Porridge Radio: Όσοι μας χρειάστηκαν, μας βρήκαν

Για την ευάλωτη, συχνά αθεράπευτα ρομαντική γενιά των millennial indie kids η δεκαετία των 2010s ήταν η πρώτη περίοδος των μεγάλων προκλήσεων για τον αγαπημένο τους ήχο που έμοιαζε να παίρνει μια βολεμένη ευθεία μετά τα χρυσά χρόνια που γνώρισε από τα τέλη των 1990s και για όλη τη διάρκεια των 2000s. Ίσως στα καθ’ ημάς εγχώρια να μην έγινε τόσο αισθητή αυτή η αλλαγή καθώς με τη συνήθη διαφορά φάσης τα πρώτα ιδίως χρόνια της δεκαετίας των 2010s ήταν ακόμα πολύ ανθηρά, ωστόσο στο παγκόσμιο ταμπλό mainstream στρογγύλεμα, η επανάληψη, η αίσθηση ότι κάθε νέα μπάντα που έβγαινε θύμιζε έντονα κάποια άλλη χωρίς να έχει κάτι νέο να πει είχαν ξεκινήσει να βάζουν δύσκολα στις νέες μπάντες για μια είσοδο με αξιώσεις στα ανώτατα διαζώματα των band heroes με τους μεγάλους νικητές της προηγούμενης δεκαετίας, τους Arctic Monkeys, τους The National, τους Arcade Fire, να μεσουρανούν ήδη από την ασφαλή κορυφή που καταλαμβάνει ένα συγκρότημα μετά από μια επιτυχημένη δεκαετία – momentum.

Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες στιγμές τα μάτια και τα αυτιά όλων όσοι ψάχνουν νέες κιθάρες στρέφονται προς το Νησί και αυτό σπάνια τους απογοητεύει. Οι Porridge Radio, μια μπάντα από το Λονδίνο, που γεννήθηκε στο παραθαλάσσιο Brighton από και γύρω από την τραγουδίστρια, κιθαρίστρια και τραγουδοποιό Dana Margolin και βαφτίστηκε στο όνομα του εθνικού πρωινού της Μεγάλης Βρετανίας μπορεί να μην έγινε ποτέ το κορυφαίο όνομα που θα διεκδικήσει δάφνες super star συγκροτήματος έδωσε ωστόσο φωνή και ελπίδα σε πολλά παιδιά που αγαπούσαν τις κιθάρες και την μοναδική απλότητα και πυκνότητα συναισθηματικής έκφρασης του παραδοσιακού indie rock συγκροτήματος. Ξεκινώντας όπως τόσοι και τόσοι ομότεχνοί τους κυριολεκτικά από ένα δωμάτιο το 2015 , ζυμώθηκαν με την πολύχρωμη σκηνή του Brighton και διέγραψαν μια καθόλα αξιόλογη πορεία με επτά albums, περιοδείες σε όλον τον κόσμο, αρκετούς αφοσιωμένους fans και «επίσημη» αναγνώριση, εξαργυρωμένη το 2020 με μια υποψηφιότητα για Mercury Prize με το τραγούδι «Every Bad». μια θέση στο βρετανικό Top 40 το 2022 με το album «Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky» κι άλλη μία στο line up του Glastonbury – διόλου ευκαταφρόνητο επίτεγυμα για μια μικρή μπάντα για «λίγους».

Θα έλεγε κανείς ότι μετά το 2020 τα πράγματα μπήκαν σε τροχιά ευρύτερης αναγνώρισης για τους Porridge Radio ωστόσο η έκθεση φαίνεται ότι έβαλε το λιθαράκι της στην εξάντληση των ψυχικών αποθεμάτων που βίωσε η frontwoman και ψυχή της μπάντας Dana Margolin, ο οποία βυθίστηκε σε μια περίοδο burnout και συναισθηματικού πόνου. Από αυτήν την περίοδο αναδύθηκαν τα τραγούδια που απαρτίζουν το έβδομο και τελευταίο album των Porridge Radio «Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me», μια ζωντανή ηχογράφηση σε παραγωγή του γνωστού για τη δουλειά του με τους Big Thief και τη Laura Marling παραγωγού Dom Monks που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2024, Αλλά επίσης και η απόφαση ότι η ώρα για να μπει μια τελεία στην ιστορία της μπάντας έχει έρθει.

