Εδώ και 10 χρόνια οι οper(ο) βγάζουν γλώσσα στην όπερα και το λυρικό θέατρο μεταφέροντας κλασικά έργα και μύθους στο σήμερα. Ένας πυρήνας νέων καλλιτεχνών από διαφορετικούς χώρους που ξεκίνησε στην Αθήνα το 2008 από την Εριφίλη Γιαννακοπούλου.
Ξεκίνησαν βγάζοντας την «Κάρμεν» στον δρόμο σε ένα «περιπλανώμενο φεστιβάλ», έστησαν την Τραβιάτα στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη και μια διαδραστική οπερατική περφόρμανς στο κέντρο της Αθήνας, από τα μπαλκόνια της Μιλτιάδου, στο 2 in 1.
Ακολούθησαν οι Μύθοι του Αισώπου, στο Music Box του Εθνικού σε συνεργασία με τον εικαστικό Μανώλη Χάρο, ταξίδεψαν το δικό τους Fiammifero σε ελληνικά νησιά. Μετά το οπερατικό παραμύθι Η συμμορία της χαμένης μιλιάς δημιούργησαν έναν οπερατικό μονόλογο βασισμένο στα έργα του Μπέκετ.
Επιστρέφουν με μια όπερα βασισμένη στον μύθο του Ορφέα στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής στο ΚΠΊΣΝ. Ζητήσαμε από τους 7 συντελεστές να μας μιλήσουν για τη φαντασία και το μύθο πίσω από την παράσταση...
Α. Σιμόπουλος
Ειρήνη Γεωργαλάκη (σκηνοθεσία)
Ως προς τον μύθο, με εμπνέει η πίστη του Ορφέα για το ακατόρθωτο. Με αυτήν ταυτίζομαι. Σχετικά με την παράσταση, βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα την ίδια την φόρμα της. Επτά καλλιτέχνες συνδημιούργησαν μια παράσταση με αφορμή έναν μύθο, μετέφρασαν αυτόνομα τα ζητούμενα της μέσα από την τέχνη τους και τώρα τολμούν να εκτεθούν οι ίδιοι μπροστά στο κοινό, προκειμένου να επικοινωνήσουν με την μεγαλύτερη αμεσότητα το συλλογικό τους έργο. Το στοίχημα για μένα, σκηνοθετώντας την παράσταση είναι να βρω τις ιδανικές ισορροπίες ανάμεσα τους.
Εριφίλη Γιαννακοπούλου (σκηνοθεσία)
Ο Ορφέας είναι ένας μύθος που με συγκινεί βαθειά.
Πρόκειται για μια ποιητική αλληγορία που συνοψίζει και εκθέτει τον Άνθρωπο και την φύση του.
Στον Ορφέα είδα την τόλμη του ανθρώπου να βυθιστεί και να αντικρύσει την ίδια του την ύπαρξη, την πίστη του και την επαναστατικότητά του που τον κάνει να κερδίσει χάνοντας αυτή την προδιαγεγραμμένη ως προς το αποτέλεσμα μάχη με το τέλος. Μου έμαθε τις άπειρες δυνατότητες που κρύβονται στην ανθρώπινη φύση/ ύπαρξη, την υποκειμενικότητα του χρόνου, την αξία του τέλους και τη δύναμη του έρωτα και της τέχνης.
Pauline Huguet (Κίνηση)
Πάντα ήμουν ερωτευμένη με τον Ορφέα, και με τον μύθο του γιατί μιλάει για τον Άνθρωπο με όλες τις αντιθέσεις του, οι οποίες είναι και η ομορφιά του.
Ο Ορφέας είναι περιορισμένος από την ανθρώπινη συνθήκη του, αλλά έχει άπειρες δυνατότητες, όπως κάθε καλλιτέχνης, που με αυτήν την έννοια, είναι ένας Ορφέας. Έτσι είμαστε 7 Ορφείς επί σκηνής, ο καθένας με την τέχνη του, και όλοι με το κοινό μας έργο, στα χέρια και τα πόδια μας! Γιατί ο χορός γίνεται μέσω έκφρασης για όλους, ακόμα και για τους μη χορευτές, αφού όπως λέει κι ο Έλιοτ «στο ακίνητο σημείο του κόσμου που γυρίζει, υπάρχει μόνο χορός».
