Το νέο βιβλίο της Γεωργίας Μακρογιώργου είναι προϊόν αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δύο μορφές έκφρασης, την ποίηση και τη φωτογραφία. Aπό τη μια ο παραλογισμός, οι ανισότητες, η βία αυτού του κόσμου και από την άλλη η προσπάθεια απομόνωσης φωτεινών στιγμών αρμονίας και ομορφιάς μέσα στο κάδρο των φωτογραφιών. «Η ποίηση σε βρίσκει εκεί που τη χρειάζεσαι για να καταλάβεις τον εαυτό σου και τον κόσμο», λέει ο ποιητής και δάσκαλος από το μεταπτυχιακό δημιουργικής γραφής, Τίτος Πατρίκιος. Το εγχείρημα της έκδοσης εμπεριέχει ένα στοίχημα. Θα καταφέρεις να κάνεις τον αναγνώστη να νιώσει δημιουργός; Οι στίχοι σου θα μεταφυτευθούν; Θα δώσουν έναυσμα για καινούρια έμπνευση;
Ποιήματα ολιγόστιχα, άμεσα, λιτά καταθέτει ο νέος ποιητής Φώτης Σκουρλέτης. Όλα σχεδόν τα ποιήματα αναφέρονται σε ένα πληγωμένο εγώ που κινεί τα νήματα. Το εγώ που παραπέμπει στην ύπαρξη, στον Εαυτό που έχει πάθει, στον πάσχοντα άνθρωπο που βρίσκει καταφύγιο στη γραφή ίσως και για να λυτρωθεί. Ηχηρός στ’ αυτιά μου ο στίχος του ποιήματος της σελίδας 18: «Ανακάλυψα πως είμαι μόνος». Ο «Επισκέπτης» είναι ένα ποίημα που μου μιλάει ιδιαίτερα και παραθέτω εδώ τους εξής στίχους, ρεαλιστικοί και εξομολογητικοί συνάμα: «Το ίδιο μου το σώμα/ο αλλοτινός μου σύμμαχος/μου κήρυξε τον πόλεμο». Και έρχομαι να το συνδέσω με τους στίχους του ποιήματος «Τρένο»: «Πίσω στο σώμα μου επέστρεψα/πάλι σε μένα ανήκω». (Α. Ξηρογιάννη)
Η ποίηση της Μαρίας Τζίκα είναι μια ποίηση ενδεδυμένη τη γυναικεία φύση. Η μάνα, η κόρη, η ερωμένη, η σύζυγος, η μάνα του στρατιώτη δημιουργούν ερωτήματα που απαντώνται πριν το τέλος του ποιήματος. Ο στίχος της, που απλώνεται μακρύς, περιγραφικός, με έντονη την απουσία του ρήματος επί σειρά λέξεων και νοημάτων, αφήνει στον αναγνώστη μια ικανοποίηση για την ποιητική διαδρομή που πραγματοποίησε. Με το θρησκευτικό στοιχείο να αγκαλιάζει τα νοήματα της ποίησής της και να συνυπάρχει με τις υπαρξιακές και κοινωνικές αγωνίες που βιώνει η γυναίκα στην καθημερινότητά της, η ποιήτρια μας κοινωνά πλήθος στοιχείων της θρησκευτικής μας παράδοσης και θέτει τις λέξεις της σιμά στην παρουσία του Θεού. (Σ. Δεκούλου)
Από τις σπάνιες σημερινές (και μεθαυριανές) ποιητικές φωνές που συνδυάζει αρχαιομάθεια, λεξιπλαστικές εικόνες, μυθολογικό πέταγμα, λογοτεχνική αναδημιουργία της Αρχαίας Γραμματείας μαζί με Φιλοσοφία, Ιστορία και «Μεταφυσική» [ό,τι εννοούμε τέλος πάντων από τη μη εκλαϊκευμένη χρήση αυτού του όρου: του-τέστιν, την προσπέλαση διά του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου εκείνου του χωροχρόνου που είναι άρρητος, άφατος και δυσεξήγητος για την περιορισμένη ανθρώπινη λογική]. Ακριβώς όπως κι ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος, ο πολυμαθής κι ευρυμαθής Αντρέας Πολυκάρπου αποκαλύπτει και σημαίνει την απειροελάχιστη εκείνη έκλαμψη της Γνώσης όταν ανασηκωθούν για λίγο και τα επτά πέπλα της Ίσιδος-Σαλώμης. (Κ. Μπούρας)
Στην ποιητική της Χαράς Κυριακοπούλου υπάρχει κάτι σκοτεινό, μελαγχολικό. Ανακαλύπτουμε μια πάλη με το «είναι» της, με το παρελθόν της, με σκηνές από ένα δραματικό έργο με πρωταγωνιστές αυτή και τις ατυχίες της. Και αυτό είναι που μας κρατάει, σε συνδυασμό πάντα με την ωραία γραφή της. Το γεγονός ότι καταφέρνει να περάσει κάτι τόσο οικείο, είναι ένα από τα θετικά στοιχεία της συγκεκριμένης συλλογής. Ένα ακόμα είναι ότι αν και οι έννοιες που χρησιμοποιεί είναι αρκετά βαθιές, καταφέρνει και τις δίνει στο αναγνωστικό κοινό με τρόπο απλό, χωρίς φανφάρες και λόγια εντυπωσιασμού. Και έτσι καταφέρνει να γίνει αρεστή στον οποιονδήποτε. Ακόμα και στον αναγνώστη που πιθανώς να μην ψάχνει κάτι σαν αυτό. (Δ. Μπονόβας)
Ο Αλέξανδρος Τιχομίρ σ το βιβλίο του Νάθαν, αποτελεί όχι μια συλλογή ποιημάτων, αλλά μια ενιαία ποιητική σύνθεση, που αφηγείται την ιστορία ενός θεού. Είναι μια ιστορία για την αρχή και το τέλος του κόσμου∙στον κόσμο του ποιητή, την αρχή αποτελεί η παραδοχή του ψέματος: «αυτό το ποίημα είναι ένα ψέμα // ο καθρέφτης του κόσμου μου», μια παραδοχή που σηματοδοτεί την αναζήτηση της αλήθειας που θα ακολουθήσει. Διαιρεμένο σε κεφάλαια, το ποιητικό κείμενο του Τιχομίρ κινείται μεταξύ ποίησης και μυθιστορήματος φαντασίας, φιλοσοφικού και θρησκευτικού κειμένου, και διαβάζεται ως μία πολυσήμαντη αλληγορία με πολλά επίπεδα ερμηνείας ή απλά ως μια συναρπαστική και εντελώς φανταστική ιστορία. (Σ. Βασιλείου)
8°
Μυθιστορείν
Νάθαν
