ΣΕ ΕΙΔΑ

Μυρτώ, είμαι 17 και το αγόρι μου 18, είμαστε ενάμιση χρόνιο μαζί, είμαστε πάρα πολύ ευτυχισμένοι αλλά εμένα αυτή η ευτυχία μού δημιουργεί μεγάλο άγχος μη χωρίσουμε. Δεν έχουμε άλλες εμπειρίες. Είναι ο πρώτος μου και είμαι η πρώτη του. Η μαμά μου, που τα συζητάμε όλα σαν φίλες, λέει ότι η σχέση μου θα κάνει τον κύκλο της και κάποτε θα τελειώσει γιατί έχουμε πολύ δρόμο κι εγώ κι αυτός. Ξέρω ότι έχει δίκιο, είμαστε και οι δύο πάρα πολύ μικροί, αλλά, Μυρτώ, αυτό δεν σημαίνει να μην κάνουμε όνειρα για το μέλλον ούτε και μειώνει αυτά που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο και πολλές φορές όταν ακούω τη μαμά μου, που είναι 45, να μιλάει για τις δικές της εμπειρίες απέναντι στις δικές μου νιώθω φοβερό θυμό που δεν μπορώ να τον εξηγήσω. Κάθε φορά με αποστομώνει σε ό,τι και να της πω, λες και δεν ακούει και δεν σκέφτεται κάτι άλλο να πει εκτός από «η γενιά μου αυτό, η γενιά μου εκείνο». Έχω κάπως χαθεί. - Μίνα

Γύρω στις 6μιση-7 πήγες, ρε παπάρα, να στρίψεις δεξιά λες και δεν υπήρχα και μου έφαγες την πόρτα. ΕΙΣΑΙ ΖΩΟ. ΜΑΘΕ ΝΑ ΟΔΗΓΑΣ ΖΩΟ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΖΩΟ. Και μετά εξαφανίστηκες κιόλας. ΖΩΟ
 

Σε ζάλισα με μία εξέταση που έκανα. Μου έκανε εντύπωση που θυμήθηκες το όνομά μου και είπες χαριτολογώντας ότι έρχομαι κάθε μέρα. Τρεις φορές ήρθα, αλλά το δικό σου όνομα δεν το έμαθα.
 

Δευτέρα, 27/1, ώρα 08:20, μαζί στο τρόλεϊ 15 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κοιταζόμασταν συνέχεια, όμορφη ξανθιά μου. Εγώ κατέβηκα στα Δικαστήρια, εσύ συνέχισες, θέλω να σε ξαναδώ.
 

Δεν σε είδα, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάπου υπάρχεις,,, Eίμαι 45 παθητικός και ψάχνω μια όμορφη γνωριμία εδώ και καιρό... Eίπα να δοκιμάσω... Ποτέ δεν ξέρεις!
 

Σε είδα και σου έκανα νόημα να βγεις έξω από το μαγαζί. Ήρθες με τη φίλη σου και μιλήσαμε. Μου έδωσες το τηλέφωνό σου και είπες να σε πάρω σήμερα. Ελπίζω να έκανες απλά λάθος το νούμερο όταν το έγραφες.
 

Θεατρικό του Ώλμπυ εσύ, ρούσικο μυθιστόρημα εγώ. Μιλήσαμε για 2 στάσεις, κατέβηκες Πανόρμου. Μυστήρια τύπισσα με μυτοpiercing και υπέροχο χαμόγελο. Ηθελα απλά να δω τι διαβάζεις και κατέληξα, υποψιάζομαι, ερωτευμένος. Στείλε.
 

Σε είδα στο τρίτο βαγόνι προς Κόρινθο. Εγώ ήμουν με τις φίλες μου, εσύ μάλλον μόνος. Έχει περάσει καιρός, κοντά δυο μήνες, αλλά ακόμα σε σκέφτομαι. Είσαι με μούσια λίγα και γυαλιά. Είμαι η κοπέλα με την μπλε ζακέτα που καθόταν απέναντί σου στο άλλο βαγόνι μέχρι που κατεβήκαμε Κόρινθο και εσύ συνέχισες προς Κιάτο. Ηταν Δευτέρα.
 

Ψυρρή, Παρασκευή 24/1/20, βράδυ 00:30 (προς Σάββατο), καθώς ξεπαρκάρω στην Αγίου Δημητρίου (και Καλαμιδα), πολύ ευγενικά πήρες ένα ηλεκτρικό πατίνι που ήταν μπροστά από το αμάξι μου για να βγω πιο εύκολα. Ψηλός, ξανθός, με κοτσίδα. Κατέβασα το παράθυρο και σε ευχαρίστησα. Ξανά, ήσουν ευγενέστατος. Συνέχισα να οδηγώ κ εσύ να περπατάς σχεδόν δίπλα μου επί της Αγίου Δημητρίου και επι της Ευριπίδου. Στο κόκκινο φανάρι της Ευριπίδου (με Αθηνάς) με έφτασες και ξαναχαιρετηθήκαμε, αλλά άναψε το φανάρι πράσινο και έφυγα. Το μετάνιωσα που δε σου μίλησα, γύρισα πίσω αλλά δε σε βρήκα. Αν το δεις στείλε μου, θα χαρώ να σε γνωρίσω.
 

Καπνίσαμε ένα τσιγάρο, έξω από το μεζεδοπωλείο, συζητώντας για τα παιδιά μας. Μου είπες ότι είσαι διαζευγμένη. Όπως εγώ.