Τον Ιανουάριο του 2025 οι Porridge Radio ανακοίνωσαν ότι θα σταματήσουν μετά την τρέχουσα, τελευταία περιοδεία τους που θα τους φέρει και στην Αθήνα, στις 6 Μαΐου, στο An Club ενώ τον Φεβρουάριο κυκλοφόρησαν το απoχαιρετιστήριο EP «The Machines Start to Sing», «μια τελευταία έκλαμψη, από το φως μας που λιγοστεύει», όπως το περιέγραψε, ποιητικά όπως το συνηθίζει, η Diana Marglolin στο Under the Radar. Για αυτό το φως της μπάντας που λιγοστεύει αλλά και τα δέκα φωτεινά χρόνια που προηγήθηκαν μας μιλάει η ίδια, λίγο πριν ο δρόμος τη φέρει στην Αθήνα, για τελευταία φορά ως το πρόσωπο και η φωνή των Porridge Radio.

10 χρόνια Porridge Radio λοιπόν, the story so far. Νιώθετε ακόμα ισχυρή τη σύνδεση με εκείνες τις πρώτες ημέρες ή μιλάμε για εντελώς διαφορετική ζωή και πραγματικότητα;

Και τα δύο. Νιώθω συνδεδεμένη κατά κάποιον τρόπο και αποσυνδεδεμένη κατά κάποιον άλλον. Είναι μια μπάντα που γεννήθηκε, μεγάλωσε και τώρα σιγά σιγά φτάνει στο τέλος του κύκλου της. Έχω την αίσθηση ότι εκείνες οι πρώτες ημέρες έδωσαν από την αρχή τον τόνο για ό, τι θα επακολουθούσε. Κι ακόμα και σήμερα επεξεργάζομαι και να διαχειριστώ το αποτέλεσμα όλων αυτών που συνέβησαν αυτά τα χρόνια, όλων των αποφάσεων που λήφθηκαν στην αρχή και οδήγησαν στις επόμενες. Οπότε νιώθω ακόμα τη σύνδεση με την αφετηρία, ακόμα και μέσα από τον μετασχηματισμό.

Οι Porridge Radio γεννήθηκαν στο Brighton, με τη ζωηρή σκηνή του και την έντονη DIY ενέργεια και ιστορία. Πώς επηρέασε αυτή η πόλη δίπλα στη θάλασσα την καλλιτεχνική σας πορεία;

Μεγάλωσα στο Λονδίνο και μετακόμισα στο Brighton για πανεπιστημιακές σπουδές όταν ήμουν 19 χρονών. Τότε ξεκίνησα και την μπάντα. Και ναι η μπάντα επηρεάστηκε βαθιά από τη σκηνή του Brighton, από όλες τις μπάντες της, τους φίλους που κάναμε και παίζαμε shows μαζί. Αυτή η σκηνή διαμόρφωση την ύπαρξη μας, την ύπαρξη μιας μπάντας που ξεκινούσε από το μηδέν, χωρίς να ξέρει τι κάνει, τι αντιμετωπίζει. Ήταν μια πολύ δυνατή DIY σκηνή και για αυτό μας δόθηκε πάρα πολύς χώρος να βρούμε τον εαυτό μας και πώς να κάνουμε τα πράγματα. Μας επέτρεψε να τριγυρίσουμε, να παίξουμε από εδώ κι από εκεί να καταλάβουμε τι κάνουμε.

Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε κι ας έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια. Από το streaming μέχρι την on line παρουσία και τα social media όλα είναι πολύ διαφορετικά ήδη. Πόσο έχει αλλάξει να είσαι και να αισθάνεσαι μπάντα σε αυτές τις νέες συνθήκες;

Δεν είμαι σίγουρη αν εμείς επηρεαστήκαμε τόσο έντονα. Νιώθαμε πάντα έντονη την αίσθηση της μπάντας και ενηλικιωθήκαμε μέσα σε αυτά τα χρόνια που όλα άλλαζαν μέχρι να βρούμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Οπότε δεν είμαι σίγουρη αν βιώσαμε τελικά αυτήν την εξωτερική αλλαγή.

