Μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς αναλαμβάνει ένα ρόλο-θρύλο. Αυτόν της Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείο ο Πόθος», σε μια παράσταση που άρχισε να συζητιέται πριν ανέβει. Βρεθήκαμε και συνειδητοποίησα τι σημαίνει αληθινά χαλαρός άνθρωπος.
«Tο ρόλο δεν τον είχα σκεφτεί ποτέ μου και μάλιστα έπεσα από τα σύννεφα όταν μου τον πρότεινε η Ελένη (σ.σ. Σκότη, η σκηνοθέτρια). Έπαθα όμως πλάκα όταν συνειδητοποίησα πως η Μπλανς είναι μόλις τριάντα πέντε ετών. Δεν είναι μεγάλη, νιώθει μεγάλη. Έχεις δει ανορεξικά άτομα που νομίζουν πως έχουν παχύνει; Έτσι κι αυτή βλέποντας μια ρυτίδα θεωρεί πως γέρασε». Είναι τα πρώτα της λόγια. Είμαστε καθισμένοι μεσημέρι Σαββάτου σε ένα καφέ κοντά στο θέατρο, δύο ώρες πριν από την πρόβα. Φοράει λευκά και έχει διαολεμένο κέφι. Πρώτη φορά συναντιόμαστε και με το καλημέρα είναι σα να γνωριζόμαστε χρόνια. Η επιτομή της χαλαρότητας.
Τι δεν αντέχεις στην Μπλανς;
Δεν μου αρέσει ο ελιτισμός της – ανεξάρτητα αν βρίσκω τρόπους να τον υπερασπιστώ. Δεν μου αρέσουν οι σνομπ άνθρωποι, ίσως γιατί κι εγώ να είχα υπάρξει.
Ποια στοιχεία της ανακάλυψες σε εσένα;
Νιώθω κι εγώ πολλές φορές πως δεν με καταλαβαίνουν (γέλια). Έχω επίσης μια παρόμοια ευαισθησία απέναντι σε καταστάσεις και ας δείχνω πιο σκληρή. Πάντως πιστεύω πως οι ουσιαστικά ευαίσθητοι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να το δείχνουν. Αυτοί που το δείχνουν, νομίζω πως το κάνουν για χειριστικούς λόγους... (την διακόπτω)
Φοράς Opium; Το άρωμά σου δεν με αφήνει να σκεφτώ...
Jungle του Kenzo. Είκοσι χρόνια σχεδόν τη φοράω. Είναι το σήμα κατατεθέν μου. Jungle = Κόρα. Μια φορά μπήκε μια φίλη από την πίσω πόρτα διπλού λεωφορείου, με... μύρισε και ήρθε και με βρήκε που καθόμουν μπροστά (γέλια). H Μπλανς, για να επιστρέψω σε ό,τι έλεγα, σε κάθε σκηνή δίνει μάχες να συγκρατήσει τον εαυτό της, να μείνει στο ύψος των περιστάσεων και να μην πέσει. Αυτό αποδεικνύει πως πρόκειται για ένα δυνατό άνθρωπο.
Το έργο έρχεται από την πουριτανική δεκαετία του ’50. Μήπως η Μπλανς είναι απλά μια γυναίκα που της αρέσει το sex;
Και σε ποιον δεν αρέσει; (γέλια) Είναι ένα μεγάλο θέμα αυτό. Δεν νομίζω πως η Μπλανς μπορούσε να ευχαριστηθεί το σεξ. Ζούσε πολύ «μέσα» στο θάνατο και δεν ήταν τόσο εύκολο να συναντήσει τη ζωή μέσω του πόθου κι ας λέει «το αντίθετο του θανάτου είναι ο πόθος». Πάντως δεν είναι νυμφομανής η Μπλανς. Είναι μια γυναίκα που λαχταράει να νιώσει τρυφερότητα. Ότι είναι ζωντανή.
Όταν γράφω «γέλια» πρέπει να ακούτε ένα γέλιο δυνατό, κατευθείαν από την καρδιά. Χρησιμοποιεί τα χέρια της για να τονίσει τις λέξεις, καπνίζει άφιλτρα, και για να βολέψει τα μακριά της πόδια απομακρύνει την καρέκλα της προς τα πίσω. Έχει βάψει για το ρόλο τα μαλλιά της ξανθά και σε συνδυασμό με τη λευκή επιδερμίδα της σε… προκαλεί να της μιλήσεις σουηδικά (αν ήξερες).
Το Κόρα από που βγαίνει;
Το πραγματικό μου όνομα είναι Κόρα Μέη, που στα αγγλικά είναι η Περσεφόνη. Παρόλα αυτά το Κόρα είναι ελληνικό και στη δωρική διάλεκτο σημαίνει κόρη. Είμαι μισή Αμερικανίδα, μισή Ελληνίδα. Σμιθ είναι το επώνυμο του πατέρα μου.