Άγγελος Σκασίλας (Δραματουργία)
Φαντασία, μουσική και μύθος. Τρεις απαραίτητες αλληλοεπιδρώσες προϋποθέσεις για να καλυφθούν οι λυρικές ανάγκες της ανθρώπινης έκφρασης. Ο μύθος του Ορφέα, όντας αρχαιότατος, καταγωγικός και πυρηνικός, αποτελεί ένα πρόσφορο πεδίο καλλιτεχνικής εφαρμογής της ανάγκης αυτής. Είναι μια ανεξάντλητη δεξαμενή έμπνευσης για την ποίηση, την μουσική, τον χορό…
Είναι ο μύθος της ίδιας της Μουσικής ως προέλευση, ως έκφανση και κοινωνική λειτουργία. Ο μύθος που συναρμονίζει τις βαθιές λυρικές ανάγκες με το ανθρώπινο Πάθος.
Δημήτρης Σακαλάκης
Κατερίνα Χάρου (Σκηνικά)
Αυτό που με ενέπνευσε περισσότερο στο μύθο του Ορφέα, είναι το ότι μιλάει για την έννοια του καλλιτέχνη και για τη χρήση της τέχνης ως ανώτερο μέσο. Το ποιο δύσκολο πράγμα λοιπόν σε αυτή την παράσταση ήταν να δημιουργήσω ένα περιβάλλον το οποίο δεν αποτελείται από εφήμερες κατασκευές αλλά από εικαστικά έργα. Ο σκηνικός χώρος μέσα στον οποίο παρουσιάζεται ο Ορφέας, ενεργοποιείται και μεταλλάσσεται παράλληλα με αυτόν και σταδιακά κατά τη διάρκεια της παράστασης ο χώρος διαμορφώνεται . Κάθε στοιχείο που εμφανίζεται λειτουργεί συμβολικά και συμβάλλει στην δημιουργία μίας δυστοπικής ατμόσφαιρας. Οτιδήποτε εμφανίζεται επί σκηνής λειτουργεί συμπληρωματικά και σκοπό έχει να αποτυπώσει την πορεία του Ορφέα.
Μιχάλης Παρασκάκης (Σύνθεση)
Ο Orpheus είναι μια παράσταση ερμηνευμένη από τους ίδιους τους δημιουργούς της. Κάθε ένας επιστρατεύει την τέχνη του για να συμπληρώσει μια ψηφίδα από τον Ορφέα. Η αφήγηση δίνει τη θέση της στην οπτικοακουστική αναπαράσταση των κομβικών σημείων του μύθου. Το μουσικό-ακουστικό σκέλος ακολουθεί την ίδια οδό και αποτυπώνει χωρίς περιγραφικότητες τις μεταβάσεις του Ορφέα.
Δημήτρης Σακαλάκης
Αλεξία Χρυσοχοΐδου (Κοστούμια)
Μια διαφορετική αφορμή. Ένας διαφορετικός δρόμος για τον καθένα ξεκλειδώνει, ανοίγει την πόρτα στην άπειρη και άχρονη δυνατότητά του. Κοινό στη συνέχεια το αίσθημα, η ανάγκη για μοίρασμα αυτής, μεταμόρφωση, αλλαγή. Ολοκλήρωση με το τέλος. Αναπόφευκτο μόνο και μόνο γιατί έτσι έχουμε μάθει να ορίζουμε, στον πεπερασμένο από τον ορισμό κόσμο μας, την (νέα) αρχή, αλλαγή. Επί σκηνής εφτά καλλιτέχνες, μύστες με τον τρόπο τους, που έναν δρόμο άφησαν στη μέση και προσπάθησαν να φτάσουν στο τέλος από αλλού.
Σκηνοθέτης κινηματογράφου στην πρώτη του θεατρική σκηνοθετική απόπειρα. Μιλήσαμε με αφορμή την παράσταση «Μάγκντα Γκαίμπελς» του Γιώργου Βέλτσου, στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό για την παράσταση «Σκηνές από έναν γάμο» στο θέατρο Χώρα, για τα μυστικά μιας σχέσης που αντέχει στον χρόνο, για τη συνεργασία με τη σύζυγό του και την πορεία του στην υποκριτική
Έντονη σωματικότητα, εξπρεσιονιστικοί φωτισμοί, video-art, μουσική, μάσκες που παραπέμπουν σε πίνακες του Φράνσις Μπέικον: αυτά είναι τα εργαλεία του σκηνοθέτη Τάσου Σαγρή
15°
