Kαλλιόπη Χάσκα: Η Μεταξία - Ιουλιέτα μάς διηγείται τη ζωή της

Την Καλλιόπη Χάσκα την συνάντησα πρώτη φορά ένα μεσημέρι, αρχές Σεπτεμβρίου του '23 στο Κτήμα Νάσιουτζικ, μια έκταση 38 συνολικά στρεμμάτων στην περιοχή Γυαλός των Σπάτων εκεί που είχε στηθεί ο κόσμος των Λασκαραίων και των Γερακάρηδων, των δύο αντίπαλων πατριών της τηλεοπτικής σειράς του ΑΝΤ1 «Η Μάγισσα», στην οποία πρωταγωνιστούσε ως Μεταξία. Φορούσε εντυπωσιακά ρούχα εποχής, δίνοντάς σου με την πρώτη ματιά την εντύπωση μιας γυναίκας χαμηλών τόνων, γλυκιάς και ντροπαλής. Άκουγε τους συναδέλφους της και τη Μελίνα Τσαμπάνη, τον Πέτρο Καλκόβαλη και τον Λευτέρη Χαρίτο με προσοχή όσο τα μάτια της έλαμπαν καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως δεν είπε τότε παραπάνω από δυο φράσεις, λιγομίλητη και παρατηρητική, μου έκανε εντύπωση από την πρώτη κιόλας στιγμή για την ομορφιά και τον τρόπο που κινούνταν στον χώρο.

Αυτή τη φορά, τα λέμε κεντρικά, πολύ κοντά στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας στα Εξάρχεια – εδώ που έκανε μαθήματα φωνητικής λίγο πριν φύγει για σπουδές στο Berklee της Αμερικής. Φωτεινή, δυναμική, πολύ ευγενική, γίνεται αγρίμι όσο μιλάει για τη δουλειά της και δίνεται ολοκληρωτικά σε αυτή. Έχει θάρρος, νεύρο και τσαγανό στη σκηνή. Είναι ξεκάθαρο, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και κυνηγά το όνειρό της.

Η καθημερινότητά της μέχρι πρόσφατα χωρούσε μόνο την Ιουλιέτα αφού πρωταγωνιστούμε στην σαιξπηρική τραγωδία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Γιοβανίδη, η οποία έκανε την πρεμιέρα της στην Άγκυρα, ενώ παρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα λαμβάνοντας θετικές κριτικές. Ξυπνούσε νωρίς το πρωί για γυμναστική και έπειτα ακολουθούσαν οι πρόβες, ατομικές και ομαδικές, μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Δεν παραπονιόταν όμως... το απολάμβανε. «Δεν είναι πολλές φορές που στη ζωή έχουμε οι ηθοποιοί την ευλογία να βρισκόμαστε στην παρέα τέτοιου ρόλου» μου λέει. 

Μετά τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους της, στους οποίους ξεχώρισε για την ιδιαίτερη ερμηνεία της, κάνει ένα πολύ μικρό διάλειμμα μέχρι την επόμενη δουλειά, ενώ παράλληλα μελετάει και προετοιμάζεται για ό,τι ακολουθήσει. 

Η ηθοποιός Kαλλιόπη Χάσκα μας διηγείται τη ζωή της

«Κανείς στην οικογένειά μου δεν ασχολείται με την υποκριτική, ούτε με τις τέχνες επαγγελματικά. Μεγάλωσα όμως σε ένα περιβάλλον με τρομερή αγάπη για την τέχνη. Πάντα στο σπίτι υπήρχε μουσική, ταινίες, έργα τέχνης, πολύ διάβασμα. Η μητέρα μου με έκανε κοινωνό αυτών που τη συγκινούσαν και την ίδια. Με έπαιρνε μαζί της σε εκθέσεις, συναυλίες, παραστάσεις θεάτρου, χορού, μου διάβαζε πολύ, όχι αποκλειστικά υλικό για παιδιά. Και πάντα μετά ακολουθούσαν συζητήσεις. Χωρίς να με παρακινεί κανείς άρχισα να ζητάω να ασχοληθώ με αυτά που έβλεπα. Και ποτέ κάνεις δε μου είπε όχι. Έκανα πιάνο, τραγούδι, χορωδία, μπαλέτο, σύγχρονο χορό, δημιουργική γραφή, ακόμα και ντραμς μια περίοδο. Ταυτόχρονα διάβαζα πολλή λογοτεχνία. Δε μου ταίριαζαν όλα το ίδιο, ούτε εξέλιξα πάθος για όλα, αλλά αυτή η ανοιχτότητα προς την τέχνη με διαμόρφωσε. 

