Η «Στρίγγλα» στο φουαγέ του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά με τον Δημήτρη Λιόλιο και την Αναστασία Χατζάρα να εναλλάσσονται στους ρόλους
Περιμένοντας στα σκαλιά, εσωτερικά του ιστορικού κτηρίου του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, μια απρόσμενη έκπληξη μας περίμενε. Οι ηθοποιοί Δημήτρης Λιόλιος και Αναστασία Χατζάρα, μας υποδέχονται θερμά και πιάνοντας μας κυριολεκτικά αγκαζέ, μας οδηγούν στην εντυπωσιακή αίθουσα του φουαγιέ, εκεί που σε λίγο θα διαδραματιστεί το έργο.
Η Στρίγγλα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιόλου στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά
Η «Στρίγγλα» είναι η σύγχρονη εκδοχή του κλασικής κωμωδίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας», σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιόλιου. Ένα ψυχολογικό παιχνίδι εξουσίας και χειρισμού, με ρόλους που συγκρούονται και δοκιμάζουν τα όριά τους. Αν και βασισμένο σε κλασικό κείμενο, το έργο αποκτά σύγχρονη πνοή. Οι ηθοποιοί κινούνται σε όλο τον χώρο του φουαγιέ, μετακινούν καρέκλες και δημιουργούν συνεχώς νέες σκηνές.
Δύο ηθοποιοί υποδύονται όλους τους χαρακτήρες Ο Δημήτρης Λιόλιος, μια δυνατή και έντονη προσωπικότητα, με το βλέμμα του στραμμένο στο κοινό που τον παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής, εναλλάσσει με άνεση ρόλους προκαλώντας γέλιο αλλά και προβληματισμό. Η μετάβασή του από το χιούμορ στη σοβαρότητα είναι φυσική και αβίαστη. Η φωνή του δυνατή, το βλέμμα του καθηλωτικό, καταφέρνει να εκφράσει πλήρως την πολυπλοκότητα και τις απαιτήσεις του εκάστοτε ρόλου που υποδύεται. Στις τελευταίες σκηνές, η μετάβαση αυτή από το χιούμορ στην αυστηρότητα προκαλεί έντονη συναισθηματική φόρτιση, σε βάζει ασυνείδητα στην ψυχή του έργου, φέρνοντας σε στην θέση της «στρίγγλας», και σε κάνει να αναρωτηθείς ποιος τελικά είναι το θύμα και ποιος ο θύτης.
Αυτό που ξεχωρίζει στην παράσταση, είναι το «δέσιμο» μεταξύ του Δημήτρη Λιόλιου και της Αναστασίας Χατζάρα. Οι δύο ηθοποιοί επικοινωνούν μόνο με τα μάτια. Αλλάζουν σκηνές και ρόλους χωρίς λόγια. Οι μεταμορφώσεις τους γίνονται μπροστά μας με απλότητα και ρυθμό, δημιουργώντας μια ζωντανή, σχεδόν μουσική ροή καθώς περνούν αρμονικά από ρόλο σε ρόλο — από άνδρα σε γυναίκα, από πατέρα σε κόρη, από γαμπρό σε φίλο. Παρά τις συνεχείς μεταμορφώσεις, τίποτα δεν μπερδεύεται' οι αλλαγές ρόλων, ρούχων και σκηνικών γίνονται με ευρηματικότητα και ταχύτητα. Όλα εκτελούνται με ακρίβεια και ρυθμό, σε ένα θεατρικό παιχνίδι που ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή κλωστή.
Η Αναστασία Χατζάρα επίσης ξεχωρίζει με την έντονη σκηνική της παρουσία. Η ηθοποιός δεν διστάζει να «τσαλακώσει» την εικόνα της μέσα από ανδρικούς ρόλους, ενώ αποδίδει με δυναμισμό και εκφραστικότητα τη «Στρίγγλα» κάνοντας τους θεατές να βιώσουν το ψυχολογικό βάθος του ρόλου. Έτσι, συμμετέχοντας στο εσωτερικό παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στη δύναμη και την ευαλωτότητά της, τελικά μας κάνει να αναρωτηθούμε αν η «Στρίγγλα» είναι πράγματι αυτό που την αποκαλούν ή αν η συμπεριφορά της καθόρισε άδικα το όνομα και τη μοίρα της.
Τα κοστούμια, η μουσική, ο φωτισμός και η σκηνική παρουσία του έργου Οι ηθοποιοί αλλάζουν μόνοι τους τα κοστούμια τους πάνω στη σκηνή, ανάλογα με τον ρόλο που υποδύονται. Η διαδικασία αυτή, γεμάτη φαντασία και ευρηματικότητα, αναδεικνύει τον εναλλακτικό χαρακτήρα του έργου. Η μουσική συνοδεύει διακριτικά τη ροή, χωρίς να καλύπτει τους διαλόγους, ενώ σε κάποιες στιγμές απουσιάζει, δημιουργώντας την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε παράσταση της εποχής του Σαίξπηρ. Ο φωτισμός, αν και μερικές φορές αδύναμος, ακολουθεί τη σκηνοθετική πρόθεση για μια σύγχρονη, διαφορετική προσέγγιση, που τονίζει την απλότητα και τον ζωντανό ρυθμό της παράστασης.
Εντέλει το έργο συνδυάζοντας χιούμορ, αυστηρότητα, έντονους διαλόγους και γρήγορες εναλλαγές σκηνών, δημιουργεί μια πραγματικά σύγχρονη θεατρική πρόταση. Μακριά από την κλασική εικόνα που έχουμε συνηθίσει, ξεχωρίζει για την ευρηματικότητα και τη λιτότητά του, που κατευθύνει την προσοχή του κοινού στον λόγο και την ουσία του. Οι δύο ηθοποιοί, με την ενέργεια και την τεχνική τους, καταφέρνουν να στηρίξουν μια ολόκληρη παράσταση μόνοι, αναδεικνύοντας τη δύναμη ενός ψυχολογικού παιχνιδιού που αποτυπώνει με σύγχρονο τρόπο τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αντιθέσεις τους.
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
14°
