Neo-folk ξεκίνημα για το ιστορικό jazz club της Αθήνας με τον καθηλωτικό στο Synch Festival Matt Elliott και ταιριαστή παρέα από το δικό μας Lolek, που ακούστηκε με τα τραγούδια του πρόσφατου άλμπουμ “Alone”. Από την άλλη ο Εlliott διαμορφώθηκε μέσα από το εμβληματικό για την αγγλική σκηνή της electronica σχήμα Third Eye Foundation, για να συνεχίσει σε φολκ ύφος, αντικαθιστώντας σταδιακά το λάπτοπ με παραδοσιακά όργανα πάνω στις ίδιες πάντα φαντασματικές εξιστορήσεις. Μαζί τους οι Μιχάλης Μοσχούτης, Κώστας Τσιώλης, Θάνος Κολοκυθάς, Αρχανιώτης. Με αφορμή τη σειρά αυτών των εμφανίσεων εξομολογείται στην ΑΤΗENS VOICE τα πέντε πράγματα που διαμόρφωσαν τον κόσμο του.
1) «H χρήση παραισθησιογόνων. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά μου έδωσαν τη δυνατότητα να εξερευνήσω αρκετές πτυχές του εαυτού μου και της μουσικής. Πάντα είναι καλό να βγαίνεις από τον εαυτό σου. Φυσικά μπορεί να έχεις άσχημα ταξίδια και μου έχουν τύχει αμέτρητα τέτοια, αλλά ακόμη και από αυτά μπορείς να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου».
2) «Η δουλειά μου στο Revolver Records στο Μπρίστολ. Ένα old skool ανεξάρτητο δισκοπωλείο στο οποίο έμεινα για δέκα χρόνια από τα δεκαπέντε μου. Ο ιδιοκτήτης του, ο Roger Doughty, διέθετε εγκυκλοπαιδική γνώση της μουσικής και με έφερε σε επαφή με σπουδαίες μουσικές. Υπήρχαν χιλιάδες σπάνιοι δίσκοι και μέσα στα χρόνια άκουσα τα πάντα, από περίεργη τζαζ μέχρι σκοτεινή industrial, σόουλ, φανκ, φολκ από όλο τον κόσμο και όλα τα σχετικά. Ήταν μια αληθινή μουσική εκπαίδευση».
3) «Η μουσική της ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μεγάλωσα σε μια τέτοια εκκλησία. Θυμάμαι ότι άκουγα τη χορωδία και αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω να κλάψω. Από τότε με απασχολεί η συναισθηματική αντίδραση στη μουσική, που είναι ανεξήγητη. Οι επιστήμονες ακόμη δεν γνωρίζουν γιατί αντιδρούμε συναισθηματικά στη μουσική, πώς ή γιατί εξελίχθηκε με αυτό τον τρόπο. Η μουσική είναι γεμάτη από τέτοια υπέροχα μυστήρια. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να μας διδάξει η μουσική σχετικά με τον κόσμο. Ένα από αυτά είναι ότι ανεξάρτητα από το πού έχουμε γεννηθεί ή από το πώς έχουμε μεγαλώσει, πάντα θα αντιδρούμε στη θλιμμένη μουσική με μελαγχολία».
4) «Η κατάθλιψη. Δεν παραπονιέμαι. Χαίρομαι που υποφέρω από κατάθλιψη γιατί χωρίς αυτή αμφιβάλω αν θα ήμουν τόσο δημιουργικός. Στην πραγματικότητα πολλοί υποθέτουν ότι είμαι ένα μίζερος τύπος, αλλά δεν είμαι καθόλου έτσι τον περισσότερο χρόνο. Μου αρέσει να γελάω και να αστειεύομαι όσο ο καθένας. Η μουσική είναι σαν θεραπεία, ένας υπέροχος τρόπος να απελευθερώσεις το πόνο και την απογοήτευσή σου».
5) «Bill Hicks. Ο μεγαλύτερος stand up κωμικός που έχω δει ποτέ. Ήταν στην τηλεόραση ακριβώς όταν τον χρειαζόμουν, όταν ήμουν γύρω στα δεκαέξι. Το να τον βλέπω να αναλύει την απογοήτευσή του και την πραγματική κατάσταση του κόσμου μαζί με το πάθος του, με έκανε να προβληματιστώ για τη ζωή. Νομίζω ότι έμαθα από αυτόν πως δεν πρέπει να τρως σκατά από τους ανθρώπους, να μη σπαταλάς το χρόνο σου ζώντας για τους άλλους και να ακολουθείς τη δική σου βούληση. Δυστυχώς πέθανε πολύ νέος, καθώς ο κόσμος θα τον χρειαζόταν σήμερα περισσότερο από ποτέ».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