»Το επαγγελματικό κομμάτι ήρθε ως φυσική συνέχεια της ζωής που ζούσα. Η αρχική ιδέα ήταν να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική και το χορό και ήρθα στα 18 στην Αθήνα για σπουδές. Το θέατρο και η υποκριτική μέχρι τότε υπήρχαν στη ζωή μου μόνο ως θεατής. Στη Ρόδο που μεγάλωσα δεν υπήρχε καν μάθημα θεάτρου οπότε δεν το είχα δοκιμάσει για να το δω και ως δυνατότητα. Στα 20 τυχαία με πήραν σε μια παράσταση και ταρακουνήθηκα ολόκληρη. Ακούγεται μεγάλο κλισέ αλλά έπαθα έρωτα. Ήταν ξεκάθαρο πολύ νωρίς ότι είχα βρει το μέσο έκφρασης μέσα στο οποίο μπορούσα να υπάρξω ως η πιο αυθεντική εκδοχή μου. Αποφάσισα να το σπουδάσω και η σκέψη μου αμέσως ήταν να βρω το καλύτερο δυνατό μέρος που μπορώ να το κάνω. 

»Το Berklee έγινε πολύ γρήγορα ο μόνος μου στόχος. Δεν είχα άλλους κοντινούς μου που να είχαν σπουδάσει στην Αμερική, οπότε το κίνησα κάπως όλο μόνη μου. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να το στηρίξω οικονομικά, οπότε έπρεπε να πάρω υποτροφία αν ήθελα να πάω. Για πότε το αποφάσισα, πότε έκανα ακρόαση, πότε ξεκίνησα, ούτε εγώ κατάλαβα. Ίσως καλύτερα που δεν πρόλαβα να το καταλάβω γιατί η άγνοια κινδύνου είναι δώρο πολλές φορές. 

»Η Αμερική θέλει πολύ γερό στομάχι. Οι σπουδές σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο είναι τρομερά απαιτητικές. Παράλληλα εγώ έπιασα κατευθείαν δουλειά για να μπορέσω να στηρίξω μόνη μου όλο το κόστος ζωής. Εργαζόμουν ακραίες ώρες, αλλά παράλληλα ήθελα να είμαι και πρώτη στη σχολή. Είναι τρελό το πώς τα έκανα όλα. Θυσιάστηκε όμως η ψυχική μου υγεία. Πέρασα πολύ δύσκολα τα χρόνια στην Αμερική, αλλά δε θα τα έπαιρνα ποτέ πίσω γιατί αυτά που πήρα με έπλασαν πυρηνικά. Το φοβερό δεν είναι οι τεχνικές που μου δίδαξαν, αλλά οι δυνατότητες που μου άνοιξαν. Και επειδή ερχόμουν από ένα σπίτι που οι κριτική και δημιουργική σκέψη ήταν πάντα στο προσκήνιο, σε αυτό το περιβάλλον που προσέφερε το πανεπιστήμιο μπόρεσα να ανθήσω. Πάντα έθετα υψηλά standards για τον εαυτό μου, μόνο που εκεί τα έθεταν και όλοι τριγύρω μου. Εκεί πρέπει να είσαι εξαιρετικός και κάτι παραπάνω για να έχεις μια πιθανότητα να σε δουν, αλλιώς δεν μπορείς να επιβιώσεις καλλιτεχνικά. 

»Μόλις ολοκλήρωσα τις σπουδές μετακόμισα στο Λος Αντζέλες. Ήμουν τρομερά έτοιμη να αρχίσω να δουλεύω. Με το που έφτασα ξέσπασε η πανδημία. Ήταν ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι της Αμερικής. Εκεί έμειναν κλειστά τα πάντα για πολύ καιρό. Είχαν σταματήσει όλες οι καινούργιες παραγωγές. Είμαι ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος και καθόμουν στον καναπέ και κοιτούσα το ταβάνι. Κόντεψα να τρελαθώ. 

»Έπρεπε να μαζέψω πολλή ενέργεια, που δεν είχα, και κουράγιο για να αποφασίσω να αφήσω όλη μου τη ζωή εκεί και να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Δεν είναι εύκολο όταν έχεις ζήσει σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή σου κάπου, να τα αφήνεις όλα, σχέση, σπίτι, ζωή.

» Με το που επέστρεψα στην Αθήνα άρχισα πάλι να νιώθω όμορφα τη ζωή μου. Μπορούσα επιτέλους να διοχετεύσω κάπου όλη μου την καλλιτεχνική ενέργεια και ήμουν πλάι στην οικογένεια και τους φίλους μου. “Η Μάγισσα” ήρθε πολύ γρήγορα. 

