«Είμαι η Ρόζι, μια γυναίκα κάπου μεταξύ 30 και 40 χρονών που δούλευα παλιά σε μια διαφημιστική εταιρεία. Θα μπορούσα να πω πως είμαι ένα γνήσιο δείγμα αυτού του περιβόητου lifestyle που χαρακτήριζε πολλούς Έλληνες την περασμένη δεκαετία. Σήμερα η ζωή μου έχει ανατραπεί εντελώς. Έχω απολυθεί, χρωστάω σε τράπεζες, μου κάνουν έξωση, οι σχέσεις μου είναι σε διάλυση. Και αποφασίζω ν’ αλλάξω ζωή. Με τα τελευταία μου χρήματα έχω βγάλει εισιτήριο για την Κόστα Ρίκα – είναι μια χώρα που λόγω φύσης, στο μυαλό μου, ταυτίζεται με τον παράδεισο. Οι θεατές με βρίσκουν μέσα στο σπίτι, ανάμεσα από ανοιχτές βαλίτσες που περιμένουν να τις τακτοποιήσω για την αναχώρησή μου. Η εικόνα του σπιτιού μου θυμίζει κάτι από “Ευτυχισμένες μέρες” του Μπέκετ, κι εγώ ως μια Γουίνι μιλάω ακατάπαυστα ή μάλλον τακτοποιώ: βαλίτσες και κυρίως σκέψεις, σχέσεις… το παρελθόν μου. Αν δεν το τακτοποιήσω πώς θα πάω στο μέλλον; Αυτή η διαδικασία της επιστροφής προς τα μέσα με πηγαίνει προς την ωριμότητα. Μέσα σ’ αυτό το συνειρμικό χάος ανακαλύπτω πράγματα για μένα που ο τρόπος ζωής μου δεν με άφηνε μέχρι πρότινος να δω. Η μεγαλύτερη δυσκολία-πρόκληση του ρόλου ήταν κάθε καινούργια σκέψη που σκάει στο μυαλό μου να φαίνεται σαν να εμφανίστηκε εκείνη την ώρα – μη σκηνοθετημένη. Αυτή η παράσταση δείχνει σα να δημιουργήθηκε επειδή “έπρεπε”. Ξεκίνησε από μια τυχαία συνάντησή μας (συγγραφέας, σκηνοθέτρια κι εγώ), που αν και φίλοι είχαμε χαθεί. Αυτή οδήγησε σε συζητήσεις για τις αγωνίες μας – αυτή έδωσε και το έργο, που εμπεριέχει και πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Ακόμα και οι άλλοι συντελεστές που ήρθαν κατόπιν, μπήκαν γρήγορα στο νόημα και δεν υπήρχε κόπος για εξηγήσεις. Ίσως, γιατί τελικά είναι ένα έργο που με χιούμορ ασχολείται με σκέψεις και αγωνίες που κατατρύχουν όλους μας αυτές τις δύσκολες ημέρες».
20°