Υπήρξες άλλη φορά ξανθιά;
Πρώτη φορά και νιώθω τέλεια. Ο πατέρας μου και οι δύο αμερικανίδες αδελφές μου είναι ξανθοί, οπότε δεν με παραξένεψε. Ρώτησα τους άνδρες της παράστασης και όλοι μου απάντησαν πως τους έλκουν οι ξανθές γυναίκες. Γιατί συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα, δεν το καταλαβαίνω. Πάντως είμαι μόλις δύο εβδομάδες ξανθιά και δεν έχω ευρήματα έρευνας να καταθέσω (γέλια).
Ποια χαρακτηριστικά πήρες από κάθε γονιό σου;
Τα πόδια και γενικά ο σωματότυπός μου είναι τελείως αμερικάνικος – χαίρομαι πολύ που δεν είναι… αχλάδι (γέλια). Η αλήθεια είναι πως όταν βρεθώ σε ένα τουριστικό μέρος μού μιλούν στα αγγλικά. Έχει πλάκα. Σε επίπεδο χαρακτήρα τώρα… έχω περισσότερο το αμερικάνικο χιούμορ. Αστειεύομαι με ξένους ανθρώπους, προσεγγίζω εύκολα κάποιον και στην Ελλάδα αυτό ξενίζει. Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ αλλά τελικά νομίζω πως δεν έχω πολλά χαρακτηριστικά της φυλής. Είμαι πάντα στην ώρα μου, είμαι υπόδειγμα νομοταγούς πολίτη, τυπική απέναντι σε όλες τις υποχρεώσεις μου...
Καρβούνη. Όταν γεννήθηκα μόλις είχε ψηφιστεί ο νόμος του Παπανδρέου να επιλέγουν οι γονείς το επώνυμο που θα πάρει το παιδί τους και συμφώνησαν να πάρω το μητρώνυμο, αφού ζούσαμε εδώ. Εξάλλου το Σμιθ είναι κάτι σαν το ελληνικό Παπαδόπουλος. Καθόλου πρωτότυπο.
Πόσα αδέλφια έχεις;
Είμαστε πέντε αδελφές. Δύο Αμερικάνες από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου, μία από τον πρώτο γάμο της μητέρας μου, και από το γάμο τους προκύψαμε εγώ και η δίδυμη αδελφή μου. Πέρυσι μαζευτήκαμε όλες μαζί και είχε πολλή πλάκα.
Είστε ομοζυγώτες δίδυμες;
Ναι, μοιάζουμε πάρα πολύ.
Το έχετε εκμεταλλευτεί;
Καμιά φορά κάνουμε φάρσες από το τηλέφωνο, καθώς έχουμε την ίδια φωνή.
Έχετε υπάρξει κοινή ερωτική φαντασίωση;
Το έχουμε ακούσει και αυτό. Μμμμμμ, τι να σου πω, ξετρελαθήκαμε με την ιδέα! Δεν θα πάρουμε, ευχαριστούμε.
Η φράση της Μπλανς «πάντα είχα εμπιστοσύνη στην καλοσύνη των ξένων» έχει περάσει στην καθομιλουμένη. Είτε για να δικαιολογήσει νύχτες sex με αγνώστους είτε μια εξομολογητική μας διάθεση σε ξένους. Την έχεις χρησιμοποιήσει;
Παλιότερα ήμουν πιο ανοιχτός άνθρωπος. Μου έχει τύχει στο παρελθόν να διηγούμαι σε ταξιτζήδες την ιστορία της ζωής μου και μάλιστα είχα πάρει και πολύ καλές συμβουλές. Τώρα είμαι πιο καχύποπτη. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ εύκολα τους ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς στην εποχή μας πλέον ποιος έχει πραγματικά τη διάθεση να ακούσει τον άλλον; Προσωπικά αφιερώνω την προσοχή μου στους φίλους μου. Η μοναδική περίπτωση που δεν το κάνω είναι όταν συνειδητοποιώ πως ο άλλος απλά βαυκαλίζεται και έχει κάνει το πρόβλημά του σημαία.
Είσαι ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα πορεία σου;
Ευχαριστημένη; Τι λες; Κάτι πολύ περισσότερο. Ευγνώμων είμαι! Υπήρξα πολύ τυχερή – όχι όμως ότι δεν δούλεψα σκληρά. Αλλά πόσα άλλα παιδιά υπάρχουν εξίσου ταλαντούχα αλλά δεν προέκυψε η συνεργασία για να τους εκτινάξει... Μπορεί να αρίστευσα στη σχολή, αλλά ήταν τύχη που ήρθε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ως καθηγητής και αποφάσισε να πάρει τους μαθητές που αγαπούσε πιο πολύ στο θέατρό του για το έργο που ετοίμαζε εκείνη την εποχή. Γι’ αυτό αναφέρω την τύχη. Ταλέντο, τύχη και πολλή δουλειά. Να τι χρειάζεται για να προχωρήσεις. Πάντως δεν έχω βγάλει χρήματα, ούτε πρόκειται να βγάλω, αλλά δεν πειράζει. Έχω την υγεία μου, κάτι στο ψυγείο για να φάω και πέντε ανθρώπους που με αγαπούν; Μου φτάνουν.
