Βιβλιοκριτική: Διαβάσαμε το νέο μυθιστόρημα του πολυβραβευμένου Γκράχαμ Σουίφτ, «Να ’μαστε, λοιπόν...», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας
«Πάντα το σόου πρέπει να συνεχίζεται», και κανείς δεν ξέρει να κρατά το κοινό καθηλωμένο στην άκρη του καθίσματος καλύτερα από τον Γκράχαμ Σουίφτ. Όσοι διάβασαν την «Υδάτινη χώρα» και τα «Μαθήματα κολύμβησης», γνωρίζουν ότι πρόκειται για έναν συγγραφέα τον οποίο αξίζει να ακολουθήσεις στο χείλος του γκρεμού, ενώ για την κινηματογραφική μεταφορά του «Τελευταίος γύρος» συσπειρώθηκε η κρεμ ντε λα κρεμ της βρετανικής ηθοποιίας, με τους Έλεν Μίρεν, Μπομπ Χόσκινς, Μάικλ Κέιν, Τομ Κόρτνεϊ, Ρέι Γουίνστοουν και Ντέιβιντ Χέμινγκς να ενσαρκώνουν ρόλους στη διασκευή του βραβευμένου με Booker μυθιστορήματός του. Μεταφρασμένος σε 30 και πλέον γλώσσες, τιμημένος με κάθε λογοτεχνική διάκριση και διαχρονικά πλασαρισμένος ψηλά στις λίστες των μπεστ σέλερ, ο Γκράχαμ Σουίφτ δεσπόζει στις ανώτερες κορυφογραμμές της αγγλικής μυθιστοριογραφίας, ανάμεσα σε συγγραφείς του μεγέθους των Ίαν ΜακΓιούαν, Τζούλιαν Μπαρνς και Μάρτιν Έιμις. Εύλογα κάθε νέα δουλειά του είναι χαϊλάιτ της σεζόν, όπως συμβαίνει στην περίπτωσή μας, με το «Να ’μαστε, λοιπόν...», το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μίνωας.
Μια τρυφερή, μελαγχολική μπαλάντα της μεταπολεμικής Μεγάλης Βρετανίας και των ονειροπόλων ηρώων της που καβάλησαν γεμάτοι προσδοκίες το καρουσέλ για το μέλλον, το «Να ’μαστε, λοιπόν...» εξυφαίνει έναν πυκνό αφηγηματικό ιστό από διαφορετικές ζωές που τόσο παράξενα έμπλεξε η μοίρα σε ένα θέατρο στην άκρη της προβλήτας του Μπράιτον τον Αύγουστο του 1959. Τζακ Ρόμπινς, Ρόνι Ντιν, Ίβι Γουάιτ: Το πρωταγωνιστικό τρίο του σόου που ψυχαγωγεί τις ορδές των τουριστών κατά την περίοδο των διακοπών, άθελά τους γίνονται τα άνισα μέρη ενός αινιγματικού ερωτικού τριγώνου. Entertainer από την κούνια του και πρώτο όνομα της μαρκίζας, ο Τζακ είναι εκείνος που θα συνδέσει τους χαρακτήρες μεταξύ τους, αλλά και το πρόσωπο που θα κατακτήσει αργότερα την κορυφή, ως ηθοποιός, σταρ του κινηματογράφου, σκηνοθέτης, παραγωγός, παρασημοφορημένος από το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Ρόνι, επιστήθιος φίλος και σύντροφός του στον στρατό, είναι το προϊόν μιας ιστορικής έκτακτης ανάγκης: Τον Οκτώβριο του ’40, απομακρύνεται για λόγους ασφαλείας από το Λονδίνο και από τα στενάχωρα δωμάτια που μοιράζεται με την καθαρίστρια μητέρα του στο Μπέθναλ Γκριν, προκειμένου να φιλοξενηθεί στο Έβεργκριν του Όξφορντσιρ, στον τόπο που θα εξελιχθεί σε δικό του ορσονουελικό Rosebud. Ο Ρόνι δεν βρίσκει απλώς καταφύγιο στην εξοχή, αλλά και μια προνομιούχα, γοητευτική ζωή, στη διάρκεια της οποίας τελειοποιεί τη μαθητεία του σε μια τέχνη που θα αποκτήσει μεγάλη ζήτηση μεταπολεμικά. Γίνεται επαγγελματίας μάγος, ο Μεγάλος Πάμπλο. Όταν το νούμερό του κατακτήσει αίγλη αρκετή ώστε να μπορεί να υποστηριχτεί από βοηθό, στο κάδρο θα εισέλθει η Ίβι. Η σκηνική χημεία τους μεταφέρεται έξω από το σανίδι και επισφραγίζεται με «ένα δαχτυλίδι αρραβώνα μ’ ένα μικρό διαμαντάκι, λαμπερό σαν αστέρι». Ο αρραγής πυρήνας των τριών τους, το αφοσιωμένο κοινό, διψασμένο για θέαμα σαν υγρό που κοχλάζει, η ανέμελη πρώιμη σκηνή του μιούζικ χολ, το Μπράιτον να ψιθυρίζει υποσχέσεις. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Ακριβώς σχεδόν στα μισά του βιβλίου, ένα απροσδόκητο fast forward: «Τώρα η Ίβι Γουάιτ είναι εβδομήντα πέντε ετών. Βρισκόμαστε στο 2009 και όχι στο 1959, όταν πρωτοφόρεσε το δαχτυλίδι του αρραβώνα της. Πενήντα χρόνια! Κοιτάζει το πρόσωπό της στον καθρέφτη». Εδώ πλέον το πρίσμα διευρύνεται, τα γεγονότα μισού αιώνα αποκτούν άλλες διαστάσεις, οι εντυπώσεις διαψεύδονται και το μυθιστόρημα του Γκράχαμ Σουίφτ λαμβάνει μια αναπάντεχη τροπή, που δεν θα μπορούσε παρά να προέλθει από την πένα ενός από τους πιο εμπνευσμένους αρτίστες του καιρού μας. Βραδυφλεγές και λεπταίσθητο, μικρό στην έκταση όσο και μεστό σε νοήματα, το «Να ’μαστε, λοιπόν...» είναι η χορταστικότερη κατάθεση της σύγχρονης λογοτεχνίας, ενώ η γραφή του Γκράχαμ Σουίφτ είναι ένα παράφορο πάθος στο οποίο ενδίδεις ξανά και ξανά. Διαβάστε ένα απόσπασμα του βιβλίου εδώ και επενδύστε σε έναν σπουδαίο εκπρόσωπο των βρετανικών γραμμάτων.
14°
