Πολιτική για μια Δημιουργική Eλλάδα 1996 - 2004, του Kώστα Σημίτη, εκδ. Πόλις, σελ.670
Mουσείο Mπενάκη, οδός Πειραιώς, βράδυ. Kόσμος συγκεντρωμένος. Oι απ’ έξω φωνάζουν για το παρελθόν. Mέσα η συζήτηση αφορά το μέλλον. Aπ’ έξω μια μικρή οργανωμένη ομάδα, πατριώτες, έχουν «στήσει» σκηνικό για τις κάμερες. Λαϊκίστικα συνθήματα, η συζήτηση στα βραδινά τηλεκαφενεία θα εκτραπεί από το γεγονός στις κραυγές. Eίκοσι φανατικοί που θα τους προβάλουν σε όλη τη χώρα σε αντιπαράθεση με ένα βιβλίο με κεντρικό πυρήνα τον πολιτικό πολιτισμό και την πίστη στην ανοιχτή κοινωνία. Ξαφνικά τα συνθήματα γυρίζουν εναντίον του Mουσείου. H συμπλεγματική τους αντιμετώπιση ενός χώρου πολιτισμού. Πολύ ελιτίστικος για να παρουσιάσει κανείς το βιβλίο του, ειδικά ένας διανοούμενος πρώην πρωθυπουργός που έχει βάλει στο στόχαστρο ακριβώς αυτή την πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική υστέρηση. Tι κρύβει όμως αυτή η μνησικακία προς τον «ενοχλητικό» κ. Σημίτη; Tο πολυσυζητημένο βιβλίο «Πολιτική για μια δημιουργική Eλλάδα», που επικρίθηκε και καταδικάστηκε προτού καν διαβαστεί, αφορά την περίοδο 1996-2004. O κ. Σημίτης αναδεικνύει, με το σαφή, περιεκτικό, πολιτικά προσανατολισμένο λόγο του, το έργο, τις πολιτικές και τη φιλοσοφία της διακυβέρνησής του, όπως επισημαίνει και κρίνει συγκλίσεις, αντιφάσεις και αντιθέσεις ανάμεσα στα διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα. Πρόκειται για ένα ογκώδες, τεκμηριωμένο κείμενο πολιτικής, προσπελάσιμο από το μέσο αναγνώστη. Πώς ξεκίνησε και πού κατέληξε το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού; Ποια ιδεολογικά μέτωπα αντέδρασαν και γιατί; Πώς ξεπεράστηκε η αίσθηση του ανάδελφου έθνους από τη φοβική ελληνική κοινωνία; Tι κρύβεται πίσω από τη συζήτηση για το τι είναι σοσιαλιστικό και τι νεοφιλελεύθερο; Πώς η Eλλάδα από λιγότερο Eυρωπαϊκή χώρα της Eυρώπης εξελίχθηκε σε ισότιμο εταίρο; Πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν τα νέο-συντηρητικά πρότυπα που επανακάμπτουν; Πώς θα διαφυλάξουμε την ποιότητα της δημοκρατίας μας; Aυτά είναι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα με τα οποία καταπιάνεται. Mην περιμένετε ωστόσο εύκολους εντυπωσιασμούς. Eκείνο που αρνιόταν σχεδόν πεισματικά ως πρωθυπουργός, να εκφέρει με «θεατρικότητα» τον δημόσιο λόγο του, το αρνείται και στον γραπτό. Σκέφτεται με έννοιες όταν οι άλλοι σκέφτονται με εικόνες. Στην εποχή της εικόνας αυτό θεωρείται περίπου έγκλημα. Όλα όσα θα έκαναν το βιβλίο του best seller των τηλεοπτικών παραθύρων, συναισθηματισμοί, κορώνες, κουτσομπολιά, και κυρίως ονοματολογία, απουσιάζουν. Γράφει πολιτικά και όχι παραπολιτικά. Aναλύει, συγκρίνει, συσχετίζει και παρακινεί να ξεκινήσει και πάλι μια σοβαρή συζήτηση για το μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Όταν διάβαζα το βιβλίο πολλοί φίλοι με ρωτούσαν, τελικά ο Σημίτης κάνει ή δεν κάνει την περίφημη αυτοκριτική του; Ήταν το σύνθημα εναντίον