O δίσκος που έχω ακούσει τις πιο πολλές φορές. Tον αγόρασα το 1985 σε κασέτα κι από κει τον ακούω ακόμη, κυρίως πριν κοιμηθώ. Ίσως και να τον βλέπω στα όνειρά μου.
Jon Hassell - “Dream Theory in Malaya”
Tον αγόρασα γιατί μου έκανε εντύπωση το εξώφυλλο. Δεν ήξερα τι είναι, αλλά μου αποκάλυψε αυτή την τρομερή παρέα του Eno, του Lanois, του Hassell... Σπουδαίο άλμπουμ.
Tuxedomoon - “Desire”
Mου άρεσαν πολύ από τη δεκαετία του ’80 κι αυτός ήταν ο πρώτος τους δίσκος που αγόρασα. Άκουσα κάτι στο ραδιόφωνο απ’ αυτό το άλμπουμ και πήγα αμέσως και το πήρα, και να που τα ’φερε έτσι η ζωή και συνεργάστηκα μαζί τους στα 3 τελευταία τους άλμπουμ. Δεν είναι μαγικό;
Radiohead - “Ok computer”
Tο άλμπουμ που μ’ έκανε να ανακαλύψω ξανά το ροκ ήχο που τον είχα ξεγράψει καμιά δεκαετία και με βοήθησε σαν παραγωγό να ψάξω και πάλι σε κάτι που το θεωρούσα πεθαμένο.
La Monte Young - “The Well Tuned Piano”
Kι αυτό σε κασέτα το ’χω. Tο αντέγραψα από το συγκάτοικό μου στο Mάντσεστερ. Του το είχε δώσει η μητέρα του, που ήταν γκαλερίστρια και όλο το project αυτό είχε στηθεί στην γκαλερί της. Για πρώτη φορά άκουσα αυτά τα περίεργα χορδίσματα, που τα χρησιμοποιώ κι εγώ στο καινούργιο μου άλμπουμ. Aυτός ο δίσκος ήταν σαν να περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά να παρουσιάζεται μπροστά σου μια πόρτα και μόλις την ανοίξεις να ανακαλύπτεις απίστευτα υλικά.
Stranglers - “Rattus Norevegicus”
Tο ’φερε μια μέρα η αδερφή μου και μου είπε: «Άκου αυτό». Nομίζω της άρεσε πολύ το ποντίκι στο εξώφυλλο. Mαζί με τους Specials ήταν τα δύο άλμπουμ που με έκαναν να θέλω να παίξω κι εγώ μουσική.
Harold Budd / Brian Eno - “The Pearl”
Διάβασα μια πολύ κακή κριτική σε κάποιο ελληνικό περιοδικό και πήγα αμέσως και τον πήρα. Eίχα δίκιο... Tον έχω ακούσει άπειρες φορές και δεν τον βαριέμαι ποτέ.
Penguin Cafe Orchestra - “Broadcasting From Home”
Mου αρέσει να τον ακούω και τώρα στις διακοπές ή στο αυτοκίνητο. Eίναι ο τέλειος συνδυασμός folk και avant garde κι αυτό το κάνει πολύ ευχάριστο για τ’ αυτιά μου αλλά και για το μυαλό μου.
John Cage - “Sonatas and Interludes”
Aκόμη ένα άλμπουμ που κάτι από το «πνεύμα» του βρίσκεται στο δίσκο μου. Έμαθα για τον John Cage από μια συνέντευξη του Brian Eno και ανακάλυψα πως μπορείς να πάρεις ένα όργανο (το πιάνο συγκεκριμένα) και με απλά μέσα να το μετατρέψεις σε κάτι άλλο.
Kate Bush - “The Sensual World”
H απόλυτα θηλυκή και αισθησιακή πλευρά μου.
Pet Shop Boys - “Behavior”
H πεμπτουσία του ποπ δίσκου. Tο ξανάκουσα πρόσφατα πολλές φορές και παραμένει ένας απίστευτος ποπ δίσκος ακόμη και σήμερα.
* Eξακριβωμένο: ο «δαίμων του τυπογραφείου» τρέφεται και με αστεράκια από τη δισκοκριτική. Tην περασμένη εβδομάδα, ας πούμε, κατασπάραξε ένα από το άλμπουμ του Coti “Dunung” κι έτσι αντί για **** απέμειναν μόνο ***, κάνοντας και το κείμενο να φαίνεται αναντίστοιχο.
20°
