Backpack: Ο Σπύρος Μιχαλόπουλος μιλά για το έργο του που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, για λίγες παραστάσεις σε σκηνοθεσία της Άννας-Μαρίας Παπαχαραλάμπους
Στην Αθήνα του σήμερα, η παράδοση ενός Backpack προκαλεί έκπληξη, αναστάτωση, απορίες και ανατροπές. Το χαμένο σακίδιο, που έχει αφεθεί επιμελώς και εσκεμμένα, κάπου στο πολύβουο μετρό, περιλαμβάνει όχι μόνο πολύτιμο περιεχόμενο αλλά και απαντήσεις σε κρίσιμα και στοιχειωμένα ερωτήματα.
Στο έργο, η παραλήπτρια Φαίη Ξύλα και ο κομιστής Χρήστος Σπανός τελείως άγνωστοι μεταξύ τους, ταυτίζονται με όσα έρχονται στο φως, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Οι αποκαλύψεις προελαύνουν. Με όχημα τις εξαιρετικές ερμηνείες, το μυστήριο θεριεύει. Ένα Backpack που ζυγίζει όσο το βάρος της συνείδησης.
Το «Backpack», σε σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Παπαχαραλάμπους είναι ένα νεοελληνικό έργο γραμμένο περίτεχνα από τον βραβευμένο δημοσιογράφο Σπύρο Δ. Μιχαλόπουλο, ο οποίος επανέρχεται συγγραφικά, τέσσερα χρόνια μετά την επιτυχία, στον ίδιο χώρο, του προηγούμενου έργου του «Σεξ Λεξικόν- Η επιστήμη του Έρωτα». Ο ίδιος μιλά στην ATHENS VOICE για το πως εμπνεύστηκε το έργο, για το πόσο εύκολο είναι να συνδυάσει τον ρεαλισμό που προϋποθέτει η δημοσιογραφική ματιά, με τον κόσμο της φαντασίας και των συναισθημάτων που περιλαμβάνονται σε μια θεατρική δημιουργία αλλά και για το ποια εσωτερική ανάγκη του καλύπτει η συγγραφή κειμένων που προορίζονται για μια θεατρική σκηνή.
Πώς εμπνεύστηκες το συγκεκριμένο θεατρικό έργο;
Στο Backpack σκεφτόμουν την ιστορία δύο ανθρώπων με τις ατελείς σχέσεις τους, την εσωστρέφεια και τη μοναξιά αλλά και την ελπίδα και την προσδοκία. Είναι ένα σύγχρονο έργο και μιλά για ανθρώπους της δικής μου γενιάς. Υπό αυτήν την έννοια, ήταν πιο οικείο για μένα να μπω στο χαρακτήρα των ηρώων. Η ιδέα επίσης της επιστροφής όχι μόνο ενός backpack αλλά αναμνήσεων και εμπειριών που μας έχουν καθορίσει και συνεχίζουν να επιδρούν πάνω μας, ήταν για μένα μια όχι μόνο έμπνευση αλλά μια συγγραφική πυξίδα.
Από εκεί και πέρα, όμως, την αρχική έμπνευση ή αυτό που λέμε την «ωραία ιδέα», ακολούθησε συστηματική δουλειά πάνω σε κάθε λεπτομέρεια του έργου. Η διαμόρφωση της σκαλέτας του έργου είναι μια ενδελεχής διαδικασία που απαιτεί αφοσίωση και χρόνο.
Πόσο εύκολο είναι να συνδυάσεις τον ρεαλισμό με τον οποίο λειτουργεί ένας δημοσιογράφος, με τον κόσμο της φαντασίας και των συναισθημάτων που περιλαμβάνονται σε μια θεατρική δημιουργία;
Στη δική μου περίπτωση η δημοσιογραφική ιδιότητα μου λειτουργεί υποστηρικτικά στις θεατρικές συγγραφικές απόπειρες μου. Η δημοσιογραφία, είναι ένα πολύ απαιτητικό επάγγελμα που οφείλεις να το κάνεις- σύμφωνα με την δική μου τουλάχιστον κλίμακα αξιών- με ισχυρή συναίσθηση υπευθυνότητας και κοινωνικής συνείδησης. Η φύση της δουλειάς είναι εξερευνητική και διεισδυτική. Αυτό είναι κοινό με τη διαδικασία της θεατρικής γραφής, από τη στιγμή που καλείσαι κι εκεί να διεισδύσεις στην ψυχή των χαρακτήρων. Και στις δύο περιπτώσεις ψάχνω την αλήθεια, είτε αφορά τον πραγματικό κόσμο είτε τον κόσμο της φαντασίας. Όταν ξεκίνησα στη δημοσιογραφία ένας παλιός «εφημεριδάς», όπως αποκαλούσαμε τους πιο παλιούς συντάκτες με δέος και θαυμασμό, μου είπε: «μην ξεχνάς ότι η δημοσιογραφία μπορεί να σε οδηγήσει παντού». Μάλλον, είχε δίκιο.
