Μια συζήτηση με το LP για την τέχνη, τη ζωή, την ορατότητα και τη δύναμη της συγχώρεσης

Ποιος δεν έχει σιγοτραγουδήσει έστω και άθελα του κάποια στιγμή τα τελευταία χρόνια το «Lost On You», ποιος μέσος χρήσης του ελληνικού ραδιοφώνου δεν γνωρίζει το LP με τη χαρακτηριστική, πλούσια φωνή και την εντυπωσιακή σκηνική παρουσία;

Ένα διεθνώς καταξιωμένο όνομα με πάνω από 3 δισεκατομμύρια streams, μια καλλιτεχνική περίπτωση που άλλαξε τα δεδομένα που της αντιστοιχούσαν, καθώς πέρα από τη μαζική επιτυχία των τραγουδιών του στο ευρύ κοινό, το LP, με τον ανοιχτό τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και την ταυτότητα φύλου του (καθώς αυτοπροσδιορίζεται πλέον σε ουδέτερο γένος) συνέβαλεκαι συνεχίζει να συμβάλει στην ορατότητα της LGBTQ+ κοινότητας της οποίας αποτελεί, έστω και άτυπα, είδωλο.

Η βαθιά σύνδεση του LP με την κοινότητα

και τους αγώνες της αποτυπώνεται και στο ολοκαίνουριο video για το τραγούδι «Dayglow», μέσα από το επίσης ολοκαίνουριο albumτης «Love Lines» που κυκλοφορεί από την BMG, ένα vide oπου γυρίστηκε στην Πράγα κατά τη διάρκεια του Pride Festival με σκοπό την ευαισθητοποίηση γύρω από το ζήτημα της ισότητας του γάμου στην Τσεχία. Ο σκηνοθέτης Juan David Salazar απαθανάτισε την υπέροχη ενέργεια των 70.000 ατόμων που συμμετείχαν στο φεστιβάλ με την  πόλη της Πράγας και το Prague Pride Festival να παρέχουν στον Salazar άνευ προηγουμένου πρόσβαση, δίνοντάς του τη δυνατότητα να απαθανατίσει αξέχαστες, ειλικρινείς στιγμές μέσα στα συγκεντρωμένα πλήθη, στις πιο ιστορικές τοποθεσίες της πόλης. Το video εκφράζει απόλυτα την ουσία του Pride: αγάπη, αποδοχή και τη γιορτή της αληθινής ταυτότητας κάθε ανθρώπου, μηνύματα που εκφράζουν άλλωστε διαχρονικά το LP τόσο στη μουσική όσο και στη ζωή του.

Μερικές ημέρες πριν την κυκλοφορία του «Love Lines» και του πολύχρωμου, αισιόδοξου βίντεο του «Dayglow» συνδεθήκαμε στο Zoom για να μιλήσουμε με το LP για το νέο album και όσα αυτό σηματοδοτεί για το ίδιο. Οι πρώτες κουβέντες περιστρέφονται γύρω από το πώς πέρασε το καλοκαίρι, για τις καλοκαιρινές του περιοδείες, για μια στάση που έκανε στη Μύκονο, και για το tour που ετοιμάζει στο πλαίσιο του κύκλου ζωής του νέου της δίσκου «Love Lines». Όσο η κουβέντα προχωράει μόνο σίγουρο είναι ότι ακούγεται σταθερά ενθουσιασμένο με όσα κάνει, με όσα του συμβαίνουν και ότι τα έχει βρει μια χαρά με τον εαυτό του.

«Love Lines» λοιπόν, νέο album, το οποίο ανακοινώθηκε πολύ σύντομα μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου album «Churches» το οποίο είχε τύχει θερμότατης υποδοχής και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Να υποθέσουμε ότι διανύεις μια πολύ δημιουργική περίοδο; 
Ναι, πάντα νιώθω τη δική μου προσωπική πίεση όταν θέλω να κυκλοφορήσω κάτι, δεν με αφορά καμία εξωτερική πίεση. Και αυτός ο δίσκος ήρθε πολύ φυσικά για μένα, ήρθε στη σωστή στιγμή του, για να εκφράσει όλα όσα νιώθω. Νομίζω ότι τα χρόνια της πανδημίας, αυτά τα δυο τρία χρόνια, μέτρησαν στις ζωές όλων μας, και η δημιουργία ήταν μια απάντηση. 

