Τα δωμάτια των συγγραφέων: Άννα Μαρία Δρουμπούκη

Μέχρι το τέλος του περασμένου έτους, ζούσα επί εννέα χρόνια στο Βερολίνο. Εκεί, όλα τα χρόνια, έγραφα στην κουζίνα. Δεν μπορώ να με φανταστώ να γράφω πλέον αλλού, ίσως γιατί η κουζίνα είναι ο μόνος χώρος του σπιτιού στον οποίο είχα πάντοτε την αναγκαία απομόνωση προκειμένου να συγκεντρωθώ στο γράψιμο. Καθώς συμβίωνα, επιθυμούσα να έχω έναν άτυπο προσωπικό μου χώρο, και σε ένα δυτικοευρωπαϊκό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης δεν υπάρχει η πολυτέλεια ξεχωριστών γραφείων.

Πλέον ζω στην Αθήνα και διαμόρφωσα την κουζίνα μου σε χώρο συγκέντρωσης και γραψίματος. Την έβαψα πράσινη –το πιο γαλήνιο χρώμα για το ανθρώπινο μάτι, το χρώμα της φύσης και της φρεσκάδας–, τοποθέτησα εκεί το παλιό, στρογγυλό, ξύλινο τραπέζι της προγιαγιάς μου που βρισκόταν στο σαλόνι και, κόντρα στις συστάσεις για το αντίθετο, τις βελούδινες κόκκινες παλιές καρέκλες. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μίνιμαλ, μεταμοντέρνες διακοσμήσεις των σύγχρονων σπιτιών. Προτιμώ την παλαιότητα, ίσως έχει να κάνει με το κομμάτι της ταυτότητάς μου ως ιστορικός. Έτσι, δημιούργησα ένα μικρό «σαλόνι της γιαγιάς» εντός της κουζίνας, με άπλετο χώρο για το λάπτοπ, τα βιβλία και τις σημειώσεις μου. Η κουζίνα μετατράπηκε σε έναν υβριδικό χώρο πρόσμειξης παλιού και νέου, καθώς τα λευκά ράφια τοποθετήθηκαν πρόσφατα. Ο Μαρκ Λάνεγκαν κεντραρισμένος στο τραπέζι, επιτηρεί τη διαδικασία μέσα από τις μουσικές του, απαραίτητη συνοδεία την ώρα της συγγραφής και συγκέντρωσης. Το αυτόγραφό του μου θυμίζει εκείνες τις συναυλίες όπου δεν χρειάζονταν μεγάλα γήπεδα ή εντυπωσιακές αρένες και κινητά για την καταγραφή των ινσταγκραμικών ενσταντανέ. Έτσι εμπνέομαι περισσότερο καθώς δεν υπάρχει ώρα της ημέρας που να μην παίζει μουσική κάπου στο βάθος.

Εδώ αισθάνομαι απόλυτα στο στοιχείο μου γιατί περιστοιχίζομαι από οικείες μυρωδιές, αποτέλεσμα της επιλογής μου κάμποσα χρόνια τώρα να είμαι βίγκαν. Συχνά είναι η μυρωδιά των μπαχαρικών και των μυρωδικών που προσελκύουν τους κρεοφάγους κατά το μαγείρεμα, όχι το ίδιο το μαγείρεμα της σάρκας ζώων που σίγουρα για κάθε λογικώς ενσυναισθανόμενο και σκεπτόμενο ον είναι μια διαδικασία αποτρόπαια. Οι όμορφες μυρωδιές καθιστούν την εκπέμπουσα αρωματική αύρα ενός καλού βίγκαν φαγητού ακόμη πιο ελκυστική και γνώριμη. Όταν γράφω, προσπαθώ να σηκώνομαι κάθε μισή ώρα γιατί η καθιστική ζωή δημιουργεί πολλά προβλήματα. Έτσι, εκεί που σκέφτομαι την επόμενη ιδέα και πώς θα την αποτυπώσω σε μια πρόταση, συγκεντρώνομαι καλύτερα όταν κόβω τα λαχανικά, όταν ετοιμάζω κάποια σούπα ή όταν βράζω όσπρια. Ο συνδυασμός των καθαρών αρωμάτων που δεν προκαλούνται από τη θυσία ενός άλλου έμβιου όντος, μαζί με την ίδια τη δημιουργική διαδικασία του μαγειρέματος ή της ετοιμασίας βοτάνων για κάποιο τσάι, με καθιστά περισσότερο διαυγή και δημιουργική. Πρόσφατα, χάρισα το γραφείο που είχα στο σπίτι και έτσι είμαι μονίμως, όταν γράφω, στην κουζίνα. Στην ολοκλήρωση κάθε βιβλίου ή άρθρου, αισθάνομαι πάντα την επιθυμία να προσθέσω ευχαριστίες στην κουζίνα μου για το καταφύγιο που μου παρείχε σε όλη τη διάρκεια της συγγραφής. Αλλά ας μην προχωρήσω άλλο, διότι με όλα τα παραπάνω θα έχω θεωρηθεί ήδη επαρκώς εκκεντρική!