Τι ιστορίες εξιστορείς στο Τετράδιο και τι στο Σταυρό του Νότου; Όταν ήμουνα μικρή συνήθιζα να έχω λευκώματα στα οποία γράφαμε με τις φίλες μου τα μυστικά μας, τους έρωτές ΐμας. Ήταν από τα αγαπημένα μου τετράδια! Ένα τέτοιο είναι και το «Τετράδιό» μας, ένα τετράδιο με όμορφες εικόνες, απλότητα, τρυφερότητα, φτιαγμένο με πολύ αγάπη από το Χρίστο Θεοδώρου στη μουσική, τον Μιχάλη Γελασάκη στους στίχους και εμένα στο τραγούδι. Στον Σταυρό του Νότου θελήσαμε να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα που να περιλαμβάνει τραγούδια από τους δίσκους μας και διασκευές πολλών γνωστών τραγουδιών, όπως το «Θα κλείσω το παράθυρο» του Μάνου Λοΐζου, το «Όνειρο ήτανε» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, αλλά και καλλιτεχνών της γενιάς μας όπως η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης. Η Edith Piaf είναι επίσης παρούσα, ο Γιώργος Ζαμπέτας, οι Τρύπες, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Ray Charles. Όλα ενορχηστρωμένα απλά, τρυφερά, χειροποίητα, για τύμπανα (Ρόλη Γιαμοπούλου), μπάσο (Πέτρος Κρεμυζάκης) και πιάνο, πλήκτρα, μεταλλόφωνο (Χρίστος Θεοδώρου).
Ποια η σχέση σου με την ελληνική παράδοση; Την αγαπώ πολύ αλλά δεν μου έχει δοθεί ακόμη η ευκαιρία να ασχοληθώ όσο θα ήθελα. Ελπίζω να συμβεί στο μέλλον.
Ποιους Έλληνες συνθέτες αγαπάς και πόσο κοντά για σένα είναι ο Τσιτσάνης και οι Τρύπες, για παράδειγμα, που διασκευάζετε στον Σταυρό; Αγαπώ πολύ τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Μάνο Λοΐζο, τον Δημήτρη Λάγιο, τον Leonard Cohen… είναι μεγάλη η λίστα. Με τη μουσική του Τσιτσάνη μεγάλωσα οπότε μου είναι πολύ οικεία. Τρύπες άργησα να ακούσω. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι που όμως κάπου συναντιούνται. Μου αρέσει ο πειραματισμός και να καταπιάνομαι με τραγούδια τόσο διαφορετικά και να τους δίνω μια δική μου προσέγγιση, πάντα βέβαια σεβόμενη το τραγούδι.
Πότε αποφάσισες να αφοσιωθείς στη μουσική; Η μουσική ήταν κάτι που υπήρχε στο σπίτι μας από πάντα, δεδομένου ότι ο παππούς μου, από τη μεριά της μαμάς μου, ήταν πρώτος ξάδερφος με τον Γιώργο Ζαμπέτα. Οπότε ήταν πολύ φυσικό να μεγαλώσω μέσα στη μουσική κι επειδή και ο πατέρας μου είχε ιδιαίτερο πάθος για το τραγούδι, ήδη από δύο χρονών τραγουδούσα. Μετά πήγα στο ωδείο και γύρω στα δεκαπέντε είχα αποφασίσει ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική.
Με τι μουσική μεγάλωσες; Οι γονείς μου άκουγαν πολύ ροκ μουσική. Ωστόσο λόγω της συγγένειάς μου, όπως ανέφερα, με τον Ζαμπέτα, άκουγα πολύ τα τραγούδια του καθώς και Μοσχολιού, Χατζιδάκι, Λουκιανό Κηλαηδόνη. Αργότερα στο ωδείο άρχισα να ανακαλύπτω και την κλασική μουσική την οποία και σπούδασα. Θυμάμαι ότι τα πρώτα μου cd ήταν μια συλλογή από ορχηστρική μουσική των σπουδαιότερων κλασικών συνθετών.