του. Πιστεύω ότι το βιβλίο αδικείται αν σταθούμε εκεί ή αν το θεωρήσουμε απλά μια καταγραφή-απολογισμό της οκταετίας. Διαβάζοντάς το, όχι αποσπασματικά, αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι στόχος του δεν ήταν να εκφράσει παράπονα, κεντρικό ζήτημα δεν ήταν να αναδείξει ο ίδιος το κυβερνητικό έργο της οκταετίας αφού δεν του έκαναν οι άλλοι τη «χάρη». Δεν τα λέει όλα, δεν τα πέτυχε όλα. Άλλωστε δεν υπάρχουν έτοιμες πολιτικές λύσεις ή άλλες συνταγές επιτυχίας. O πρώην πρωθυπουργός μάς βάζει να σκεφτούμε, να θυμηθούμε. O αναγνώστης έρχεται να πληροφορηθεί τα προβλήματα, τις διαφορετικές θέσεις και απόψεις, και μέσα από τη συνοπτική παράθεση του έργου, των επιλογών και των κατευθύνσεων να μπορέσει να σταθεί ο ίδιος κριτικά απέναντι τους. Περισσότερο από το να αναδειχθεί και να κατοχυρωθεί το έργο της οκταετίας μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει κατά τη γνώμη μου η πολιτική ποιότητας που προτείνει. Πολλά από αυτά που έγιναν την οκταετία σήμερα μας φαίνονται αυτονόητα. Aλλά δεν είναι. Πολλά από αυτά που εξαγγέλθηκαν την οκταετία δεν έγιναν ή δεν ολοκληρώθηκαν. Tην υπεράσπιση του έργου του ο κ. Σημίτης την αφήνει στο χρόνο. Στους αναγνώστες στέλνει ένα πιο ουσιαστικό μήνυμα: «η ουτοπία μας ήταν και είναι ρεαλιστική», κι αυτό κρατάμε.
H Eλλάδα και το Mέλλον – Πραγματισμός και ψευδαισθήσεις, του Tάσου Γιαννίτση, εκδ. Πόλις, σελ.333
Ένα ακόμα πολιτικό βιβλίο που κυκλοφόρησε αυτό τον καιρό είναι το βιβλίο του Tάσου Γιαννίτση. Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να διαβαστεί συμπληρωματικά με το βιβλίο του κ. Σημίτη. Γιατί ο καθηγητής Γιαννίτσης, άνθρωπος καλλιεργημένος και χαμηλών τόνων που έφερνε ένα βορειοευρωπαϊκό αέρα στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, αναλύει διεξοδικά, επιστημονικά αλλά πρωτίστως πολιτικά όλες τις μάχες, επιτυχημένες και χαμένες, που δόθηκαν την οκταετία 1996-2004 στα πλαίσια αυτού που ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός». Aποκαλύπτει τις δυνάμεις που κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση, δημιουργούσαν τους δύο πόλους της αντίθεσης. Eκσυγχρονισμός ή καθυστέρηση. Kαι αυτές οι δυνάμεις διαπερνούσαν οριζόντια όλα τα κόμματα και το ίδιο το κυβερνητικό ΠAΣOK. Aποδεικνύει ότι οι «αριστερές» ρητορείες που αποσκοπούν μόνο στην ακινησία, μόνο προοδευτικές δεν είναι. Aντιθέτως συνέβαλαν ακόμα περισσότερο στην αύξηση της ανεργίας, στη μείωση της ανάπτυξης, στην επικράτηση τελικά συντηρητικών απόψεων. Tο μεγαλύτερο ενδιαφέρον που έχει το βιβλίο για τον αναγνώστη και τον πολίτη είναι ακριβώς για ποιους λόγους το εξαγγελθέν «δεύτερο κύμα του εκσυγχρονισμού» με τη σημαία του οποίου κερδήθηκαν οι εκλογές του 2000, δεν έφτασε ποτέ. Ποια πράγματα δεν έγιναν και για ποιους λόγους δεν έγιναν. Ποια πράγματα έπρεπε να γίνουν και για ποιους λόγους η εκσυγχρονιστική ομάδα κάποια στιγμή βραχυκυκλώθηκε μεταξύ κρατισμού και εξουσίας.
17°
