Ναι, πώς, μπάσκετ το λένε τώρα, τον έβαλα τον τίτλο για να μην μας τρέχουν κοινό και καλλιτέχνη στο ηθών για παρακίνηση και συμμετοχή σε άνομες μουσικές πράξεις ακολασίας. Γιατί όλα αυτά τα διονυσιακά που είπε και έπαιξε προχθές βράδυ είναι ό,τι πιο σέξι και οργιαστικό μπορεί να παραγάγει έλληνας καλλιτέχνης. Zona Bastarda ή και χίλιοι καλοί χωράνε! Μούλικο προγράμμα, νοθευμένο, παιδί μιας παράνομης σχέσης, μη σου πω μιας αχαλίνωτης και οργιαστικής παρτούζας, βρε γυναίκα, τίνος είναι αυτό το παιδί, δύσκολο να πεις όμως, γιατί εκείνη τη νύχτα στο πατάρι του Λουμίδη έγινε το έλα να δεις! Η Κική κι ο Κλαρκ Γκέιμπλ, ο Ντύλαν κι η Μελίνα, το Γυφτάκι του Πανούση, ο Πουφ του Ρακιντζή, ναι ρε οι ανώμαλοι, ως και τον Πουφ τον έβαλαν να γλύφει ένα μικρό φαντασματάκι, όχι της Σοφίας Αρβανίτη, αλλά ένα από εκείνα τα κυνηγημένα από τους Ghost eightίλιδες Busters, έκαναν όργιο ολκής σου λεω.
Απορημένοι κοιτούσαν ο Κλαρκ Γκέιμπλ κι ο Βουτσάς τον Eddie Van Halen να χαριεντίζεται με την γκαρσόνα και τον Κουν με τον Βέγγο να σκουντιούνται αναμεταξύ τους, δες, δες καθώς δίπλα τους Κουβανός μπασίστας γλωσσοφιλούσε εκείνη που ανέβηκε στην πιπεριά δήθεν για να κόψει ένα πιπέρι και τρεις άλλοι αλήτες, ντράμερ από την Πάτρα, πιανίστας ονόματι «Το πράγμα» και ρεβιζιονιστής κιθαρίστας με ένα ούτι, τόσο νάάά μετά συγχωρήσεως, ξεβράκωσαν ως και τον Πατώκο, που κάτι ψυλλιάστηκε και δεν έφερε το κορίτσι του, μαλάκας ήταν να το φέρει να του το μαγαρίσουνε και αυτό;
Κι ήταν κι αυτός ο έκφυλος ο Δεληβοριάς, οργανωτής αυτής της διεστραμμένης βεγγέρας, να προστάζει τις στάσεις και να τους/τις κουλαντρίζει, φθισικές μοντέλες από το Κολωνάκι, διπλοπαντρεμένους από την Άμφισσα, να διπλαρώνονται ανερυθρίαστα με τον Γκάλη, ρε, αν έχεις τον Θεό σου, που δήθεν από την Αμερική, όταν ήρθε στην Ελλάδα, πρώτα σε μια πολυκατοικία στην Καλλιθέα πήγε να ζήσει και μετά ανέβηκε να παίξει μπάσκετ στη Θεσσαλονίκη.
Σημεία και τέρατα, ω Παναΐτσα μου, τι νύχτα, βόγκητα, κραυγές, τι σου κάνω, μάνα μου, κι άντε βρες τίνος είναι το παιδί. Μπάσταρδο είναι, δέκα μάνες και τριάντα πατεράδες, τρέχα γύρευε. Και καμιά τετρακοσαριά ματάκηδες να χειροκροτούν και να ενθαρρύνουν, κι άλλο, κι άλλο, έντεκα πριν τα μεσάνυχτα ξεκίνησε και στις τρεις το χάραμα είπαν να σταματήσουν να απαυτώνονται. Έσπασε ο Καθρέφτης από τη ντροπή για όσα είδε και άκουσε, Σαββόπουλος και Ελπίδα, Τάκης Μουσαφίρης και μπόσα νόβες, όλα κουτουπώθηκαν ανηλεώς, κι είχε μια χαρά αυτός ο πανηδονιστής μουσικάντης που βρέθηκαν τόσοι πολλοί τουρλουμπούκηδες στη Θεσσαλονίκη, που δεν έλεγε να κατέβει από το σκηνοκρέβατο του Fix.
Μπάσταρδος Γιος όταν ακούς, μακριά να μένεις, της ορθοδοξίας και της έντεχνης μυξομπουζουκοπαρθενίας είμαστε εμείς, Κούλα μου, τι να πω, πώς με ξεγέλασαν εμένα και με έσυραν εκεί. Αν και να σου πω, μωρέ, έτοιμη ήμουν να ανεβώ εκεί πάνω και να τον αρμπαλιάσω τον κούκλο και να του ψιθυρίσω στο αφτί, σκίσε με να αλλάξω κι εγώ ράφτη, αγόρι μου, θου φυλακή τω στόματί μου, αλλά στην τελική, όλα μωρέ του Θεού είναι τα τραγούδια και τα παιδιά, μπάσταρδα, κανονικά, νόμιμα και αγνώστου, γερά να είναι μόνο και για το τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν, αυτό θα το αποφασίσουν η ζωή, η ιστορία και τα τσοντάδικα του μέλλοντος.
To cut a long story sort: Με μια μπάντα που σφυράει και με τον ίδιο ίσως στην καλύτερη φάση της ζωής του, ο Δεληβοριάς είναι ο μόνος Έλληνας καλλιτέχνης που μπορεί να ενορχηστρώσει ένα παραμύθι που το ελληνικό και το διεθνές, το σοβαρό και το τρας, η μελαγχολία και η χαρά συνυπάρχουν σε ένα λαϊκό πανηγύρι με τα όλα του.
11°
