Τα δωμάτια των συγγραφέων: Χριστίνα Λιναρδάκη

Αυτός ο μικρός χώρος (ουσιαστικά, μια εσοχή στο σαλόνι) είναι το προσωπικό μου αλχημιστικό εργαστήρι: ένα μικρό γραφείο, συνήθως ακατάσταστο και πάντα γεμάτο από συλλογές διηγημάτων και ποιημάτων που περιμένουν να διαβαστούν. Παλιότερα, που τα παιδιά ήταν μικρά και χρησιμοποιούσαν κι αυτά τον υπολογιστή, έγραφα τα κείμενα και τις βιβλιοκριτικές μου οπουδήποτε μπορούσα να καθίσω αναπαυτικά με ένα laptop, όμως τελικά βοηθάει να έχεις ένα σταθερό σημείο να γράφεις. Είναι σαν να καλείς την έμπνευση να έρθει μόνο που κάθεσαι εκεί –  κάτι σαν δήλωση της πρόθεσής σου και σαν υπόσχεση που έρχεται να σε συναντήσει.

Η αγαπημένη μου στιγμή είναι το πρωί, όταν καταφθάνω εδώ με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ, ενώ οι υπόλοιποι στο σπίτι ακόμη κοιμούνται. Αισθάνομαι, νομίζω, όπως ακριβώς κάποιος που ανεβαίνει σε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού κι ετοιμάζεται για μια καινούργια περιπέτεια. Αυτή είναι η αίσθηση γιατί, όταν ξεκινάς να γράφεις, δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει το νήμα της σκέψης σου, τι θαυμαστά πράγματα θα συναντήσεις στην πορεία ούτε πού θα καταλήξεις και τι θα συμπεράνεις. Αυτό από μόνο του είναι μαγικό – εμένα τουλάχιστον πάντα με γοητεύει σαν διαδικασία.

Το έπιπλο του γραφείου και η καρέκλα είναι και τα δύο παλιά και στον τοίχο υπάρχουν γκραβούρες και χαρακτικά, καθώς και μια προθήκη με σπαράγματα κτερισμάτων από τον 6ο αι. π.Χ. που έφτασαν σε μένα ως κληρονομιά της οικογένειας. Όλα αντανακλούν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του χαρακτήρα μου που είναι η συνείδηση του χρόνου. Πάντα έλεγα ότι έχω καταπιεί ρολόι και πράγματι έχω εμμονή με την ακρίβεια: όχι μόνο στα ραντεβού μου και τις προθεσμίες που τηρώ, αλλά κυρίως στον τρόπο που εκφράζομαι που διέπεται επίσης από χρονικότητα και χρονισμούς.

Νομίζω ότι αυτή η εμμονή προσδιόρισε και την ποιητική μου συλλογή «ΣΚΠ» (εκδόσεις Ενάντια, 2024). Αυτήν όμως δεν την έγραψα σε τούτο το γραφείο. Γράφτηκε σε διάφορα σημεία του σπιτιού, του χωριού της μητέρας μου, στο μετρό αλλά και σε άλλους χώρους, νοερούς ή της μνήμης, όπως το παιδικό μου σπίτι, μια απόκρημνη παραλία όπου είχα βρεθεί μικρή και πολλούς άλλους τόπους απ’ όπου έχω περάσει. Τα ποιήματα της συλλογής εκκινούν από προσωπικά βιώματα, όμως έχουν πάρει διαφορετικές τροπές στη φαντασία, εκφράζοντας πιθανότητες που στάθηκαν για λίγο στο μυαλό μου σαν παράλληλες εκδοχές του κόσμου μου.

Η τελειοποίηση ωστόσο των ποιημάτων, το γυάλισμά τους ας πούμε, συντελέστηκε και αυτή σε τούτο το γραφείο. Εδώ που είναι ο χώρος της έμπνευσής μου, εδώ που αφουγκράζομαι τα γραπτά –τα δικά μου ή των άλλων– και γράφω και σβήνω μέχρι να καταλήξω σε κάτι που είναι αυθεντικά δικό μου, κάτι που αποτελεί τη δική μου φωνή.