«Φτιάχνω έναν Άμλετ σημερινό που κυκλοφορεί στους ίδιους δρόμους που κυκλοφορούμε κι εμείς, ερωτεύεται τις γυναίκες που ερωτευόμαστε, αγαπάει και μισεί τους ανθρώπους που αγαπάμε και μισούμε. Έναν Άμλετ ζωντανό ανάμεσά μας που προσπαθεί να συνθέσει τις εσωτερικές του αντιθέσεις, τα ψυχολογικά του θέματα, αλλά και τις εξωτερικές του αντιθέσεις για να μπορέσει να βρει την απόλυτη αλήθεια. Είναι ένας Άμλετ σύγχρονος που επίμονα και βασανιστικά ψάχνει μέσα του την αλήθεια και τη δικαιοσύνη σε μία κοινωνία υποκριτική και άδικη.
Θέλουμε, και πιστεύουμε, ο θεατής να ταυτιστεί με την προσωπικότητα του Άμλετ μας γιατί βιώνει τα ίδια θέματα. Το έργο εξετάζει θέματα κοινά, τη σχέση με τη μητέρα, με τον πατέρα, με την εξουσία, με το θάνατο, με τον έρωτα… Απλώς ο Άμλετ χρησιμοποιεί τη γλώσσα του Σέξπιρ ως δικιά του γλώσσα, γιατί μόνο με μία τόσο πλούσια γλώσσα μπορεί να εκφράσει τόσο βαθιά συναισθήματα.
Το στίγμα της μέχρι τώρα δουλειάς που εγώ κάνω στο θέατρο είναι μία λέξη και αυτή η λέξη είναι ομάδα. Πάντα προσπαθώ να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μία παράσταση που να φέρει τις εμπειρίες, τα όνειρα και τα αισθήματα όλων, όπου ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει αφού δεν είναι απλώς εργαλείο, αλλά συνδημιουργός. Οι ιδέες των παιδιών είναι πάρα πολλές και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν το κλίμα είναι τόσο δημιουργικό, ώστε να μαθαίνω κι εγώ μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Η μουσική τονίζει ιδιαίτερα το μεταφυσικό στοιχείο της παράστασης, αλλά και το στοιχείο της έντασης που έχει ο Άμλετ. Τα κοστούμια είναι σύγχρονα με την αισθητική της Ηλένιας (σ.σ. Δουλαδίρη) που είναι εξαιρετική. Οι φωτισμοί και τα σκηνικά (σ.σ. Μανόλης Παντελιδάκης) στοχεύουν σε μία εμπειρία που οδηγεί το θεατή να βιώσει θεατρικά, αλλά και κινηματογραφικά, την απόλυτη εμπειρία του ήρωά μας και θεωρώ ότι το κοινό θα παρακολουθήσει μία δεμένη και πολύ καλή παράσταση.
Τα πράγματα ποτέ δεν έπαψαν να είναι δύσκολα και γίνονται πια ολοένα και δυσκολότερα από άποψη παραγωγής. Το εισιτήριο έχει μειωθεί, ως εκ τούτου δεν μπορούν να γίνουν ακριβές παραγωγές, όμως επειδή το δαιμόνιο μυαλό μας πρέπει να μην κοιμάται ποτέ και να βρίσκει τρόπους, καλούμαστε για ακόμα μια φορά να είμαστε ευρηματικοί και να καταφέρουμε η φτώχεια να μη γίνει εμπόδιο, αλλά εφαλτήριο για νέες ιδέες. Έχουν δυσκολέψει τα πράγματα, όμως υπάρχει κάτι πάρα πολύ παρήγορο. Ο κόσμος αγαπά το θέατρο, το δείχνει καθημερινά, και αυτό μας δίνει πολύ μεγάλο κουράγιο. Πάντα πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι το θέατρο είναι τέχνη που θα ζήσει αιώνια γιατί φέρνει τους ανθρώπους μαζί και είναι το κύτταρο της κοινωνίας μας. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς αυτό αποδεικνύεται».
Οι Γιώργης Τσουρής, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Νεφέλη Μαϊστράλη, Τάσος Ιορδανίδης και Άρης Ασπρούλης μας μιλούν για το πώς η ελληνική πένα βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής δημιουργίας
Το νέο θεατρικό έργο του Γιώργου Χριστοδούλου, βασισμένο στο «Ψυχοσσάβατο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, έρχεται να αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη ένταση, μυστήριο και ανατροπές
15°