Ποια θα έλεγες ότι είναι η «ραχοκοκκαλιά» του «Love Lines» και σε τι διαφέρει από την προηγούμενη δισκογραφία σου;
Νομίζω ότι είναι ένας δίσκος που συνοψίζει τη ζωή μου όλα όσα μου έχουν συμβεί το τελευταίο χρονικό διάστημα. Όλοι έχουμε σχέσεις, όλοι είχαμε σχέσεις που επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από την πανδημία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εγώ χώρισα με τη μνηστή μου, μια σχέση πεντέμισι χρόνων, ξεκίνησα μια νέα όμορφη αλλά και μπερδεμένη σχέση, και μετά κατέληξα να βρεθώ μόνη μου, single, παράλληλα έπρεπε να μετακομίσω λόγω ενός τρελού γείτονα που μου έκανε stalking, μου συνέβησαν πολλά. Αλλά ένιωσα και για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου ότι είμαι εγώ και ο εαυτός μου, που ξέρεις, είναι σπουδαίο. Και το τραγούδι «Blow» από αυτό το album συνοψίζει αυτό το momentum «Λοιπόν, είμαι single, πάμε να το κάνουμε». Μια νέα, διαφορετική, φάση για εμένα. 

Ακούγεται σαν να σου συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια να είσαι single. Πώς πάει αυτό; 
Βλέπω πάρα πολύ κόσμο, μου αρέσει πολύ (γέλια). Το να είσαι μόνος σου γεννά από τη μία φόβο και από την άλλη είναι φανταστικό. Είσαι κύριος του εαυτού σου, είσαι ο καπετάνιος του πλοίου, κρατάς το τιμόνι, πρέπει να το κρατήσεις. Η ζωή είναι κάτι τόσο εύθραυστο και εμείς κάνουμε και χτίζουμε πράγματα και καταστάσεις για να προσποιηθούμε ότι δεν είναι. Αλλά είναι. Είναι ένα συναίσθημα αυτό που με εμπνέει πολύ και προσπαθώ να γράφω γι’ αυτό. 

Εσύ πώς διαφυλάσσεις την ευθραυστότητα της ζωής σου, το well being σου; 
Είναι δύσκολο να πλοηγηθείς και να είσαι καλά σε έναν κόσμο γεμάτο με ανθρώπους που δεν είναι καλά. Είναι mindfuck. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του να είναι κανείς ζωντανός σήμερα. Προσπαθείς να είσαι καλά, αλλά όσα κάνεις για να είσαι καλά, το να έχεις μια καλή σχέση, να βγάλεις πολλά λεφτά, να πετύχεις, να έχεις ένα ωραίο lifestyle στην πραγματικότητα παίζουν με το μυαλό σου. Είναι πράγματα που θέλεις, ναι, αλλά τι γίνεται με όλους τους ανθρώπους που κι εκείνοι τα θέλουν αλλά αντικειμενικά δεν μπορούν να τα έχουν; Που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες; Θέλεις να τους βοηθήσεις, θέλεις να είσαι εκεί, θέλεις να είσαι υπεράνω των υλικών αγαθών. Αλλά δεν μπορείς και εντελώς. Όταν πρέπει να κολυμπήσεις, πρέπει να κολυμπήσεις. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

...η ερωτική μου ζωή δεν είναι δουλειά κανενός, αλλά αν κάποιος θέλει να είναι, ορίστε αυτή είναι, αυτή είναι η αλήθεια.

