνεχίσει, «Έχουμε πει πολλά…», του είπε σιγανά και με τα δυο της δάχτυλα του έκλεισε το στόμα.
Οι ανάσες τους κόπηκαν πριν το φιλί. Τα δάχτυλά του υπολόγισαν την υγρασία της και το γόνατό της την καύλα του. Άλλαζαν θέσεις δίχως στάσεις, δοκίμαζαν διεισδύσεις. Απ’ τα τρυφερά… στων ενηλίκων και από εκεί στα άσχημα. Το μόνο που δεν άλλαζε ήταν ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Τα βλέμματα που δεν ξεκολλούσαν λες και θα’χανε εκείνος που πρώτος θα έπαιρνε τα μάτια του.
Αυτή μικρή και αθώα, από το υφάκι «εγώ σε πηδάω», στο ύφος «σιγά, τι νομίζεις ότι κάνεις»… τον έκανε να βγάζει τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό του πάνω της, χωρίς αυτή να μπορεί ν’ αποφασίσει αν προτιμά τον πρώτο, τον δεύτερο ή… τον επόμενο.
Και όταν αυτός τη γύρισε στα τέσσερα, πάλι τα βλέμματα ενωμένα στην αντανάκλαση του μισάνοιχτου παραθύρου. Μόνο να… εκεί λίγο πριν τελειώσουν, εκείνη έσκυψε το κεφάλι σαν να’θελε να του κρύψει την ικανοποίησή της, παίρνοντας τα μάτια της απ’ τα δικά του. Θυμωμένα αυτός την τράβηξε με δύναμη απ’ το μαλλί και κοιτάζοντάς την μέσα απ’ το τζάμι, της ψιθύρισε στο αυτάκι «Θα με κοιτάς όταν τελειώνεις για μενα»…
