Φαγητό την ώρα της θεατρικής παράστασης: Η συγγραφέας Λένα Διβάνη κυκλοφορεί στην πόλη, φωτογραφίζει ό,τι της κάνει κλικ και γράφει μερικές σκέψεις
Δυστυχώς δεν σε βλέπω μόνο, σε ακούω κιόλας, πράγμα πολύ χειρότερο στο θέατρο. Είσαι δίπλα μου, πίσω μου, μπροστά μου – λόγω του ανάδρομου Ερμή; Της κακής μου τύχης; Του ταμία που ήθελε να μου κάνει χουνέρι; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι προπλήρωσα, έκλεισα (ακριβό) εισιτήριο, συντόνισα παρέα, ντύθηκα, στολίστηκα, μπήκα και κάθισα στη θέση μου με μια τεράστια λαχτάρα να δω ένα από τα πιο αγαπημένα μου έργα να ζωντανεύει πάνω στη σκηνή. Να τρυπώσω κι εγώ μαζί με τους ηθοποιούς στο κτήμα του θείου Βάνια, να πονέσω μαζί τους, να απελπιστώ μαζί τους, να γελάσω μαζί τους. Έχω καταλήξει ότι το θέατρο είναι σαν το σεξ, προαπαιτεί μέθεξη. Αν δεν υπάρχει αυτή, θες να σηκωθείς και να φύγεις αμέσως.
Πώς να την πετύχω τη μέθεξη όμως όταν στο τρίτο λεπτό κάπου πίσω μου αρχίζει το εφιαλτικό χράτσα χρούτσα μιας συσκευασίας που ανοίγει; Αρχικά ήλπιζα να είναι σοκολάτα αυτό που ορέχτηκες, η σοκολάτα λιώνει αθόρυβα στο στόμα, θα ηρεμήσουμε. Όμως όχι, εσύ τσιπς ορέχτηκες, τσιπς πήρες. Τα αναζήτησες και μετά τα ανέσυρες από την τσάντα σου αργά αργά παρατείνοντας το μαρτύριο. Στη συνέχεια άρχισες να τα στριμώχνεις ένα ένα στο στόμα με χαλαρό και ικανοποιημένο ύφος. Το χράτσα χρούτσα κάθε τεμαχίου μέσα στη σιωπή της αίθουσας ήταν τόσο ηχηρό που κόντευε να ξυπνήσει τον θείο Βάνια που κοιμόταν. Εσύ φυσικά δεν άκουγες. Τα βλέμματά μας δεν σε αφορούσαν. Ροκάνιζες επί ένα 20λεπτο ευτυχής που γέμιζες την κοιλιά σου. Περνούσες φίνα – αυτό δεν ήταν ο σκοπός της εξόδου σου; Το τι κάνουν οι άλλοι ποσώς σε ενδιαφέρει. Δεν είσαι και κανένας κουτσομπόλης να διερευνάς τι νιώθουν οι άλλοι. Δεν είναι ευγενικό στο κάτω κάτω.
Υ.Γ. Το κορυφαίο επεισόδιο της ίδιας κατηγορίας κακοποίησε πάλι τον έρμο τον Ίψεν, σε μια παράσταση της «Αγριόπαπιας». Εκεί μια κυρία στη δεύτερη σειρά έψαχνε το κινητό της που βαρούσε σαν συναγερμός επί πεντάλεπτο. Οι ηθοποιοί φανερά ταραγμένοι προσπαθούσαν να συνεχίσουν σαν να μην έγινε τίποτα ελπίζοντας ότι θα το βρει, θα το κλείσει και θα ησυχάσουμε. Η κυρία αναποδογύρισε την τσάντα της αλλά δεν το έβρισκε με τίποτα. Σ’ αυτό το σημείο οι ηθοποιοί σταμάτησαν, παρατάχτηκαν μπροστά της και την κοιτούσαν. Όταν λοιπόν η κυρία με τα πολλά το ξετρύπωσε στην τσέπη του παλτού της, το άνοιξε και άρχισε να λέει στο γιο της φωναχτά ότι έχει φρικασέ στο ψυγείο κάνοντας ένα σήμα με το χέρι στους ηθοποιούς να συνεχίσουν, να μην την περιμένουν να τελειώσει!!! Το γέλιο που ξέσπασε στην αίθουσα την άφησε εμβρόντητη. Ήταν φανερό ότι ένιωθε ευγενέστατη στην τοποθεσία θέατρο…
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
12°