Υπάρχει μια ιδιότυπη ισορροπία στα συγκροτήματα μεταξύ του ρόλου του καλλιτέχνη και αυτού του «band admin». Πώς το διαχειριστήκατε εσείς αυτό το ζήτημα;

Το απεχθανόμουν πάντα το διαχειριστικό σκέλος αλλά είχα και εμμονή να γίνουν όλα σωστά και δούλευα πάρα πολύ σκληρά για αυτό. Αλλά μετά μπήκαμε σε ένα label, αποκτήσαμε manager και booking agent. Είναι όλα πολύ διαφορετικά όταν έχεις μια ομάδα γύρω σου να σε βοηθάει και να σε προστατεύει. Να σε βοηθάει να ωριμάσεις, να μεγαλώσεις να ακουστείς. Και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Υπάρχει μια ιδιαίτερα συναισθηματική διάσταση στα φωνητικά σου – κάτι που φαίνεται να λείπει αλλά και ίσως για αυτό να χρειάζεται περισσότερο στη σημερινή εποχή που τα trends προωθούν κυρίως την καυστικότητα ή την αποστασιοποίηση. Νιώθεις ότι υπάρχει χώρος για γυμνή, ευάλωτη μουσική σήμερα ή είναι σαν να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα;

Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Έκανα πάντα αυτό που έκανα γιατί ένιωθα την ανάγκη να το κάνω. Και πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν αυτό που νιώθουν. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν «ευάλωτη» μουσική, υπάρχουν άλλοι που σπάνε πλάκα ή κάνουν πιο «τσιλ» πράγματα, ιδίως σε άλλα μουσικά είδη. Βέβαια πολύ συχνά ο κόσμος δεν θέλει να νιώθει γυμνός και ευάλωτος, αντιλαμβάνεται αυτές τις αισθήσεις ως μια υπενθύμιση για τον πόνο. Οπότε υπό αυτήν την έννοια, ναι, το να κάνεις τέτοια μουσική είναι σαν κολύμπι κόντρα στο ρεύμα για το πώς θέλει να νιώθει ο κόσμος. Από την άλλη πάντα υπάρχει χώρος για αυτή τη μουσική. Όσοι μας χρειάστηκαν εμάς και τη μουσική μας μας βρήκαν. Και για όσο βαδίζω σε αυτόν τον δρόμο και έχω το κεφάλι μου ψηλά δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται παραπέρα και τριγύρω.

Το τελευταίο σας album «Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me» κυκλοφόρησε πέρυσι τον Οκτώβριο και το έχετε περιγράψει ως το απότοκο μιας περιόδου πόνου και burnout. Πώς ακριβώς διαμόρφωσαν αυτά τα συναισθήματα, οι συνθήκες και καταστάσεις αυτά τα τραγούδια;

Δεν μπορώ ή και δεν χρειάζεται να το εξηγήσω. Τα συναισθήματα που τα γέννησαν είναι παντού σε αυτά τα τραγούδια. Μπορείς να τα ακούσεις ξεκάθαρα, μπορείς να τα πιάσεις.

Συνεργαστήκατε με τον Dom Monks για αυτόν τον δίσκο. Παραγωγός που έχει δουλέψει με μεγάλα ονόματα, γνωστός για τις δουλειές του με τους Big Thief και για την ικανότητα του να εξάγει αμεσότητα και να δημιουργεί οικειότητα στον ήχο. Πώς ήταν αυτή η συνεργασία και ποιον ρόλο έπαιξε στην διαμόρφωση της ταυτότητας του album;

Ήταν μια καταπληκτική συνεργασία. Έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ταυτότητα και στον ήχο του album. Από τις πρώτες μας συναντήσεις έκανε ξεκάθαρο ότι ήθελε να ηχογραφήσουμε τα πάντα live για να συλληφθεί και να αποτυπωθεί σωστά και αυθεντικά η συναισθηματική στιγμή, η αίσθηση του κάθε τραγουδιού. Να υπάρχει αυτή η ζωντανή αίσθηση, η ζωντανή εμπειρία, τραγούδια που να μπορούν να παιχτούν και να αναπαραχθούν από άλλους με τον τρόπο που θέλαμε εξαρχής να ακούγονται. Κι αυτό μας έδωσε δύναμη και αυτοπεποίθηση να πιστέψουμε κι άλλο σε αυτό που κάνουμε, ότι θα μπορέσουμε τελικά να αποδώσουμε κάτι άμεσο κι αληθινό.

Το «God of Everything Else» είναι από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν στον δίσκο. Ακούγεται σαν να έρχεται από μια εσωτερική κοιλότητα μεγάλης έντασης. Μπορείς να μας πεις περισσότερα για την προέλευση αυτού του τραγουδιού;

Είχα μια σκληρή ερωτική απογοήτευση – από κάποιον που ήταν έντονα χειριστικός συναισθηματικά. Πολύ άσχημη κατάσταση. Προσπαθούσα να ξεπεράσω αυτό το αίσθημα της απόρριψης και της εγκατάλειψης και έγραψα αυτό το τραγούδι ως μια ελπίδα ότι θα νιώσω καλύτερα μια μέρα. Και αυτό έγινε.

