Η λέξη αποπνέει από μόνη της θλίψη. Ολομόναχος. Προφανώς όχι από επιλογή. Απόλυτα μόνος, λοιπόν, στο νέο του βιβλίο ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Στερημένος από δύο φοβερά αναγκαίες, απόλυτα αναντικατάστατες για το μυαλό και την ψυχή αρσενικές παρουσίες. Του πατέρα του και του γιου του. Στο βιβλίο ο συγγραφέας ανακαλύπτει και ψηλαφεί τη μοιραία για την ισορροπία του απουσία. Αυτή του πατέρα του. Δεν είναι τόσο ο θάνατός του που τον σοκάρει. Είναι ότι δεν είπαν όσο ζούσε, αυτά που τώρα πια δεν γίνεται να ειπωθούν, ο θάνατος έχει ακυρώσει τη δυνατότητα. Λέξεις, αισθήματα, απορίες, σχέση αλήθειας, οικειότητας, ειλικρίνειας κι ένα καίριο και φοβερό μυστικό, βασανίζουν επειδή δεν βρέθηκε η τόλμη, ο τρόπος, η δύναμη, το θάρρος να ειπωθούν όταν γινόταν, όταν έπρεπε. Έτσι όμως χάθηκε και η δυνατότητα της ουσιαστικής σχέσης, που θα απελευθέρωνε, θα δημιουργούσε την εγγύτητα παιδιού και γονιού, που μόνη αυτή απαλύνει φόβους, πικρίες, ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Αλλά και μόνη αυτή δημιουργεί την εγγύτητα που καταλύει ανασφάλεια και ενοχή. Ενοχή. Αυτή είναι η λέξη κλειδί για τον Παναγιωτόπουλο τώρα πια που δεν μπορεί να μιλήσει στο γονιό του και να τον προσεγγίσει όντας και ο ίδιος γονιός.
Απουσία και του παιδιού του, όμως. Ο συγγραφέας στερείται και το γιο του μετά από ένα παράλογο, σκληρό, φοβερό για τα μέτρα του, χωρισμό. Οπότε το μικρό αυτό βιβλίο των ενενήντα σελίδων γίνεται παρακαταθήκη για το γιο, παρά το γεγονός ότι είναι πραγματικά σκληρό να το διαβάσει. Ο Παναγιωτόπουλος είναι αποκαλυπτικός για την προσωπική του ζωή. Δεν μας ξενίζει το εκτίθεμαι και εκθέτω, δεν είναι ρήματα που τον αφορούν. Έρχεται στο νου αμέσως το προηγούμενο βιβλίο του. Στον «Γραφικό χαρακτήρα» του επίσης ήταν σπάταλος στην περιγραφή στιγμών της οικογενειακής του ζωής. Όμως οι ιστορίες του δεν αφορούν μόνο τον ίδιο, παρά το γεγονός ότι τα υλικά τους είναι τα υλικά της ζωής του. Μας αφορούν όλους. Κάνουμε τις δύσκολες κουβέντες με όσους μας νοιάζουν; Με τους γονείς, τους φίλους, τους δικούς μας ανθρώπους; Τολμάμε την αλήθεια, την ειλικρίνεια, τη σκληρότητα ίσως, που λυτρώνει και αναδεικνύει μικρές ή μεγάλες ψυχές; Ή θαρρούμε ότι ο χρόνος είναι με το μέρος μας, θα βρεθεί αργότερα η πιο κατάλληλη, η πιο εύκολη στιγμή που θα μας επιτρέψει να πούμε όσα μας παιδεύουν; Φενάκη. Ο χρόνος επείγει. Όχι το σύγχρονο timing. Αλλά ο χρόνος που δεν είναι ατελείωτος, που δεν θα υπάρχει εσαεί, που κάποια στιγμή θα τελειώσει και δεν θα έχουμε πει πόσο αγαπήσαμε, πόσο θυμώσαμε, πόσο απογοητευτήκαμε, πόσο συγχωρέσαμε, πόσο πιστέψαμε, πόσο προδοθήκαμε. Αν σοκάρει η αποκαλυπτική γραφίδα του Παναγιωτόπουλου, δεν είναι μόνο γιατί αποκαλύπτει στιγμές της ζωής του. Είναι γιατί μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι η αναβολή μιας κουβέντας, μπορεί να σημαίνει την ακύρωση της σχέσης. Μη αναστρέψιμο και κάποτε αβάσταχτο.
17°
