Υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν αριστουργήματα κλεισμένοι στα σπίτια τους, μην έχοντας την ανάγκη κανενός εξωτερικού ερεθίσματος. Και υπάρχουν αυτοί που δεν μπορούν διαφορετικά. Ο γάλλος συγγραφέας Εμανουέλ Νταρλέ, όχι μόνο είναι οπαδός της δεύτερης κατηγορίας αλλά και οπαδός της άποψης του Τενεσί Ουίλιαμς «Η καλή τέχνη είναι αδιακρισία» - το λέμε (και) κυριολεκτώντας. Στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς του, σύμφωνα με σημείωμά του, μια Τρίτη έτυχε μπροστά στο ταμείο ένα «πολύ περίεργο ζευγάρι. Ένα ζευγάρι ανάρμοστο. Ήταν ένας μικρούλης κύριος, προχωρημένης ηλικίας, ένας κύριος από τα μέρη μας σίγουρα, μαζί με μια μεγαλόσωμη γυναίκα, αρκετά όμορφη αλλά… είχε μια ομορφιά παράξενη, μπορούσες να τη διακρίνεις από μακριά. Υπερβολικά μακιγιαρισμένη, υπερβολικά διακριτή, όλα της υπερβολικά. Υπερβολικά προσεγμένη, στην παραμικρή λεπτομέρεια. Όλοι τους κοίταζαν, όλοι. Όλα τα βλέμματα, ναι, επάνω της. Μια παράξενη ομορφιά, πολύ ανδροπρεπής. Μια τραβεστί, ή τρανσέξουαλ, να κάνει ήρεμη με τον μπαμπά της μικροψώνια στο Μονοπρί, με ψιθύρους να ακούγονται σε όλο το χώρο».
Γύρισε σπίτι του κι έγραψε τη σκηνή σ’ ένα έργο- μονόλογο συμπληρώνοντάς την με επεισόδια πριν και μετά από το σούπερ μάρκετ. Έβγαλε επί σκηνής την Μαρί-Πιερ να διηγείται τις Τρίτες με τον ηλικιωμένο πατέρα της, τις προσπάθειές της να επιβάλλει τη νέα της ταυτότητα στον άνθρωπο που την έφερε στον κόσμο ως αγόρι και αρνείται(;) να την αποδεχτεί ως κορίτσι. Το έργο του κέρδισε βραβείο (Εδιμβούργο). Δικαίως. Πίσω από την αδιακρισία του υπήρχε βλέμμα τρυφερού ανθρώπου, ενός συγγραφέα που θέλησε να μιλήσει για τα κρυμμένα και τις φοβίες χωρίς διδαχτική διάθεση και με τη σημαία του «αντιρατσισμού» αναρτημένη.
Η σκηνοθέτρια της παράστασης Κατερίνα Μπαρδέκα σίγουρα λάτρεψε το βιβλίο. Έχοντας ένα εξαιρετικό αρχιτεκτονικό σχέδιο στα χέρια σήκωσε ένα… σπίτι που όλοι σταματούν και το χαζεύουν. Με τους 5 κανόνες της τέχνης παραμάσχαλα - τάξη, ισορροπία, ενότητα, αντίθεση, αρμονία- κατόρθωσε ν’ αποφύγει τους σκοπέλους που κρύβει ένα έργο με ήρωα τρανσέξουαλ, τον κίνδυνο να πλάσσει μια καρικατούρα. Και το κατάφερε έχοντας στα χέρια της ένα μεγάλο υποκριτικό όργανο, τον Φαίδωνα Καστρή. Φωνή και σώμα στιγμή δεν παραστράτησαν, ακόμα κι όταν έπρεπε να παίζει σε διπλό ταμπλό –να αναπαράγει το διάλογο με τον πατέρα.
Πάντως ένα ξέρω. Αν στο χειροκρότημα φαίνονται όλα και είχα ηχογραφήσει το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης δεν θα χρειαζόταν να γράψω τίποτα προκειμένου να σας πείσω πως αξίζει να πάτε να το δείτε. Δυστυχώς, όμως δεν το έκανα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
13°
