Ο M.W. Craven και το «Μαύρο καλοκαίρι»

Άμεσος και εγκάρδιος, ο M.W. Craven, που κατέκτησε το απαιτητικό κοινό της αστυνομικής λογοτεχνίας με το πρώτο του βιβλίο «Μαριονέτες» (εκδ. Bell), παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη αποκλειστικά στην ATHENS VOICE με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου μυθιστορήματός του «Μαύρο καλοκαίρι».

Ο βρετανός συγγραφέας μοιράζεται με τους αναγνώστες τις σκέψεις και τις αγωνίες του για την πανδημία, τα χόμπι που απέκτησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, το πώς προέκυψε το υπέροχο αντιφατικό δίδυμο των πρωταγωνιστών της αστυνομικής του σειράς αλλά και το πώς αντιδρά η σύζυγός του όταν διαβάζει τις αποτρόπαιες δολοφονίες που αποτυπώνει στο χαρτί.

Πώς βιώνετε αυτό το δεύτερο κύμα της πανδημίας;
Περίπου όπως βίωσα και το πρώτο. Ήμασταν πάλι κλειδωμένοι, κάτι που σήμαινε πως εκτός από τη βόλτα του σκύλου και τα ψώνια για φαγητό, δεν μπορούσαμε πραγματικά να βγούμε από το σπίτι. Είμαι συγγραφέας πλήρους απασχόλησης για περισσότερο από πέντε χρόνια, οπότε η δουλειά από το σπίτι είναι δεύτερη φύση για μένα, αν και η σύζυγός μου, η Joanne, με συντροφεύει φέτος. Εργάζεται σε μια φιλανθρωπική οργάνωση ενδοοικογενειακής  κακοποίησης, αλλά δεν έχει πάει στο γραφείο της από τον Μάρτιο. Νομίζω ότι επιδεικνύω στωικότητα όσον αφορά την κατάσταση. Η καραντίνα, οι περιορισμοί, οι μάσκες, είναι λίγο ταλαιπωρία, αλλά πρέπει απολύτως να γίνουν και όταν εγκριθεί το εμβόλιο θα χαρώ να το κάνω.

Κατά την περίοδο της καραντίνας εξακολουθείτε να έχετε τη διάθεση να γράψετε;
Στην πραγματικότητα είναι η πιο παραγωγική χρονιά που είχα ως συγγραφέας. Έγραψα το πέμπτο μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Πόου, «The Botanist», το οποίο είναι δουλειά ενός χρόνου κανονικά, όμως φέτος κατάφερα να γράψω επίσης πέντε διηγήματα με ήρωα τον Πόου, καθώς και μια νουβέλα είκοσι χιλιάδων λέξεων. Και την 1η Δεκεμβρίου, όπως κάνω κάθε χρόνο, θα ξεκινήσω το έκτο μυθιστόρημα του Πόου.

Ανακαλύψατε χόμπι και νέα ενδιαφέροντα κατά την περίοδο της καραντίνας;
Έψησα ψωμί από το μηδέν για πρώτη φορά και ήταν πολύ ωραίο. Δοκίμασα επίσης να φτιάξω και ινδικές πίτες αλλά δεν βγήκαν τόσο καλές. Έχω διαβάσει πολύ περισσότερο φέτος, κάτι που είναι υπέροχο, αλλά όπως είπα, η δουλειά από το σπίτι είναι σχεδόν αυτό που κάνω ούτως ή άλλως. Στην πραγματικότητα, επειδή όλα τα φεστιβάλ αστυνομικής λογοτεχνίας, οι μουσικές συναυλίες και οι διακοπές ακυρώθηκαν, είχα περισσότερο χρόνο να γράψω από ό, τι συνήθως. Η σύζυγός μου έφτιαχνε σαν τρελή παζλ και εγώ της αγόραζα περισσότερα και συνεχώς αυξανόμενης δυσκολίας. Αυτή την περίοδο φτιάχνει ένα με θέμα το Star Wars και είναι γεμάτο με λευκές καταιγίδες. Λέει ότι είναι αδύνατον να το ολοκληρώσει, αλλά θα τα καταφέρει στο τέλος.