Οπότε κολυμπάς και για εσένα το κολύμπι σε μεγάλο βαθμό σημαίνει δημιουργία. Επιστρέφοντας λοιπόν στο νέο album, στέκομαι στο lead single «Golden» που περιγράφεται στο δελτίο τύπου ως ένα τραγούδι που «εξερευνά και εκτιμά τα μαθήματα που παίρνεις από τη χαμένη αγάπη». Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες εσύ από τις χαμένες αγάπες; 
Ότι είναι κάτι οκ, είναι κάτι που συμβαίνει, είναι μέρος της ζωής. Για εμένα οι «χαμένες αγάπες» δεν είναι πια καν απώλειες. Θέλω με όποιο άτομο είμαι μαζί να νιώθει όμορφα όταν είναι γύρω μου - και εγώ αντίστοιχα. Να περνάμε καλά να μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον πράγματα. Μέσα από τις σχέσεις μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου, πράγματα που με βοηθάνε να είμαι ακόμα καλύτερο στην επόμενη σχέση μου. Είχα τέτοιες εμπειρίες, νιώθω ευγνώμον για προηγούμενες σχέσεις, γιατί χάρη σε αυτές έκανα κάτι καλύτερα στην επόμενη. Είναι σαν να χτίζεις ένα κτίριο, τουβλάκι το τουβλάκι.  Και νομίζω ότι και η συγχώρεση είναι ένα πανέμορφο μάθημα που μπορείς να πάρεις. Για εμένα η πρώτη μου εμπειρία συγχώρεσης, με αυτήν την έννοια, ήταν ο πατέρας μου - τον συγχώρησα ό, τι κι αν είχε συμβεί μεταξύ μας αλλά τον συγχώρησα για εμένα. Η συγχώρεση είναι ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία στη ζωή μας. Σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι μπορείς να προχωρήσεις, ότι είναι οκ να προχωρήσεις. Αυτό πραγματεύεται και το «Golden». Είχαμε την ιστορία μας, μάθαμε πράγματα, αναγνωρίζουμε τα καλά που μας έδωσε η κάθε σχέση, προχωράμε. Κι εγώ θέλω να προχωράω, είμαι ένα πολύ ανεξάρτητο άτομο, είμαι σαν πουλί, χρειάζομαι ελευθερία. Όταν είμαι ελεύθερο, είμαι καλύτερα, τραγουδάω καλύτερα, αισθάνομαι γενικά καλύτερα. Όπως νομίζω και όλοι οι άνθρωποι. 

Θα ήθελα τώρα να πάμε λίγο πίσω στον χρόνο, όταν κυκλοφορούσε το πρώτο σου hit το «Lost On You» που σου έφερε γρήγορη και μαζική επιτυχία. Σε φόβισε ποτέ αυτή η επιτυχία; Ένιωσες άγχος για το πώς θα την επαναλάβεις; 
Ναι ήταν μεγάλη επιτυχία και μια τέτοια επιτυχία είναι δύσκολο να την επαναλάβεις με τη στενή έννοια, να τη μιμηθείς χωρίς να είναι ολοφάνερο ότι τη μιμείσαι. Αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ είναι να φτιάχνω τραγούδια που με κάνουν να νιώθω άνετα, που με εκφράζουν, που ακούγονται «εγώ». Και αυτός ο δίσκος, το «Love Lines» είναι ίσως ό,τι πιο κοντινό στο «Lost On You» αλλά δεν το έκανα επίτηδες, δεν προσπαθούσα να το αναδημιουργήσω, προέκυψε φυσικά. Αλλά όχι δεν με τρόμαξε ποτέ εκείνη η επιτυχία, την ευγνωμονώ, ήταν μια υπέροχη εισαγωγή για εμένα, ένας υπέροχος τρόπος να με γνωρίσουν. Κι ακόμα υπάρχει κόσμος που το ανακαλύπτει. 

Πράγματι πολύς κόσμος σε γνώρισε με το «Lost On You» και σε ακολουθεί έκτοτε πιστά, είναι ένα τραγούδι που σου χάρισε δημοφιλία σε μεγάλες μερίδες κοινού στην Ευρώπη. Ειδικά για την LGBTQ+ κοινότητα έχεις γίνει κάτι σαν είδωλο και πηγή έμπνευσης. Πώς νιώθεις με αυτό; 
Νιώθω τέλεια, είναι τιμή μου. Είμαι γενικότερα περήφανο. Κάποιοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να γιορτάζουμε στο Pride αλλά εγώ γιορτάζω αυτήν την περηφάνια κάθε μέρα. Ξυπνάω το πρωί κοιτάζω δίπλα μου, συνήθως εκεί κοιμάται μια πανέμορφη γυναίκα και σκέφτομαι «Ναιιιιι, είμαι gay. Γιούπι». Κάθε μα κάθε μέρα νιώθω έτσι. Είμαι πολύ χαρούμενο να είμαι ανοιχτό εκεί έξω, υπάρχουν τόσα όμορφα παραδείγματα ανθρώπων μας, ανθρώπων από αυτήν την κοινότητα, που είναι τόσο cool και ενδιαφέροντα και ανοιχτά ως προς το παρουσιάζουν τον εαυτό τους και το πώς αυτοπροσδιορίζονται. Οπότε είναι μεγάλη χαρά για εμένα να είμαι μέρος όλου αυτού. Υπάρχουν δυσκολίες αλλά είναι μέρος της διαδικασίας. Θέλω να πω θέλουμε να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας χωρίς να χρειάζεται να φωνάζουμε γι’ αυτό, αλλά μερικές φορές δεν γίνεται αλλιώς. Εγώ δεν προσπαθώ να ζήσω τη ζωή μου με gay τρόπο, θέλω απλώς να ζήσω τη ζωή μου, αλλά αν η ρομαντική πλευρά αυτής βγει προς τα έξω, είναι οκ, έτσι είναι, με ελκύουν άτομα του ίδιου φύλου, είναι η αλήθεια. Θέλω να πω η ερωτική μου ζωή δεν είναι δουλειά κανενός, αλλά αν κάποιος θέλει να είναι, ορίστε αυτή είναι, αυτή είναι η αλήθεια.  