» Έχω φοβερή αγάπη γι’ αυτή τη δουλειά. Ήταν η πρώτη μου δουλειά και την έζησα υπέροχα σε όλα τα επίπεδα – επαγγελματικά, διαπροσωπικά και προσωπικά. Η Μεταξία ήταν ένας ρόλος όνειρο. Μου έδωσε τόσο χώρο να υπάρξω και να δημιουργήσω κάτι. Πολλές φορές δεν το πίστευα από τη χαρά μου όταν διάβαζα τα σενάρια. Το έλεγα και στους σεναριογράφους μας. Ταυτόχρονα περνούσαμε και φανταστικά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Είχαμε κάνει όμορφη παρέα.

»Ήμουν πολύ τυχερή με τους συνεργάτες μου. Δημιουργήσαμε πραγματικές σχέσεις. Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης είναι σαν μεγάλος μου αδερφός, με τον Βασίλη Μηλιώνη και τον Γιάννη Τσουμαράκη είμαστε όντως φιλαράκια και ο Νίκος Ψαρράς, όπως και ο Τάσος Νούσιας, είναι πολύ “φροντιστικοί”. Θα τους πάρω πάντα για συμβουλές, όπως και την Έλλη Τρίγγου. Με τα παιδιά που είχαμε πολλά γυρίσματα επεδίωκα μια πιο προσωπική επαφή. Ήθελα να δημιουργήσω και πραγματική σχέση».

Μου μιλάει για τη θεατρική παράσταση “Ρωμαίος και Ιουλιέττα”, που έκανε πρεμιέρα στην Άγκυρα στις 19 Απριλίου και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ η πρεμιέρα στην Ελλάδα ήταν στις 16 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

«Η υποδοχή της παράστασης ήταν τρομερά συγκινητική. Όλως περιέργως δεν είχα καθόλου άγχος. Μπορεί επειδή δεν με ήξερε κανείς εκεί. Στην Άγκυρα ήταν και η πρώτη μου επαγγελματική πρεμιέρα, οπότε από μόνη της ήταν συναισθηματικά φορτισμένη με τον πιο όμορφο τρόπο. Eίχαμε κάθε μέρα sold out παραστάσεις με κόσμο που καθόταν ακόμα και στα σκαλοπάτια. Άνθρωποι μου έλεγαν ότι έκλαψαν με σκηνές στα ελληνικά που καν δεν καταλάβαιναν. Υπέροχες στιγμές. Είμαι πολύ ευγνώμων.

» Μεγάλωσα πολύ κατά τη διάρκεια των προβών και των παραστάσεων. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, το βάρος ήταν τεράστιο και λόγω ρόλου και Σαίξπηρ και λόγω του ότι ήταν διεθνής συμπαραγωγή. Και εγώ σαν τελειομανής δούλεψα ασταμάτητα. Έδωσα τα πάντα. Είχα τριγύρω μου, όμως, φοβερή ομάδα.

» Παρουσιάσαμε μια ανάγνωση του έργου, με Έλληνες και Τούρκους ηθοποιούς. Ήταν μια συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής με το Κρατικό Θέατρο της Τουρκίας. Η τουρκική μεριά της ομάδας μας μετακόμισε στην Αθήνα για όλη την διάρκεια των προβών. Η συνεργασία με τους Τούρκους συναδέρφους μας ήταν όνειρο. Ταιριάξαμε αμέσως. Είμαστε τόσο κοντά ιδιοσυγκρασιακά σαν λαοί που έγινε πολύ αβίαστα η παρέα. Εγώ είχα φίλους Τούρκους και στο πανεπιστήμιο, οπότε ήξερα πόσο ταιριάζουμε. Γενικά ποτέ δεν ένιωθα ότι έχουμε κάτι να μας χωρίζει, έτσι δεν ένιωσα ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για να ενωθούμε. Το έργο από γραφής του μιλάει για τις ανούσιες έχθρες αιώνων. Εκεί ακουμπήσαμε και εμείς.

» Με τον Αλπ, τον ηθοποιό που έπαιζε τον Ρωμαίο, τον ζήσαμε τον έρωτα πλατωνικά... ειδικά στην Άγκυρα. Πηγαίναμε γυμναστήριο, τρώγαμε μαζί, μιλούσαμε μέχρι τα χαράματα, κάναμε bonding ειλικρινές. Θέλαμε να βρούμε την αλήθεια της κατάστασης. Για τη σκηνή του μπαλκονιού, μια από τις αγαπημένες μου σκηνές, μου είπε κόσμος ότι τους έκανε να θέλουν να ερωτευτούν – μετά από αυτό πετούσαμε. 

