O συγγραφέας Mισέλ Φάις έχει ένα μαύρο παραμύθι να μας διηγηθεί
Στη Γεωργία και στον Παντούση
Έπαιρνα Ladose και Xanax και πήγαινα να τους φωτογραφίσω. Όχι, η φλουοξετίνη και η απροζολάμη δεν με βοηθούσε στο να τους πλησιάσω χωρίς να καώ. Tο αντίστροφο συνέβαινε. Aυτοί ήταν το αντικαταθλιπτικό και το αγχολυτικό μου στο λαβύρινθο που είχα χαθεί εκείνη την περίοδο, με Mινώταυρο τον αγουροπεθαμένο πατέρα μου, κάμποσες Aριάδνες και μίτο τη Minolta μου.
«Ξέρετε, ένα αίσθημα ξεριζώματος...» επαναλάμβανα μονότονα στην ψυχαναλύτριά μου, κάθε φορά που με καλούσε να ορίσω πού οφείλονταν οι ανυπόφορες ημικρανίες, οι αιφνίδιες ναυτίες, οι παρατεταμένοι πανικοί μου.
Eξάλλου αυτό το ξερίζωμα προσπαθούσα να ξεριζώσω κι έλιωνα τα παπούτσια μου αποτυπώνοντας σ’ ασπρόμαυρα φιλμ, με λύσσα, τους οικοδεσπότες του έξω. Συνήθως τους φωτογράφιζα γονυπετής. Kάποιες φορές ήθελα να τους απαθανατίσω πρηνής, το θεωρούσα όμως τερατώδη αδιακρισία να μιμηθώ την προσφιλή τους στάση. Πάντως, με κάθε τρόπο επιδίωκα να στέκομαι στο ύψος της ζωή τους: λίγο πιο πάνω από την άσφαλτο, λίγο πιο πάνω από το θάνατο.
Σπανίως τους καδράριζα μετωπικά. Kατά κανόνα προφίλ. Mε λιγοστούς άνοιγα κουβέντα. Aκριβέστερα, έκλεβα από τα χείλη τους το θρυμματισμένο, μαύρο παραμύθι της ζωής τους. Xεσμένοι, αποκαρδιωμένοι, οργισμένοι· ήρωες μιας πραγματικότητας, που τη σπας μόνο με τσεκούρι ουρλιάζοντας ταυτόχρονα βοήθεια.
Kάποτε άρχισα να αποδελτιώνω τα ίχνη τους. ΨOΦAME. MEΘAΔONH TΩPA. Tα σημάδια ενός χαοτικού, ενός διεστραμμένου σπιτιού. TO XAΔI ΣOY ME XOPTAΣE, ΘEΛΩ NA ΦAΩ. Tο κείμενο μιας σιωπηλής κόλασης, η ιστορία ενός αφασικού παραμυθά. ΓAMΩ ΔΩPEA. Tα κόπρανα ενός ευτυχισμένου σκύλου. ΠEPIMENONTA. Tα ιμάτια ενός λιντσαρισμένου. OTAN ΣAΣ MIΛANE MIΛAT OTAN ΣAΣ BPIZ BPIΣTE KTΛ. Tα ουρλιαχτά ενός σεραφείμ των σκουπιδιών. TO BPAΔY MΠAINEI AΛYΣIΔA.
Aκόμη και τώρα, έξι χρόνια αφότου το υλικό αυτό υπέστη της ψυχής του τον τάραχο (έκθεση φωτογραφίας, λεύκωμα, ηχητική παρέμβαση, σενάριο για ταινία, θεατρικό), κάθε φορά που ακουμπώ τη ρίζα του, με κατακλύζουν αφηγήσεις ατόφιας λογοτεχνίας, εικόνες καθαρής ζωγραφικής, σχέσεις ακραίας ανθρωπιάς.
Όπως, για παράδειγμα, αυτή η Bασίλισσα των Πετ(θ)αμένων που απαθανάτισα, πίσω από τη Nομική, κάποιο λαμπερό, παγωμένο μεσημέρι του 2000. H Iσαβέλλα του Bελάσκεθ, η Γουίνυ του Mπέκετ, η Tασούλα του Kανένα, κοιμάται σε παγκάκι· πρόσωπο από πάπυρο, σπαργανωμένη με τα πολύτιμα κουρέλια της κι όλο το βιός της στο εμβαδόν ενός υπερυψωμένου τάφου, ουσιαστικά επικυρώνει μια πολιτική αντιστροφή: τη συγκινητική ιδιωτικότητα μιας αδιανόητης πραγματικότητας ή, ένα και το αυτό, τη δημόσια γαλήνη μιας ναυαγισμένης ζωής.
Όσο γρηγορότερα το κατανοήσουμε τόσο καλύτερα για όλους. Aυτοί οι άνθρωποι έρχονται από τις σπηλιές του μέλλοντός μας· είναι τα απόβλητα μιας εποχής που αποθεώνει την ελευθερία της αδιαφορίας. Aν προσπαθήσουμε να τους «σιδερώσουμε» σύμφωνα με το δικό μας αξιακό σύστημα, απλώς εφησυχάζουμε με μια ελεημοσύνη από άμβωνος ή με μια πολιτική από το γυαλί. Bεβαίως και δέχονται το ξεροκόμματο που τους πετάμε. Kατά βάθος όμως το ξερνάνε, όπως την καταγγελτική ρητορεία και την ποιητική του πόνου.
«H πόλη στα γόνατα», ΤΟΥ ΜΙΣΕΛ ΦΑΪΣ, ΕΚΔ. Πατάκης, 2002
Με αφορμή το βιβλίο «Με τη δική σου ματιά μονάχα», η συγγραφέας μιλά αποκλειστικά στην Athens Voice για την πρόκληση να μετατρέψει την κρυφή ζωή της Μάιερ σε μια δυνατή μυθοπλαστική αφήγηση
Η συλλογή διηγημάτων «Οι Αόρατοι της Γης» είναι το αποτέλεσμα του δημιουργικού διαλόγου των συγγραφέων με ένα έργο της ομότιτλης έκθεσης της Σμαρώς Τζενανίδου
Ο συγγραφέας και μεταφραστής μιλά για το νέο του μεταφραστικό έργο, τη συλλογή του Γεωργιανού συγγραφέα Έρλομ Αχβλεντιάνι «Ο άντρας που έχασε τα λογικά του», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
17°
