Η Κλοέ Σεβινί είναι η πρωταγωνίστρια της εντυπωσιακής περφόρμανς του Νταγκ Άιτκεν. Μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, που θα παρουσιαστεί στον Πειραιά και την Ύδρα.
Κανάλι Ι «Χάσαμε τη ροή της πληροφορίας στοπ»
Σκέφτομαι τους θεατές στην περφόρμανς του Άιτκεν. Με τα έξυπνα κινητά στο χέρι. Να τουιτάρουν περί του έργου. Σε ζωντανό χρόνο. Σκέφτομαι την έννοια του ζωντανού χρόνου (δικαιούται να θεωρείται ζωντανός, ακόμα κι όταν δεν τον ζεις ο ίδιος;). Της ζωντανής μετάδοσης της πληροφόρησης. Που χάνει την αξία της στο ανέβασμα του επόμενου πόστ. Type. Post. You’re old news. Σκέφτομαι πως δημιουργούμε μόνοι μας το περιβάλλον που ενέπνευσε τον καλλιτέχνη. Ο Άιτκεν λέει πως ζούμε στον κόσμο του Μαύρου Καθρέφτη. Έναν κόσμο κορεσμένο από την πληροφορία. Έναν κόσμο που δεν αλλάζει, όσο κι αν τον ταξιδέψεις. Με λίγα λόγια: είτε είσαι στη μέση της ερήμου είτε στην Ύδρα, ο υπόλοιπος κόσμος εισβάλλει –ως μήνυμα, κλήση, ηλεκτρονικό έγγραφο– στο σκηνικό σου. Ο ψηφιακός σου κόσμος επικαλύπτει τον πραγματικό. You can run. But you can’t hide. Όπου κι αν είσαι, είσαι παντού. Και κάπως έτσι καταλήγεις να μην είσαι πουθενά. Με βαρέθηκες; Άλλαξε κανάλι.
Κανάλι ΙΙ «Ό,τι δεν κινείται, λιμνάζει»
Στη σύγχρονη κοινωνία μαθαίνεις να κινείσαι. Δεν έχει σημασία προς τα πού. Αρκεί να μη στέκεσαι. Ο καλλιτέχνης στέκεται. Για μια στιγμή. Μας παρατηρεί από μακριά, μια απρόσωπη δίνη. Ένα ποτάμι από φώτα στον αυτοκινητόδρομο. Είμαστε στο δρόμο. Αλλά κάποιοι από εμάς είναι ο δρόμος. Κάποιοι από εμάς ξεχνούν να αναπνεύσουν. Είναι οι μεταμοντέρνοι νομάδες. Οι κάτοικοι του Μαύρου Καθρέφτη. Αλλάζουν ηπείρους για να παρευρεθούν σε δεκάλεπτα meetings. Φεύγουν βιαστικά. Τους συναντάς και τους προσπερνάς, χωρίς να τους αναγνωρίζεις. Περιμένουν ταξί μετά από σένα, έξω από το αεροδρόμιο. Ζουν στο διπλανό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Κάποτε οδηγήσατε το ίδιο νοικιασμένο αυτοκίνητο. Σε συναντούν, σε προσπερνούν, χωρίς να σε αναγνωρίζουν. Στάσου μια στιγμή. Ακίνητος. Μήπως ανήκεις κι εσύ στον κόσμο του Μαύρου Καθρέφτη;
Κανάλι ΙΙΙ «Όσο κι αν απομακρυνθείς, είσαι πάντα ένα μήνυμα μακριά»
Ξέρω να σε ξεχωρίζω από τα μηνύματά σου. Αν δεν χρησιμοποιείς γκρίκλις είσαι πάνω από 50. Αν βάζεις μυτάκι στα φατσάκια σου είσαι πάνω από 40. Αν κόβεις τα φωνήεντα στις λέξεις είσαι μικρότερος από εμένα. Το προσωπικό μου μητρώο γεννήσεων. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Γι’ αυτό και αφόρητα μόνοι. Εγκλωβισμένοι στα ίδια κοινωνικά δίκτυα. Τρέχουμε γιατί φοβόμαστε πως θα ξεχαστούμε. Κινούμαστε για να αποδείξουμε πως υπάρχουμε. «I’ve lived all over the world, I’ve left every place». (David Bowie, «Be My Wife», 1977)
Κανάλι IV «Ποιον βλέπεις στον καθρέφτη; Σου μοιάζει;»
Ο «Μαύρος Καθρέφτης» (Black Mirror) είναι ένα σύνθετο έργο (συνήθως έτσι συμβαίνει με τα έργα του Άιτκεν, ίσως γιατί αρκείται στο να εμπνέεται από τον κόσμο που βλέπει). Το ένα του τμήμα είναι μία πολυκάναλη βιντεοεγκατάσταση ειδικά σχεδιασμένη για τον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στην Ύδρα. Οι οθόνες μεταμορφώνουν τα σφαγεία του νησιού σε ένα καλειδοσκόπιο από μαύρο καθρέφτη. Οι επιφάνειες πολλαπλασιάζονται. Ξαφνικά ο χώρος μεταμορφώνεται σε μια μικρογραφία του χαοτικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Το δεύτερο τμήμα του έργου (ανεξάρτητο αλλά συνυφασμένο με το πρώτο) είναι μια διαδραστική περφόρμανς που λαμβάνει χώρα σ’ ένα φέρι μποτ. Η περφόρμανς, συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών με το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, αφηγείται μια ιστορία με τη βοήθεια πολλαπλών κινηματογραφικών προβολών στις οποίες πρωταγωνιστεί η Κλοέ Σεβινί και συμμετέχουν τραγουδιστές γκόσπελ μουσικής, χορευτές και μουσικοί, ενώ συνοδεύεται live από τη μουσική του άντεργκραουντ ροκ ντουέτου No Age από το Λος Άντζελες.
Κανάλι V «Ο κόσμος δεν ήταν αρκετός. Φτιάξαμε κι έναν ψηφιακό»
Η περφόρμανς του «Μαύρου Καθρέφτη» θα παρουσιαστεί στο λιμάνι του Πειραιά, στις 16 και 17 Ιουνίου και στην Ύδρα στις 19 και 20 Ιουνίου (εισιτήρια από το www.greekfestival.gr). Η έκθεση στα σφαγεία της Ύδρας ανοίγει στις 20 Ιουνίου.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
