Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί την παράσταση «Η Αποκάλυψη», εμπνευσμένη από το κείμενο του ευαγγελιστή Ιωάννη, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Το 95 μ.X. με 96 μ.X. ο ευαγγελιστής Ιωάννης βρέθηκε εξόριστος από την Έφεσο στην Πάτμο και εκεί έμελε να γράψει ένα από τα πιο διάσημα κείμενα στην ιστορία του ανθρώπου. Ο λόγος για την «Αποκάλυψη», της οποίας η δύναμη μπορεί να περιγραφεί και μόνο με τα λόγια που ο Γιώργος Σεφέρης είχε πει για εκείνη: «Κείμενο όχι ενός καιρού και μιας γενεάς ανθρώπων, αλλά όλων των καιρών και όλων των γενεών».
Πράγματι, πρόκειται για ένα από τα κείμενα που φαίνεται να έχουν επιδράσει καταλυτικά στην ανθρωπότητα. Παράλληλα, όμως, έχει γίνει και σημείο διαφωνιών σε πολλά επίπεδα, με βασικότερο το ως τι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Κάποιοι το αντιμετωπίζουν ως μία ιερή προφητεία, κάποιοι ως ένα εσχατολογικό κήρυγμα, ένα μανιφέστο εξέγερσης, και κάποιοι άλλοι ως ένα όραμα, ως ένα μήνυμα προσμονής , πίστης και ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον, με αποτέλεσμα να έχει αντίστοιχα αποτελέσει πηγή έμπνευσης και βάση τόσο για ουτοπίες, όσο και για δυστοπίες, αλλά και για επαναστατικά κινήματα.
Η κοσμογονική αυτή κατάθεση και δυσοίωνη φαντασμαγορία του Ιωάννη δεν είναι λίγες φορές που έχει αποτελέσει και πηγή έμπνευσης για την τέχνη. Τώρα εμπνέει τον σκηνοθέτη νεότερης γενιάς Θάνο Παπακωνσταντίνου, ώστε να ανεβάσει την «Αποκάλυψη» στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, σε κάτι που θα μπορούσε να οριστεί ως «μία σύγχρονη τελετουργία».
Από τις 3 έως και τις 20 Οκτωβρίου, οι ηθοποιοί Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης και Γιώργος Δικαίος θα βρεθούν στη Στέγη. Στόχος τους; Να μας παρουσιάσουν μία σκηνική αλληγορία για όλα αυτά που μας τρομάζουν, αλλά και μας γοητεύουν στο κείμενο του Ιωάννη – το μόνο αποκαλυπτικό κείμενο που περιλαμβάνεται στον Κανόνα της Αγίας Γραφής -, την Δευτέρα Παρουσία, τους Τέσσερις Καβαλάρηδες, τις Επτά Σφραγίδες, τον Αμνό του Θεού και τον 666, και τελικά να μας θέσουν ξανά ένα από τα παλαιότερα ερωτήματα που τριγυρνούν στο ανθρώπινο μυαλό: Ποιος αξίζει την αιώνια ζωή;
Ο σκηνοθέτης σχολιάζει για την «Αποκάλυψη»: «Πίσω από κάθε εξέγερση, υπάρχει η επιθυμία ριζικής αναμόρφωσης του ανθρώπου και του κόσμου. Πίσω από κάθε κίνηση αναμόρφωσης του ανθρώπου και του κόσμου, υπάρχει η βία του θερισμού. Πίσω απ’ τη βία του θερισμού, υπάρχει η ελπίδα της αναγέννησης. Πίσω απ’ την ελπίδα της αναγέννησης, υπάρχει η χαρά της καταστροφής. Πίσω απ’ τη χαρά της καταστροφής, υπάρχει ο τρόμος του θανάτου. Πίσω απ’ τον τρόμο του θανάτου, υπάρχει η πίστη στην ομορφιά. Πίσω απ’ την πίστη στην ομορφιά, υπάρχει το φως. Ο μύθος της Αποκάλυψης είναι σαν μια παραβολή των αέναων μεταμορφώσεων της πίστης των ανθρώπων σε έναν καλύτερο κόσμο που έρχεται».
Σκηνοθέτης και ηθοποιός. Πτυχιούχος της δραματικής σχολής «Εμπρός – Θέατρο Εργαστήριο» (2009) και της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. (2007).
Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: Οι Στοιχειωμένοι του Δημήτρη Μαραμή (σε μουσική διεύθυνση Δημήτρη Μαραμή, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2019), Ηλέκτρα του Σοφοκλή (Εθνικό Θέατρο, Επίδαυρος, 2018), L’Orfeo του Claudio Monteverdi (σε μουσική διεύθυνση Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2018), Colossus (βασισμένο στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2017), Μετατόπιση προς το Ερυθρό του Γιάννη Μαυριτσάκη (Φεστιβάλ Αθηνών, 2014 και σε επανάληψη το 2015), Μάκβεθ του Σαίξπηρ (Από Μηχανής Θέατρο, 2015), Pedestal (βασισμένο στις Χοηφόρες του Αισχύλου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2013), Venison (βασισμένο στις Ευμενίδες του Αισχύλου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2012), Άμλετ, ο Πρίγκηπας της Δανίας του Σαίξπηρ (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2011).
9°
