A Tribute to the roots of Lux Interior: Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
Ψιλοβρέχει, κατεβαίνω από τα ψηλά της Ίωνος Δραγούμη για τα Λαδάδικα και, όταν βρίσκω το στενάκι της Λουδία και το The Host, είναι σαν η χρονομηχανή να με εξομβέλισε από τη Θεσσαλονίκη του 2025 σε μια άλλη πόλη. Έτσι ένιωσα. Σαν να τηλεμεταφέρθηκα σε ένα άλλο κάπου, με τόσες λεοπάρ γούνες, γόβες, κοκοράκια, μαύρα πουκάμισα, Wayfarer, πέτσινα και κόκκινες πλαστικές φούστες (μετά δικτυωτών καλτσόν φετίχ) να περιμένουν υπομονετικά για να μπουν στο… κλαμπ; Στο ξωκλήσσι; Στο Funeral house; Εδώ, τέλος πάντων.
Εδώ που για 17η συνεχόμενη χρονιά τελείται η επιμνημόσυνη δέηση προς δόξα και τιμή του Lux Interior των Cramps. 17η συνεχόμενη φορά, θα πει πως ο Lux έσβησε στις 4 Φλεβάρη του 2009 και αδιάλειπτα, τρενάκι ως σήμερα, η Θεσσαλονίκη τον τιμά και τον θυμάται και αναμένει τη Συντέλεια και τη Δευτέρα Παρουσία, για να ανταμώσουμε. Μαζί. Ξανά. Όλοι. Rock and roll will never die, Κλαμπ The Host, Λαδάδικα. Με τα πόδια και όχι με ένα τρένο για την Graceland, μια μοτοσικλέτα για το Νάσβιλ, ένα UFO για τον Πλούτωνα, ένα ποταμόπλοιο για τον Μισσισιπή ή με μια ανοιχτή Κάντιλακ από το Φρέσνο της Καλιφόρνια για την Αλμπουκέρκη του Νιου Μέξικο.
Κλαμπ The Host, μπαίνω επιτέλους. Φορτώνω ένα πρώτο τζιν τόνικ για ζέσταμα και όλα δείχνουν πως σε λίγο δεν θα πέφτει καρφίτσα. Μπλε φώτα, κόκκινα φώτα, κυαλάρω: αγόρια και κορίτσια ευρείας ηλικιακής γκάμας. τρελαμένοι 20καικάτι ραντεβού με μικρές περιφερόμενες ηδυπαθείς PoisonIvίτσες. Αειθαλείς παιδιογέροντες (η κλάση μου) και γιαγιαδοπαιδούλες, που η καρδούλα τους το λέει ακόμα και το μαύρο ρίμελ στο ματάκι τους προδίδει πως στα νιάτα τους σύχναζαν στον Κάκτο στο Ποσειδώνιο.
Χαζεύουμε τις γιγαντοοθόνες που παίζουν μεγάλες στιγμές της μπάντας. Τι γίνεται (ήδη) εδώ; Ζέστη. Και τι διάολο θα γίνει όταν χτυπήσουν μεσάνυχτα και βγουν τα ζόμπι και οι λυκάνθρωποι; Αναρωτιέμαι. Επίσης, αυτό το αποψινό στο The Host τι είναι τελικά; Προσκλητήριο επιζώντων (ο Αλέξανδρος Πέρρος δεν μένει πια εδώ, ούτε ο Φυντάνης ο αρχηγός της πιο άγριας psycobilly συμμορίας της Χαριλάου), reunion, μεγάλη εθνοσυνέλευση εκείνων που τους ακούσαμε στην ώρα τους, όταν πυρπολούσαν το Basement και το Λούκι Λουκ και το Berlin;
Με ζώνουν και με εκτροχιάζουν οι νοσταλγίες μου. Πολλά χρόνια μετά το A date with Elvis και το Bikini girls with machine guns, ευτυχήσουμε να τους αποθέωσουμε ζωντανούς στο Ιβανόφειο. Και μετά ξανά και ξανά ξεπόγκιασμα (pongo και ξεμεσιάστηκα) στον Μύλο, καθώς το ψυχωτικό τσίρκο, το μπουρλέσκ Betty Boo και Vampira καμπαρέ, η παραμόφωση, η αδρεναλίνη, το βουντού, το στρας, η τρασίλα, οι χαλασμένες βελόνες και οι ενισχυτές που έχυναν ριβέρμπ και φαζ με το κιλό συνωμότησαν, ώστε ο Lux και η Ivy να έρχονται στην πόλη ξανά και ξανά, μέχρι το αγόρι να σβήσει και η χήρα (γνήσια τεθλιμμένη και όχι στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι) διαλύσει την μπάντα. Αιωνία του.
Ζαχαρωμένη μελαγχολία, στραπατσαρισμένο μελόδραμα, ίλιγγος και θεόθεν ευλογίες από όλες τις ψυχές που δεν μένουν πια εδώ, μπλε φώτα, κόκκινα φώτα, βγαίνει η σούπερ tribute band: Kapten K και Shockin’ Steve στις ξυραφιασμένες κιθάρες, ο Gaz των Personality Crisis βάζει φωνή και αλελούια. Πριν σουτάρουν ζωντανά, έχω ξεβιδωθεί στον χορό (οι Little Peter και Pale Penguin τροφοδότησαν την ατμόσφαιρα με τα δέοντα σερφάτα και γκαραζλεμέ), αγκαλιάστηκα και σταυροφιλήθηκα με τον διοργανωτή (χαίρε, Ρόλα μέγιστε) και έστησα πηγαδάκι μέχρι να βγουν τα κανόνια με Γιάννη Μπέγκα, Ασκληπιό Ζαμπέτα (Mushroom, Τρύπες), Chris Tek, Απόστολο Ρίζο (Alter Vision, Poeta Negra, Les Yper Yper), Αλέκο Κανταρτζή (Γκούλαγκ). Ακολούθησαν αλαλαγμοί, πανζουρλισμός, αγάπη και μία νύχτα από αυτές που με κάνουν να ευγνωμονώ το σύμπαν για την πολυτέλεια που μου χάρισε να ακούσω το Tear it up, εκτοξεύοντας ευχαριστίες προς στον ουρανό και το αστέρι του.
18°
