Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθέτησε μια φοβερά ενδιαφέρουσα και ατμοσφαιρική εκδοχή του «Άμλετ» με τον Χρήστο Λούλη στον ομώνυμο ρόλο. Δείτε πώς ερμήνευσαν το μονόλογο διάσημοι ηθοποιοί στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
Ο μονόλογος του πρίγκιπα, στη μετάφραση του Διονύση Καψάλη (θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Gutenberg), που έγινε ειδικά για την παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
ΑΜΛΕΤ
Nα ζεις ή να μη ζεις, να το ερώτημα·
πού βρίσκεται η ευγένεια του ανθρώπου:
να τον χτυπά, να τον εξευτελίζει
μοίρα αλλοπρόσαλλη και να υπομένει;
ή να ξεσηκωθεί, να πάρει τα όπλα,
ενάντια σ’ ένα πέλαγος δεινά
και να τα πολεμήσει ως το τέλος;
Πεθαίνεις και κοιμάσαι, τίποτ’ άλλο:
και μ’ έναν ύπνο λες ότι γλιτώνεις
τον πόνο της καρδιάς και τις χιλιάδες
πληγές που είναι πλασμένες με τη σάρκα:
είναι κι αυτό ένα τέλος, μια τελείωση,
να την ποθείς ευλαβικά. Πεθαίνεις
και κοιμάσαι· κοιμάσαι και μπορεί
να ονειρευτείς – να τος, εδώ είναι ο κόμπος:
γιατί σ’ αυτόν τον ύπνο του θανάτου
τι όνειρα θα έρθουν όταν πια
θα ’χουμε αποτινάξει από πάνω μας
το θλιβερό κουβάρι της θνητότητας;
Να τι μας σταματά. Κι η σκέψη αυτή
χαρίζει μια ζωή στη δυστυχία:
Γιατί ποιος θ’ άντεχε να τον χλευάζουν
και να τον σακατεύουνε τα χρόνια;
Ποιος θα υπέφερε την αδικία
του ισχυρού, το θράσος του επηρμένου,
τους πόνους του αναπόδοτου έρωτα,
τη χαύνωση του νόμου, την αναίδεια
και τον ευτελισμό της εξουσίας;
Ποιος άξιος, γεμάτος καρτερία,
θ’ άντεχε να τον φτύνει κάθε ανάξιος,
όταν μπορούσε ο ίδιος να εξοφλήσει
τον κόσμο αυτόν με μια γυμνή λεπίδα;
Ποιος θα το σήκωνε τέτοιο φορτίο,
να ιδρώνει, να βογκάει κάτω από
το βάρος μιας ζωής βαριεστημένης,
εάν αυτός ο τρόμος για εκείνο
το πέραν του θανάτου, το μετά
(τη χώρα την ανεύρετη απ’ όπου
κανένας ταξιδιώτης δεν γυρίζει),
δεν γίνονταν φραγμός στη βούλησή μας
και δεν μας έκανε να προτιμάμε
τα τωρινά μας βάσανα παρά
να φύγουμε προς άλλα, άγνωστά μας.
Κι έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους
δειλούς, κι έτσι τη φυσική χροιά,
τη λάμψη της απόφασης, σκεπάζει
η νοσηρή σκιά του στοχασμού,
κι έργα υψηλά, μεγάλα και σπουδαία,
όταν βρεθούν μπροστά σ’ αυτή τη σκέψη
αναχαιτίζονται και χάνουν την ορμή τους
χωρίς να βαπτιστούν μέσα στην πράξη.
Όμως σιωπή. Η όμορφη Οφηλία!
Νύμφη, στις προσευχές σου μνήσθητί μου,
εμού του αμαρτωλού.
Mε τον Λόρενς Ολιβιέ (1948)
O Τσάρλι Τσάπλιν ερμηνεύει τη «φράση» στην ταινία του «Ένας βασιλιάς στη Νέα Υόρκη»(1957)
Με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον (1964 )
Με τον Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι (1964)
Με τον Τέρενς Τζάκομπι (τηλεταινία, 1980)
Με τον Μελ Γκίμπσον (1990)
Mε τον Κένεθ Μπράνα (1996)
Mε τον Ίθαν Χοκ (2000)
Και τρεις γυναίκες...
Η Σάρα Μπερνάρ (1899)
Η Asta Nielsen στη βωβή (γερμανική) ταινία των Svend Gade & Heinz Schall (trailer της ταινίας)
H Blanca Portillo στην ισπανική θεατρική παράσταση σε σκην. Tomaz Pandur (trailer παράστασης)
Το τρέιλερ του «Άμλετ» της Στέγης με σκηνές από τις πρόβες και συνεντεύξεις με τους συντελεστές
Info: Ως 1/ 2, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Λεωφ. Συγγρού 107, 2130178000, www.sgt.gr
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
11°