Ποια και με ποιον θα ήταν μια ιδανική συνεργασία για σένα; Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω στο εξωτερικό και να παίξω σε κάποια μεγάλα θέατρα με διάσημες ορχήστρες όπως της Βιέννης ή του Βερολίνου.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Χρίστο Θεοδώρου; Tι σας ενώνει; Ποια είναι η διαδικασία που ολοκληρώνει τις κοινές σας δουλειές; Με τον Χρίστο γνωριστήκαμε στο ωδείο. Ξεκινήσαμε να παίζουμε σε διάφορα μικρά μαγαζιά, μετά ακολούθησε η ομάδα Σπείρα-Σπείρα, το 2008 ανεβάσαμε το πρώτο μας μιούζικαλ «Προς Κατεδάφιση» του Tennessee Williams και το 2009 μπήκαμε στη δισκογραφία με τον πρώτο μας δίσκο, το «α». Ακολούθησε άλλο ένα μιούζικαλ, «Ο ευτυχισμένος Prince» στο Μουσείο Μπενάκη, παράλληλα εγώ έπαιζα στην παράσταση «Φουρκέτα», ενώ ταυτόχρονα κυκλοφόρησε ο δεύτερος μας δίσκος, η «Φωτοβόλτα» το 2010 και τώρα το «Τετράδιο». Μας ενώνουν πολλά πράγματα με κυριότερο την κοινή αισθητική στη μουσική. Μόλις ολοκληρώσουμε μια δουλειά αρχίζουμε να μιλάμε για την επόμενη, για το πώς θα είναι, αν θέλουμε τα ίδια πράγματα, αν θέλουμε να συνεργαστούμε και έτσι προχωράμε βήμα βήμα. Μέχρι στιγμής έχουμε κοινή πορεία και τις ίδιες ανάγκες.
Πού μένεις και ποια κομμάτια της πόλης προτιμάς; Μένω στον Άγιο Δημήτριο και μου αρέσει πολύ το κέντρο. Αγαπημένο μου μέρος το Petit Fleur στο Κολωνάκι. Εκεί μου αρέσει να πηγαίνω γιατί έχει ωραίο καφέ, ακούς καλή μουσική παιγμένη από βινύλιο και το έχουν δύο εξαιρετικά παιδιά, ο Αναστάσης και η Κατερίνα.
Πώς βλέπεις το ρόλο της μουσικής στην εποχή της κρίσης; Η μουσική κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητη στη ζωή μας. Είναι έκφραση, ανάγκη για επικοινωνία και ομορφιά και δε λογαριάζει εποχές και κρίσεις. Η δημιουργικότητα δεν εξαρτάται από καμία κρίση. Οι συνθήκες είναι αυτές που αλλάζουν και γίνονται πιο δύσκολες. Ωστόσο, αυτό που παρατηρώ είναι ότι τώρα βγαίνουν πολύ περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες απ’ ό,τι παλιότερα, με πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Η έλλειψη παραγωγών και δισκογραφικών εταιριών μας έχει κάνει πιο δημιουργικούς και πιο ελεύθερους.
Τι ακολουθεί; Στις 3 Δεκεμβρίου ημέρα Τετάρτη έχουμε το δεύτερο μας live στο Σταυρό του Νότου και σκοπός είναι να πάμε μια Τετάρτη το μήνα. Προγραμματίζουμε σιγά σιγά και τις εξορμήσεις μας στην επαρχία. Επίσης, θα ήθελα να αναφέρω ότι είμαι πολύ περήφανη που δύο τόσο ταλαντούχοι και ξεχωριστοί συνεργάτες μου όπως ο Χρίστος και ο Μιχάλης φτιάξανε ένα υπέροχο μιούζικαλ, «Τα μάγια της πεταλούδας», βασισμένο στο πρώτο θεατρικό που έγραψε ο Λόρκα και το οποίο παίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο κάθε Σάββατο και Κυριακή, με τη συμμετοχή 17 νέων ηθοποιών, αποφοίτων της σχολής «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη.
Info: Σταυρός του Νότου Club, Φρατζή και Θαρύπου 35, Νέος Κόσμος, 2109226975. Έναρξη 21:30, είσοδος €10 με μπύρα ή κρασί. Στις 3/12 και για μία Τετάρτη κάθε μήνα
25°