Αντιμετώπισες ποτέ την κακή, την άσχημη πλευρά του νομίσματος του να είσαι τόσο open; 
Ίσως κάποιες φορές, αλλά τις περισσότερες φορές όλα ήταν εντάξει. Η μουσική βιομηχανία βέβαια δεν είναι εύκολη υπόθεση για κανέναν είτε είναι straight, είτε non binary, είτε τρανς. Για κανέναν. Μπορεί να γίνει πραγματική κόλαση, υπάρχουν τόσες πολλές διακρίσεις, κάθε είδους. Οι γυναίκες ιδίως πρέπει να προσαρμόζονται σε όποια εικόνα έχουν γι’ αυτές, πάντα υπάρχει κάτι. Αλλά για να μείνω στη θετική πλευρά συχνά υπάρχουν τρόποι να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και σε κάθε περίπτωση μπορεί κάποια πράγματα να μην είναι στο χέρι σου αλλά η δημιουργία πάντα είναι στο χέρι σου. Και κανείς δεν μπορεί στ’ αλήθεια να σε σταματήσει από το να είσαι δημιουργικός, από το να κάνεις τέχνη. 

Αν ένας νεότερος που προσπαθεί να βρει τον δρόμο του στην τέχνη σου ζητούσε μια συμβουλή ποια θα ήταν αυτή; 
Μπορεί να σου πάρει πολύ, πολύ καιρό να φτιάξεις κάτι καιρό, σε αυτόν τον στιγμιαίο κόσμο μας, μπορεί να κοπιάσεις πολύ - μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα πήραν χρόνια και δεκαετίες για να γίνουν- αλλά αν νιώθεις ότι θέλεις να το κάνεις, πρέπει να το κάνεις. Μπορεί ένα έργο τέχνης φυσικά να δημιουργηθεί πολύ γρήγορα αλλά όλη η προετοιμασία από πίσω είναι πολύχρονη. Όλα τα προ-στάδια που οδήγησαν σε αυτό το έργο. Πρέπει ως καλλιτέχνες να επιμείνουμε, να περάσουμε όλα τα στάδια της διαδικασίας, να καταλάβουμε ότι τα αποτελέσματα ίσως δεν έρθουν γρήγορα αλλά θα αξίζει τον κόπο. Αν θέλουμε κάτι, πρέπει να επενδύσουμε τον χρόνο που χρειάζεται σε αυτό. Μόνο έτσι θα φτάσουμε κάπου. Και πρέπει να ξεκινάμε, να ξεκινήσουμε αμέσως. Αν θες να γράψεις, ξεκίνα να γράψεις. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο μπορεί να πιστεύουν να έχεις το πάθος σου για επάγγελμα. Δεν είναι εύκολη δουλειά παραδείγματος χάριν να είσαι rock star. Στο τέλος της ημέρας παραμένει μια σκληρή δουλειά. Οπότε στους νέους καλλιτέχνες θα έλεγα αυτό: Συνέχισε να γράφεις, συνέχισε να παίζεις, συνέχισε να παράγεις. Ακόμα και να μη σου αρέσει τόσο το αποτέλεσμα μη σε νοιάζει. Ξεκίνα να γράφεις ένα τραγούδι και τελείωσε το. Και μετά γράψε ένα ακόμα. Είναι δύσκολο να κάνεις το κοινό ή τη βιομηχανία να σε προσέξει ναι αλλά αν δεν ξεκινήσεις καν δεν θα το πετύχεις ποτέ. Γιατί πολύ απλά δεν θα έχεις να δείξεις τίποτα. Κανείς δεν πρόκειται να σε ανακαλύψει αν δεν έχεις κάτι να ανακαλύψει.