Μέχρι στιγμής δεν νομίζω πως χρειάστηκε να κάνεις εκπτώσεις στη δουλειά σου. Θα έκανες αν δεν είχες να φας;
Φυσικά, τι το συζητάμε! Δεν κάνω αυτή τη δουλειά από χόμπι. Βιοπορίζομαι.
Αποκάλυψε τι είναι αυτό που κάνεις και ίσως δεν θα το περιμέναμε από εσένα…
Δεν ξέρω τι θα περίμενε ο καθένας... αλλά κάτι που κάνω και ίσως αν με δει κανείς μπορεί να με περάσει για τρελή, είναι πως χορεύω μόνη μου στο σπίτι. Αλλά μιλάω για κωλοτούμπες, μια ζουρλή κατάσταση. Μπορεί να είναι μια αντίδραση στο χαρακτήρα μου που δεν αντέχει το χύμα, το να μην έχω τον έλεγχο. Όχι πως δεν βιώνω τις καταστάσεις –δες, για παράδειγμα, χωρισμούς– με τον τρόπο που πρέπει...
Δεν τρως ή είσαι από αυτούς τους σιχαμένους ανθρώπους με τον εξαιρετικό μεταβολισμό;
(γέλια) Και τα δύο. Όμως η δίαιτά μου αποτελείται από πάρα πολλά μικρά γεύματα – και δέκα την ημέρα. Επειδή δεν μπορώ να δουλέψω ούτε με γεμάτο αλλά ούτε και με άδειο στομάχι έχω βρει αυτό τον τρόπο και έχω λύσει το πρόβλημα.
Τι δεν αντέχεις στον εαυτό σου; Και μην μου πεις κάτι σαν την «ειλικρίνεια».
Ούτε κατά διάνοια. Θεωρώ πως η ειλικρίνεια είναι μια πολύ υπερτιμημένη αρετή. Προτιμώ χίλιες φορές το ψέμα. Γιατί να ακούσω μια αλήθεια που δεν θα την αντέξω; Πες ότι ήμασταν ζευγάρι. Να ’ρθεις να μου πεις πως με απάτησες; Για ποιο λόγο; Δεν θέλω να το μάθω ποτέ!
Θεωρείς δηλαδή την απιστία αιτία χωρισμού;
Φυσικά. Για να μην πω για τους άλλους, τις λίγες φορές που εγώ απάτησα, τελείωσα και τη σχέση. Τώρα σε σχέση με τα ελαττώματα... έχω υπάρξει και απίστευτα ζηλιάρα, φθονερή, επιπόλαια… Αλλά οκ, τα αποδέχομαι και δεν αυτομαστιγώνομαι. Πάντως για πταίσματα μιλάμε.
Στη σκηνή; Ποιο θεωρείς ελάττωμά σου;
Επειδή είμαι πολύ έντονος άνθρωπος, προσπαθώ να με μαζεύω.
Ανακάλυψες κάτι για σένα μέσω ενός ρόλου;
Όχι τόσο μέσω ενός ρόλου, αλλά μιας συνεργασίας με ένα γάλλο σκηνοθέτη. Τότε κατάλαβα γιατί ασχολήθηκα με το θέατρο – ήθελα να αγαπηθώ.
Αν ήμουν ψυχαναλυτής θα έτριβα τα χέρια μου με την απάντησή σου. Να ψάξουμε την παιδική ηλικία;
Δεν είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Δεν έχει να κάνει με το τι άτομο ήμουν αλλά περισσότερο με εξωγενείς παράγοντες. Μετά από ψυχανάλυση μπόρεσα, μέχρι ένα βαθμό, να κατανοήσω και να αποχαιρετήσω θέματα και σήμερα νιώθω πιο ελεύθερη. Νομίζω πως κέρδισα την ενηλικίωση.
Κάθε ηθοποιός και ένα παιδικό δράμα;
Πάνω-κάτω ναι, αν σκεφτώ πως όσους έχω ρωτήσει για κάποιο αγκάθι είχαν να μου πουν. Πάντως με τον καιρό έχω συνειδητοποιήσει πως όταν σταματάς να ζητάς την αποδοχή του κοινού ή της κριτικής –πόσο μάλλον ως αναπλήρωση γι’ αυτό που σου λείπει– γίνεσαι και καλύτερος ηθοποιός.
Πάντως ότι θεωρείτε εσείς οι ηθοποιοί πως είστε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων...
...φερόμαστε σαν κακομαθημένα παιδιά, ε; Ναι, είναι αλήθεια, αλλά γελάω πλέον με όλο αυτό. Δεν είναι όμως όλοι οι ηθοποιοί έτσι. Για μένα μιλώντας... σίγουρα δεν ζητάω ειδική μεταχείριση επειδή είμαι ηθοποιός. Εξάλλου όταν μένεις Μάρνης και 3ης Σεπτεμβρίου πώς θα μπορούσα να το ζητάω;(γέλια)
15°