Τι σας γοητεύει στην Κάμπρια;
Μένω στην Κάμπρια, αλλά ακόμα και πριν μετακόμισω εδώ το 1999 (γεννήθηκα εδώ το 1968, αλλά μετακόμισα στο Νιούκαστλ όταν ήμουν μόλις 6 μηνών), είχα γοητευτεί από την περιοχή. Αρχικά ήταν η ιστορία της νομίζω. Οι Ρωμαίοι πέρασαν πολύ χρόνο εδώ και η επιρροή τους είναι προφανής, αλλά όπως έγραψα στις «Μαριονέτες», υπάρχουν δημιουργήματα που χρονολογούνται από τη Νεολιθική περίοδο. Υπάρχουν περισσότεροι πέτρινοι κύκλοι στην Κάμπρια από οπουδήποτε αλλού στο Ηνωμένο Βασίλειο. Συνολικά εξήντα τρία, και αν συμπεριλάβετε τους φράχτες από θάμνους, τις όρθιες πέτρες και τους τύμβους, είναι πάνω από χίλιοι. Όμως, και η κομητεία είναι ιδανική. Έχει βαριά βιομηχανία, πόλεις και χωριά. Έχει ακτογραμμή και δάση, βάλτους και βουνά, λίμνες και ποτάμια. Το μόνο πράγμα που δεν έχει η Κάμπρια είναι το οργανωμένο έγκλημα, αλλά είμαι συγγραφέας, μπορώ να το επινοήσω… Και η Κάμπρια έχει μια επιβλητική λογοτεχνική κληρονομιά –από τον Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ έως την Μπέατριξ Πότερ– οπότε είναι ωραίο να συνεισφέρω κι εγώ.

Οι δολοφονίες που εμφανίζονται στα βιβλία σας είναι μοναδικές αλλά συγκλονιστικές. Ποια ήταν η αντίδραση της γυναίκας σας όταν διάβασε τις ανατριχιαστικές περιγραφές;
(Γελάει) Είναι αστείο που το αναφέρεις. Αφού διάβασε η γυναίκα μου το τρίτο βιβλίο του Πόου –«The Curator»– με κοίταξε και μου είπε: «Τι συμβαίνει με εσένα;» Ευτυχώς η Joanne είναι οπαδός της αστυνομικής λογοτεχνίας και αν μπορεί να διαβάσει τα βιβλία των Stuart MacBride και Mo Hayder χωρίς να έχει κάποια υπερβολική αντίδραση, νομίζω ότι θα είναι εντάξει με τα δικά μου. Το τέλος του «The Curator» ήταν αρκετά ενοχλητικό πάντως… Δεν ήθελα να σοκάρω, και τα περισσότερα από τα πραγματικά φρικτά πράγματα συμβαίνουν ούτως ή άλλως, αλλά είναι βιβλία εγκλημάτων και οι αναγνώστες δεν πρέπει να περιμένουν πως θα το διαχειριστούν εύκολα. Το σκοτάδι στα βιβλία μου είναι καλά ισορροπημένο με το χιούμορ των χαρακτήρων, οπότε δεν πρόκειται να αφήσει τραύματα σε κάποιον.

Η πλατωνική σχέση μεταξύ Πόου και Τίλι είναι η καρδιά της σειράς. Πώς συλλάβατε αυτό το φαινομενικά αντιφατικό δίδυμο χαρακτήρων;
Τυχαία, αν θέλω να είμαι ειλικρινής. Ο αντζέντης μου μού είχε ζητήσει να γράψω μια νέα σειρά και στη σειρά που έτρεχα τότε, ο βοηθός του κεντρικού ντετέκτιβ ήταν ένας τεράστιος, επιθετικός, τρελός πρώην στρατιωτικός. Ήξερα ότι ήθελα μια γυναίκα να δουλέψει με τον κεντρικό ήρωα αυτή τη φορά, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου χειρόγραφου η Τίλι ήταν πιο πολύ της πιάτσας από ό, τι είναι τώρα. Εκείνη την εποχή δεν είχα όνομα για τον ήρωα της σειράς. Φυσικά, στην Κάμπρια, κανείς δεν ονομάζεται Ουάσινγκτον και έτσι έπρεπε να επεξεργαστώ την προέλευση του ονόματος. Όταν κατέληξα τελικά στο παρελθόν του Πόου, έγινε πολύ πιο σκοτεινό από ό, τι είχα αρχικά προβλέψει. Για να το αντισταθμίσω, ξαναδούλεψα την Τίλι για να είναι πολύ πιο αθώα και ανίδεη. Είναι δυο πόλοι αντίθετοι και δεν θα έπρεπε να μπορούν να λειτουργήσουν καλά, αλλά κάτι έκανε αμέσως κλικ.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα όσον αφορά τη δημιουργία χαρακτήρων του αντίθετου φύλου;
Το να καταφέρεις να φαίνονται αληθοφανείς στις γυναίκες αναγνώστριες. Είναι μια πρόκληση, καθώς έχω το προφανές μειονέκτημα ότι δεν ήμουν ποτέ. Δούλεψα με ισχυρές γυναίκες, ειδικά όταν ήμουν επιτηρητής αποφυλακισμένων, για μεγάλο χρονικό διάστημα και ελπίζω να έχω αντιγράψει κάποια χαρακτηριστικά, αλλά στο τέλος της ημέρας είμαι άντρας και βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός άνδρα. Ευτυχώς, η σύζυγός μου περνάει το τελικό προσχέδιο προτού το υποβάλω, οπότε θα εντόπιζε οτιδήποτε έκανα λάθος και η επιμελήτριά μου είναι εξαιρετικά έμπειρη (και επίσης γυναίκα). Για το «The Botanist», η επιμελήτρια μου ζήτησε να προσθέσω κάποιους αντρικούς χαρακτήρες καθώς ο Πόου περιβαλλόταν μόνο από γυναίκες.

