Η επίσκεψη του συγγραφέα crime fiction Κρις Κάρτερ στην Αθήνα και η συζήτησή του στο Agatha Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας, με αφορμή την έκδοση του δέκατου βιβλίου του στα ελληνικά «Ο Γρίφος του Κακού» από τις εκδόσεις Bell.
Μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη με φανατικούς αναγνώστες περίμενε τον Κρις Κάρτερ στην πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα, με αφορμή την έκδοση του δέκατου βιβλίου του στα ελληνικά «Ο Γρίφος του Κακού» από τις εκδόσεις Bell.
Φαίνεται οξύμωρο, αλλά ο Κάρτερ έχει απέχθεια για το αληθινό έγκλημα. Οι σπουδές του στην Ψυχολογία με ειδικότητα τη μελέτη εγκληματικής συμπεριφοράς κι η επαφή του με πραγματικούς κατά συρροή δολοφόνους και τόπους εγκλημάτων τον έκαναν να μην ακολουθήσει την καριέρα του profiler (όπως ο Τζον Ντάγκλας, που έστηνε τη Μονάδα Επιστημών Συμπεριφοράς στο FBI -Μονάδα Ανάλυσης Συμπεριφοράς τώρα- τα χρόνια που αποφοιτούσε ο Κάρτερ από το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν). Αντίθετα, απολαμβάνει να γράφει crime fiction, να γράφει για ειδεχθείς εγκληματίες και αποτρόπαια εγκλήματα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτά είναι επινοημένα.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, μετά τη συνεργασία του με την Εισαγγελία του Μίσιγκαν και τις συνεντεύξεις του με αληθινούς serial killers, αποφάσισε να αλλάξει τόπο διαμονής και αντικείμενο ενασχόλησης. Τη δεκαετία του 1990 μετακόμισε στο Λος Άντζελες, όπου συμμετείχε ως κιθαρίστας σε διάφορες rock μπάντες (πιθανό να διασταυρωθήκαμε εκεί σε συναυλίες το 1992, υποθέσαμε), χόρευε εξωτικούς χορούς και έκανε δουλειές άσχετες με τις σπουδές του, απολαμβάνοντας τα επικοινωνιακά και καλλιτεχνικά του ταλέντα. Γιατί ο Κρις Κάρτερ είναι αληθινός performer!
Chris Carter, Γιάννης Κοροβέσης
Και αυτό φάνηκε στην επαφή του με το ελληνικό αναγνωστικό κοινό στο «Σεράφειο», στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Αρχικά, τον Κρις Κάρτερ σύστησαν στο κοινό ο Γιάννης Κοροβέσης κι ο Σπήλιος Λαμπρόπουλος, πολύ καλά διαβασμένοι γύρω από το συγγραφικό του έργο, και στη συνέχεια, οι συντονιστές έδωσαν το λόγο στους Έλληνες ομοτέχνους του Κάρτερ: τον Γρηγόρη Αζαριάδη κι εμένα, για να του κάνουμε 2-3 ερωτήσεις.
Μιμή Φιλιππίδη, Γρηγόρης Αζαριάδης
Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει από το πρώτο του βιβλίο «Ο Δολοφόνος με το Σημάδι του Σταυρού» ήταν οι καλογραμμένοι του ήρωες και ο απίστευτα καλοδουλεμένος ρυθμός αφήγησης με κορυφώσεις που κόβουν την ανάσα μέχρι την τελευταία σελίδα. Ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι αυτό ήταν το πρώτο έργο, το μυθιστόρημα ντεμπούτο του συγγραφέα, που μετά την πορεία του στον χώρο της μουσικής αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Λονδίνο και να γίνει συγγραφέας αστυνομικών. Τον ρώτησα αν αυτός ο ρυθμός υπαγορεύεται από τις ανάγκες των ηρώων του, ή από την ανάγκη του συγγραφέα να χειραγωγήσει τον αναγνώστη. Η απάντηση - σχόλιο του Κάρτερ στα λεγόμενά μου ήταν η πλήρης απομυθοποίηση: Δεν είχε ιδέα ποιος θα ήταν ο ήρωάς του όταν ξεκινούσε το πρώτο του βιβλίο, ποια θα ήταν η ιστορία, τι και πώς θα το έγραφε. Ξεκινάει πάντα με έναν πολύ ασαφή και γενικό «σκελετό» και η ιστορία εξελίσσεται στην πορεία -συχνά ούτε ο ίδιος ξέρει ποιος είναι ο δολοφόνος! Προφανώς, ό,τι κι αν έγραψε σαν πρώτη ιδέα που εξελίχθηκε μετά σε μυθιστόρημα ήταν όχι απλώς καλό, αλλά είχε τα εχέγγυα να διαβαστεί από μεγάλο κοινό -αφού με αυτό απέκτησε αμέσως καταξιωμένους ατζέντη και εκδότη στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Chris Carter