Ποιος είναι ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο κινείται το Βackpack;
Η απρόσμενη συνάντησή δυο ανθρώπων-άγνωστοί μεταξύ τους-με αφορμή την παράδοση ενός Βackpack, τους αναγκάζει να ανασύρουν και να εκθέσουν γεγονότα και να επεξεργαστούν συγκλονιστικές αλήθειες. Από το backpack βγαίνουν οι αποκαλύψεις και καθορίζεται η δράση
Η μεταφορά τους στο σημείο, όπου θα βρουν τις απαντήσεις, αλλά κι εκεί που ριζώνουν οι πιο άηχες και άρρητες σκέψεις μας, θα αποκαλύψει την αλήθεια. Επίσης, στέκομαι στη διαπίστωση-συνειδητοποίηση ότι «υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω», όπως ακούγεται και στο έργο.
Ασχολείσαι με την συγγραφή θεατρικών έργων τα τελευταία χρόνια. Ποια εσωτερική σου ανάγκη καλύπτει η δημιουργία μιας ιστορίας που θα πάρει σάρκα και οστά πάνω σε μια σκηνή;
Η θεατρική συγγραφή είναι μια εσωτερική ανάγκη που μου προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Μπήκα δυνατά σε αυτήν την κατεύθυνση έχοντας αγάπη για το θέατρο αλλά και την επιθυμία να εμπλακώ στη δημιουργία ενός έργου. Το Εθνικό Θέατρο με επέλεξε πριν 5 χρόνια στο Studio Θεατρικής Συγγραφής του. Το γεγονός ότι επί εννέα μήνες έγινα μέλος μιας συγγραφικής ομάδας εργασίας, με οδήγησε στο να γνωρίσω καλύτερα τις δυνατότητες και αδυναμίες μου και να επιλέξω το δρόμο δουλειάς που μου ταιριάζει. Με αυτό το γνώμονα σκέφτομαι τις ιστορίες μου: Ότι, δηλαδή ένα έργο απηχεί την σύγχρονη πραγματικότητα της κοινωνίας. Ίσως ένα νεοελληνικό έργο μπορεί να σταθεί αφορμή για σκέψη, για ταύτιση για την έναρξη αλλαγών και ανατροπών. Μπορεί να καθρεφτίσει το θεατή και να τον βγάλει από την εσωστρέφειά του.
Τα γεγονότα που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα σε παγκόσμιο επίπεδο, πανδημία, πόλεμος, οικονομικοί κλυδωνισμοί πιστεύεις ότι έχουν στρέψει τον κόσμο σε μια μεγαλύτερη διάθεση ενδοσκόπησης, σε ένα φιλτράρισμα του τι τελικά έχει πραγματική αξία σε αυτή τη ζωή;
Πρέπει να τον οδηγήσουν. Χάθηκαν εκατομμύρια ζωές και υπάρχουν άνθρωποι που χτυπήθηκαν αδυσώπητα από τα γεγονότα και εξακολουθούν να κλυδωνίζονται. Αν πραγματικά μπούμε στη θέση τους, τότε ίσως αναρωτηθούμε τι έχει πραγματική αξία σε αυτή τη ζωή. Ο Καβάφης έγραψε “τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες”. Πάντα τα οικουμενικά γεγονότα, σε κάνουν να βγεις από το μικρόκοσμό σου και να δεις τη γενική εικόνα. Να μάθεις να αγαπάς τη ζωή ξέροντας ότι σε ξεπερνά στις λύπες αλλά και στις χαρές. Αν παρατηρήσουμε τα παιδιά, που είναι αθώα και δρουν με ανιδιοτέλεια και αλήθεια, ίσως κάνουμε ένα δυνατό φιλτράρισμα, όπως πολύ σωστά λες.
12°
