Γιατί είναι πειστική, νέα και ωραία, γυρνάει την πλάτη στην επιτυχία και ψάχνεται επί της ουσίας, ξέρει την αλήθεια της μαύρης μουσικής, δοκιμάζει στο σινεμά, βρίσκεται σε κόντρα με την εταιρεία της για το περιεχόμενο του νέου της δίσκου. Τη βραδιά θα ανοίξουν οι Swing Shoes και η Sugahspank.
MGMT (8/9, Τεχνόπολη)
Γιατί πιο… τώρα δεν γίνεται. Το ντουέτο που εκπροσωπεί την πολυσυζητημένη σκηνή του Brooklyn, έκανε πέρυσι τους κριτικούς να παραμιλάνε με το ντεμπούτο τους “Oracular Spectacular”. Ο δεύτερος δίσκος τους αναμένεται, θα παίξουν σίγουρα κάποιο από τα καινούργια τους. Μαζί τους θα εμφανιστούν οι Film, οι Cyanna και αναμένουμε ένα ακόμη όνομα.
Γιατί έχουν φτάσει στο καλύτερο σημείο τους, όπως αποδεικνύουν και οι 2 τελευταίοι τους δίσκοι. Χωρίς να έχουν απογαλακτιστεί εντελώς από την «επίδραση» των Pink Floyd, μπορούν να δημιουργούν θαυμάσια ατμόσφαιρα, υπνωτιστικούς ρυθμούς, εντυπωσιακές εικόνες, μουσικά ταξίδια.
Amadou & Mariam (18/9, Παπάγου)
Γιατί τώρα είναι η στιγμή τους. Το τυφλό ζευγάρι απ’ το Μάλι παρουσιάζει ένα θαυμάσιο άλμπουμ με pop αισθητική και σύγχρονο ύφος, αν και χρησιμοποιεί ρετρό υλικά και αφρικάνικους ήχους που παραπέμπουν στο “zouk”.
Γιατί το μουσικό αποτέλεσμα του side project (αν και ως Amorphous Androgynous ξεκίνησαν) είναι πιο ενδιαφέρον από το «δημοφιλές» Future Sound of London. Αυτή τη φορά θα έρθουν ή θα τους δούμε πάλι εικονικά;
Μην το χάσεις
Για όσους είναι πολύ αποφασισμένοι: Faith No More στις 10 Αυγούστου (Θέατρο Βράχων)! Η «τρέλα» των επανασυνδέσεων συνεχίζεται, μετά από 11 χρόνια είναι και πάλι μαζί, οι αναμνήσεις ξεχειλίζουν και η γενιά των 80s ξαναζεί το παρελθόν της (αφού πρώτα το καταχώνιασε κάτω απ’ το γιάπικο χαλί).
Τρίζει το καράβι
Σχεδόν μία στις τρεις συναυλίες ματαιώθηκε, άλλαξε χώρο ή ημερομηνία. Η κρίση δείχνει τα δόντια της, οι χορηγοί αποσύρονται ή γίνονται πολύ επιφυλακτικοί, το συναυλιακό τοπίο μετατρέπεται σε κινούμενη άμμο, οι οργανωτές πλήρωσαν ακριβά το φετινό καλοκαίρι, ο (κακώς ενοούμενος) ανταγωνισμός κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Μέχρι και το «σίγουρο» χαρτί του heavy metal φαίνεται να μην αποδίδει.
Έθνικ αμηχανία
Groundation - Here I Am (***) Η χημεία μεταξύ reagge και jazz δεν λειτουργεί πάντα και ο δίσκος δεν ρέει ομαλά, καθώς προτιμούν να κοιτάζονται στον καθρέφτη παρά να «χάνονται». Όταν το κατορθώνουν, πάντως, είναι super.
Dub Pistols - Rum and Coke (**) Η αγωνία τους για ένα «τουριστικό» άλμπουμ ευρείας αποδοχής με στόχο τα καλοκαιρινά μπαρ τούς κάνει πολύ τυποποιημένους και άψυχους. Σαν να μην είναι εκεί.
Ojos de Brujo - Aocana (**) Η φλόγα τους τρεμοσβήνει, το πάθος αντικαθίσταται από «καθώς πρέπει» ήχους, η πρόθεσή τους να κάνουν έναν «έντεχνο» δίσκο δεν οδηγεί πουθενά. Το ’χουν κάνει σαφώς καλύτερα.
Vieux Farka Toure - Fondo(***) Κινείται στο πεδίο που έχουν ορίσει ο πατέρας του και οι Tinariwen. Απλές μελωδίες (ως και απλοϊκές), αφρικάνικη ατμόσφαιρα και δομή, blues αναφορές, πειστικός ο ήχος της κιθάρας και της φωνής του, αλλά δεν φαίνεται ικανός να σηκώσει το βάρος του ονόματος.
Hey girl
Η «νέα folk» γίνεται όλο και περισσότερο μια κοριτσίστικη υπόθεση με πολύ καλά (συνήθως) αποτελέσματα. Η Alela Diane με το “To Be Still” (***) κάνει καλό ξεκίνημα. Ο ήχος του βιολιού κυριαρχεί, το ηχόχρωμα της φωνής της έρχεται από τη folk ψυχεδέλεια των 60s, φλερτάρει με την αμερικάνικη μουσική παράδοση, το πνεύμα της Joni Mitchell και της Grace Slick τη συνοδεύουν.
Πίσω απ’ το όνομα Theoretical Girl κρύβεται η Amy Eleanor Turnidge, που έρχεται από την περιοχή του Sussex και με το ντεμπούτο της “Divided” (****) βάζει δυνατή υποψηφιότητα ως «η νέα Kate Bush», ενώ η συμπατριώτισσά της Katie Melua μετράει ήδη μεγάλες επιτυχίες που τη φέρνουν για –εφ’ όλης της ύλης– συναυλία στο Ο2, εξού και το “Live at the O2 Arena” (**). Καλή και καθώς πρέπει φωνή, κορίτσι της διπλανής πόρτας αλλά και σέξι, ήχοι απ’ τη Γεωργία (όπου γεννήθηκε) αλλά και την Ιρλανδία (2η πατρίδα), αλλά και pop και blues και rock και reggae διότι... «ο καλός ο μύλος όλα τ’ αλέθει». Τελικά αυτό το «συμπαθές τίποτα» βασιλεύει στις μέρες μας.
MGMT (8/9, Τεχνόπολη)
Vieux Farka Toure - Fondo (***) Κινείται στο πεδίο που έχουν ορίσει ο πατέρας του και οι Tinariwen. Απλές μελωδίες (ως και απλοϊκές), αφρικάνικη ατμόσφαιρα και δομή, blues αναφορές, πειστικός ο ήχος της κιθάρας και της φωνής του, αλλά δεν φαίνεται ικανός να σηκώσει το βάρος του ονόματος. 
Hey girl