» Ο έρωτας είναι στο κέντρο του έργου. Αλλά δεν είναι απαραίτητα προς ένα άλλο πρόσωπο μόνο. Μπορεί επίσης να είναι προς την ανεξαρτησία, προς μια ζωή που δεν φανταζόμασταν ότι υπάρχει. Μια ζωή όχι σαθρή, όπως η οικογένεια της Ιουλιέτας. Σαν να μην είχες πιει ποτέ πριν στη ζωή σου νερό και το δοκιμάζεις για πρώτη φορά. Δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις ποτέ σε μια ζωή άνυδρη.

» Το πραγματικό τέλος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι ότι έπρεπε να πεθάνουν. Μόνο έτσι οι οικογένειές τους μπορούσαν να δουν την ανουσιότητα του μίσους. Μόνο από τον θάνατό τους μπορεί να γεννηθεί κάτι υγιές» μου λέει φανερά παθιασμένη για έναν ρόλο με τον οποίο ξεκάθαρα συνδέθηκε.

» Η Ιουλιέτα ζούσε μέσα μου για πολλά χρόνια και πνιγόμουν από ανυπομονησία να τη μοιραστώ. Το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” είναι έργο που όλοι ξέρουν αλλά ελάχιστοι έχουν διαβάσει. Στη συνείδηση του κόσμο η Ιουλιέτα είναι μια κοπέλα αγνή, απροστάτευτη, εύθραυστη. Και εγώ κάπως έτσι την είχα για χρόνια στο μυαλό μου. Μέχρι που διάβασα το έργο σοβαρά στη σχολή. Τίποτα από τα λόγια του Σαίξπηρ δεν επιβεβαίωνε αυτήν την αρχική εντύπωση. Η Ιουλιέτα είναι ένας ευφυέστατος χαρακτήρας. Διεκδικεί, απαιτεί, εξαπατά. Τους φέρνει όλους βόλτα, αλλά με μια τρομερή ευθύτητα. Δεν είμαι σίγουρη γιατί αποφασίσαμε, μαζικά σαν κοινωνία, να την υποβιβάσουμε στη συνείδησή μας σε αυτή την εύθραυστότητα, αλλά εμένα αυτή η Ιουλιέτα που διάβαζα με ενδιέφερε, όχι αυτή που νόμιζα πως ξέρω. 

»Έχουμε πολλά κοινά, αλλά προσπαθώ να μάθω από αυτήν. Είναι σαφέστατα ανώτερή μου, όλων μας. Για μένα το σημαντικότερο ήταν να χτίσω τον χαρακτήρα και όποιος παρακολουθεί την παράσταση να βλέπει την προσωπικότητα στη σκηνή. Πάντα το προσπαθώ αυτό, αλλά η Ιουλιέτα δεν άξιζε τίποτα λιγότερο.

»Η Υβόννη Τζάθα, που μαζί της δουλεύω τη σωματικότητα των ρόλων, μου έστειλε πριν την πρεμιέρα στην Άγκυρα ένα απόφθεγμα του Καζαντζάκη: “Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα”. Κούμπωσαν υπέροχα αυτά τα λόγια στην Ιουλιέτα.

»Σήμερα δεν ζει τη δεύτερη εφηβεία της, αλλά την πρώτη, όπως μου λέει. «Ό,τι κάνω το κάνω στο 100%. Έχω περάσει αρκετά δύσκολα και τώρα όλα τα βλέπω πιο απλά. Η ζωή δε μας συμβαίνει, από εμάς έρχεται».

Αναρωτιέμαι αν έχει δεχτεί κάποιου είδους προκατάληψη όσον αφορά τη συμμετοχή της σε θεατρικές ή τηλεοπτικές δουλειές... «Δεν σκέφτομαι έτσι γενικά. Όποιος δει τη δουλειά μου σοβαρά, θα δημιουργήσει την άποψή του. Όποιος σχολιάζει χωρίς να τη δει, δεν με αφορά. Δίνω μέρος του εαυτού μου στους χαρακτήρες μου. Και η Ιουλιέτα και η Μεταξία έχουν ένα μεγάλο κομμάτι μου. Αν κάποιος θέλει να μάθει πράγματα για εμένα, η δουλειά μου είναι ένας πολύ καλός τρόπος.

» Αυτό που με νοιάζει είναι οι καλοί ρόλοι και οι συνεργάτες. Το μέσον έρχεται μετά. Ελπίζω οι άνθρωποι να με μαθαίνουν από τους ρόλους μου. Εύχομαι για καλούς ρόλους, καλές δουλειές για τις οποίες να είμαι περήφανη συνολικά και για καλές συνεργασίες. Έχω τρομερή αγάπη για τη δουλειά μου. Μου φέρνει ευτυχία. Ελπίζω σε 10 χρόνια να συνεχίσει να συμβαίνει το ίδιο. Πολλά με φοβίζουν, προσπαθώ πάντως να μην εστιάζω στους φόβους, αλλά στη δημιουργία. Προχωράμε!»