Ο ιλιγγιώδης ρυθμός αφήγησης υπάρχει και στο 10ο βιβλίο του, «Ο Γρίφος του Κακού», αλλά εδώ ο Κάρτερ δίνει περισσότερες πληροφορίες για τον «κακό», αφού τον συνδέει με τον πρωταγωνιστή των βιβλίων του Ρόμπερτ Χάντερ -με τον οποίο γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο ως συγκάτοικοι, υπήρξαν δύο από τα πιο λαμπρά μυαλά που αποφοίτησαν ποτέ από τη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ και συναντήθηκαν και πάλι, ως αντίπαλοι, στο Κουάντικο της Βιρτζίνια. Ο Χάντερ επικεφαλής πια της Μονάδας Υπερβίαιων Εγκλημάτων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες και ο «κακός» Λούσιεν Φόλτερ ο πιο αιματοβαμμένος κι επικίνδυνος σίριαλ κίλερ που είχε αντιμετωπίσει ποτέ το FBI. Το προφίλ που έδωσε ο Κάρτερ στον «κακό» του βιβλίου του ήταν η τέλεια αφορμή να τον ρωτήσω για μια ιστορία αληθινού εγκλήματος που συγκλονίζει τις ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες, τη δολοφονία 4 φοιτητών στο Αϊντάχο: ‘Ενας 29χρονος, κάτοχος διδακτορικού Εγκληματολογίας, με σπουδές στη Δικαστική Ψυχολογία (Forensic Psychology), εισέβαλε τη νύχτα στο σπίτι τους και τους μαχαίρωσε. Η αστυνομία τον συνέλαβε ως ύποπτο μέσα σε 6 βδομάδες. Αυτές τις 6 βδομάδες, ο Κρις Κάρτερ, διαθέτοντας τα προσόντα του profiler λόγω των σπουδών του, αναρωτιόταν ποιος μπορεί να ήταν ο δράστης αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος; Δυστυχώς δεν είχε παρακολουθήσει την υπόθεση, αλλά τώρα του κίνησε το ενδιαφέρον και θα παρακολουθήσει τη δίκη του δράστη που αρχίζει την άλλη βδομάδα. Η απέχθεια του Κρις Κάρτερ για το αληθινό έγκλημα στις ΗΠΑ πηγάζει από όσα αποτρόπαια είχε δει εκεί στη διάρκεια των σπουδών του. Η πρώτη υπόθεση που κλήθηκε να μελετήσει ήταν η δολοφονία ενός βρέφους, που βρέθηκε μέσα σε ενεργοποιημένο φούρνο μικροκυμάτων!
O Chris Carter υπογράφει βιβλία στους αναγνώστες του, στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίνω
Διαβάζοντας αστυνομικά από όλο τον κόσμο, θεωρούσα πάντα ότι έπαιρνα γεύση από τις πραγματικότητες άλλων χωρών. Δυστυχώς αυτή η αίσθηση εντοπιότητας (locality) δεν υφίσταται πλέον στα αστυνομικά. Η Παγκοσμιοποίηση έφερε την ομοιομορφία -υπαγορευτηκε από την αγορά, διαμορφώθηκε από εκδότες που αποβλέπουν στο παγκόσμιο κοινό. Οι αναγνώστες του Κρις Κάρτερ αδιαφορούν για ψυχογραφήματα και περιγραφές, απολαμβάνουν τα βιβλία του γιατί αφήνονται σε μια ξέφρενη αφήγηση με συνεχείς κορυφώσεις, με αγωνιώδες φινάλε σε κάθε κεφάλαιο που σε αναγκάζει να διαβάσεις και την επόμενη σελίδα, να μη μπορείς να αφήσεις το βιβλίο μέχρι να τελειώσεις την ανάγνωσή του. Και γι’ αυτό λατρεύουν τον Κρις Κάρτερ και του είναι πιστοί τόσα χρόνια.
«Είσαι πολύ υπομονετικός και ευγενικός», του είπα όταν μετά από μιάμιση ώρα επαφής με αναγνώστες και αναγνώστριες, είχε μιλήσει με τον καθένα χωριστά και είχε υπογράψει τα βιβλία τους. «Οι αναγνώστες μου είναι υπομονετικοί και ευγενικοί» απάντησε, εξηγώντας ότι είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει εκείνος, ότι είναι η ελάχιστη υποχρέωση που νιώθει απέναντί τους μετά την τιμή που του κάνουν. Αυτό επιβεβαίωσε τη ρήση του Σκωτσέζου συγγραφέα αστυνομικών Ίαν Ράνκιν ότι οι συγγραφείς του crime fiction είναι καλοί άνθρωποι, επειδή εκτονώνουν την όποια φονική επιθυμία και ορμή στα γραπτά τους.