Πόσο χρόνο χρειάζεστε να ερευνήσετε τα γεγονότα και τα στοιχεία για κάθε σας μυθιστόρημα και πώς κάνετε την έρευνά σας;
Δεν ξοδεύω πολύ χρόνο στην καθημερινή έρευνα, συνήθως θα στείλω ένα e-mail στο άτομο που είναι πιθανότερο να γνωρίζει την απάντηση. Είναι όταν φτάνω στα ασαφή γεγονότα που καταλαβαίνω ότι πρέπει να πάω λίγο βαθύτερα. Στο «Μαύρο καλοκαίρι» ήταν ο ρόλος του Τάγματος «Royal Observer» και της Ένωσης που ξεκίνησε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, που χρειάστηκε περισσότερο χρόνο. Ήθελα να το κάνω σωστά και τελικά να εντοπίσω κάποιον που είχε την κατάλληλη θέση. Η συμβολή του ήταν ανεκτίμητη.

Όταν γράφατε το «Σκοτεινό καλοκαίρι» είχατε την αγωνία αν θα είχε την ίδια επιτυχία με τις «Μαριονέτες»;
Πάντα ανησυχώ όταν έχω ένα νέο βιβλίο καθώς δεν εξαρτάται από μένα η επιτυχία του εκάστοτε βιβλίου. Εξαρτάται αποκλειστικά από τους αναγνώστες. Ναι, πάντα ανησυχώ. Το πρώτο καρδιοχτύπι που πρέπει να περάσω είναι ο αντζέντης μου. Ευτυχώς αγάπησε το «Μαύρο καλοκαίρι», αλλά μετά πήγε στην επιμελήτριά μου. Της άρεσε πολύ, αλλά ήθελε κάποιες μικρές αλλαγές (όχι μεγάλες αλλαγές όπως έκανε με τις «Μαριονέτες»). Αλλά αυτά λεπτομέρειες. Η πραγματικότητα είναι ότι εξαρτάται αποκλειστικά από τους αναγνώστες αν ένα βιβλίο θα είναι επιτυχημένο και καθώς υπάρχει μια αναμονή δεκαοκτώ μηνών μεταξύ της υποβολής του βιβλίου και της κυκλοφορίας του, υπάρχει μια περίεργη περίοδος όπου το ξεχνάς όλο αυτό καθώς γράφεις το επόμενο βιβλίο. Ξαφνιάζεσαι όταν τελικά το διαβάζουν οι πρώτοι αναγνώστες και η αγωνία χτυπάει πάλι κόκκινο.

Ποιο μουσικό κομμάτι ακούτε ξανά και ξανά το τελευταίο διάστημα;
Δεν μπορώ να γράψω αν δεν ακούω μουσική και τον τελευταίο καιρό ακούω το νέο άλμπουμ των AC / DC και το νέο άλμπουμ του Bruce Springsteen. Συνήθως ακούω κάτι γρήγορο με κιθάρες και σπάνια από κάποιον νέο καλλιτέχνη. Ακούω ακόμα τις μπάντες που άκουγα όταν ήμουν έφηβος. The Ramones, The Clash, Stiff Little Fingers, Iron Maiden, Motorhead, The Damned, UK Subs.

Είστε εθισμένος με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Όχι, ειλικρινά. Είμαι στο Facebook και στο Instagram γιατί πρέπει. Προτιμώ σαφώς το Twitter και ασχολούμαι με αυτό καθημερινά.

Είστε πρωινός τύπος ή σας αρέσει περισσότερο η νύχτα;
Δεν κοιμάμαι ποτέ αργά, αλλά ούτε κοιμάμαι και νωρίς, οπότε υποθέτω πως είμαι και τα δύο. Θεωρώ ότι οι πιο παραγωγικές μου ώρες είναι αργά το πρωί και το απόγευμα.

---

Τα βιβλία «Μαριονέτες» και «Μαύρο καλοκαίρι» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Bell.