Πολλοί από τους στίχους των Porridge Radio προέρχονται από ποιήματά σου. Τι ιδιαιτερότητες έχει αυτός ο μετασχηματισμός μιας προσωπικής καταγραφής, όπως είναι το ποίημα, σε ένα τραγούδι για μια πλήρη μπάντα;

Είναι μερικές φορές κάπως περίεργο, ακόμα και τρομακτικό, αλλά έχω την τύχη να έχω συμπαίκτες και συντρόφους στην μπάντα που εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και με καταλαβαίνουν. Είναι άλλωστε ωραίο να μπορείς να αποκαλύπτεις στους ανθρώπους που αγαπάς αυτό που αλήθεια σκέφτεσαι και νιώθεις και να τους βλέπεις να συνεχίζουν να σε αποδέχονται. Κι αυτό είναι αυτό που έχω με την μπάντα. Μου δίνουν χώρο να μιλάω για αυτό που συμβαίνει μέσα μου και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Πρόσφατα ανακοινώσατε ότι αυτή η περιοδεία, η οποία σας φέρνει και στην Αθήνα στις 6 Μαΐου, θα είναι η τελευταία της μπάντας. Πώς οδηγήθηκατε στην απόφαση να βάλετε τελεία; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που νιώσατε ότι ήταν η ώρα να κλείσετε το κεφάλαιο ή αυτό ήρθε σταδιακά, πιο οργανικά;

Ήταν και τα δύο και νιώθω πολύ ανακουφισμένη που το ανακοινώσαμε. Πάντα αλλάζεις σταδιακά, τα πράγματα που ήθελες να κάνεις στα 20 σου δεν είναι ίδια με αυτά που θέλεις να κάνεις στα 30 σου. Αλλά υπήρξαν πολλές στιγμές και συναισθήματα που έγνεφαν προς το τέλος, που μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε ότι έρχεται. Η περίοδος που γράφαμε και κυκλοφορούσαμε το album αλλά και το τελευταίο EP μας μετά από αυτό ήταν ιδιαίτερα επώδυνη. Και ο τρόπος που την βιώσαμε και βγήκαμε από αυτή μου έκανε ξεκάθαρο ότι έπρεπε να περάσω στην επόμενη φάση. Αυτά τα 10 χρόνια ήταν υπέροχα αλλά πόνεσαν και πολύ και νιώθω ωραία που μπορώ πια να διαχωρίσω τον εαυτό μου από την μπάντα. Νιώθω ότι μου επιτρέπεται πια να προχωρήσω.

Ανέφερες το τελευταίο σας EP, το «The Machines Start to Sing». Ένας τίτλος νεύμα στις μεγάλες τεχνολογικές αλλαγές που ζούμε. Τι σημαίνει για εσάς να κλείνετε τον κύκλο με αυτήν την κυκλοφορία;

Είμαι πολύ περήφανη και ευτυχής για αυτά τα τραγούδια. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι αυτό που πάντα θέλαμε να πούμε – την ανάγκη να παραμένεις δημιουργικός άρα και ευάλωτος. Είμαι πολύ χαρούμενη που τελειώνουμε με αυτές τις κυκλοφορίες, αυτά τα τραγούδια. Είναι υλικό που έχει αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζω αυτήν την τελευταία περιοδεία, τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.

Αν σου ζητούσαν να φανταστείς και να προβλέψεις πώς θα είναι το μουσικό τοπίο σε δέκα χρόνια από σήμερα τι θα έλεγες;

Δεν θα ήθελα να πω ότι θα ήταν χάλια – και ας δείχνουν όλα προς αυτό το μέρος. Θα παραμείνω αισιόδοξη και θα ευχηθώ ένα υγιές και εύφορο μέλλον με αλληλοστήριξη για όλους τους καλλιτέχνες.

Κοιτάζοντας πίσω σε αυτά τα δέκα χρόνια τι σε κάνει περισσότερο περήφανη για τους Porridge Radio;

Είμαι περήφανη που τα καταφέραμε. Περήφανη για εμένα και τους φίλους μου που καταφέραμε να τα βγάλουμε πέρα σε δύσκολες στιγμές και να γράψουμε δίσκους. Που ταξιδέψαμε σε όλον τον κόσμο, γνωρίσαμε ανθρώπους, που παίξαμε όλα αυτά τα shows, που γίναμε καλύτεροι. Για εμένα αυτό το απλό είναι ένα ιδιαίτερο επίτευγμα.