Γιώργος Δημητριάδης: Οι πρώτες εντυπώσεις από την ακρόαση του νέου του άλμπουμ «Οδός Ριανκούρ» που κυκλοφορεί τον Μάιο από την Ogdoo Music Group.
Υπάρχουν δημιουργοί που αντί να «έρθουν λίγο εδώ, να κάτσουν με τη νεολαία», νεανίζοντας με χιλιοειπωμένα, παρωχημένα, συνθήματα, αναζητούν σε κάθε εποχή έναν άλλον δρόμο. «Άνευ προστάτου και ακάθεκτος φουνταριστός», όπως έγραψε μετά την περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε, ο Γιώργος Δημητριάδης περνά για άλλη μια φορά σε μια νέα, δημιουργική, φάση με το καινούργιο του άλμπουμ «Οδός Ριανκούρ», που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο από την OgdooMusicGroup.
Το παιδί εκείνο που ερμήνευσε σε κάποια από τα πρώτα του γενέθλια, το «Only You» των Platters σε δική του εκδοχή όμως τραγουδώντας «Ονιζού», ο πιτσιρικάς που όταν μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη τον φώναζαν «ο Γιώργος ο Αθηναίος», ο φοιτητής Αγγλικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ που ξεκίνησε να γρατζουνά μια φτηνή ακουστική κιθάρα και βρέθηκε να συμμετέχει ως τραγουδιστής σε συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης των 80s, όπως οι Μακεδονομάχοι, οι Yogurt και οι A La Carte, παίζοντας σε cult bars όπως το «Bear» που υπήρχε κάποτε στη Λώρη Μαργαρίτη, στο Θέατρο Κήπου, στα Πανεπιστήμια, στην ντισκοτέκ Palladium, στο ανοιχτό γήπεδο της ΧΑΝΘ, ο μυστήριος νέος που επιστρέφοντας στην Αθήνα σχημάτισε το σχήμα Οι Φίλοι Της Τζένης, το μέλος των LowNoise, o τραγουδιστής που συμμετείχε στις μυθικές παραστάσεις «Με Γεια το Κούρεμα» του Διονύση Σαββόπουλου στο Zoom στην Πλάκα, που μετά τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου επέλεξαν οι Απροσάρμοστοι για να σταθεί πίσω από το μικρόφωνο περνώντας από ένα μεγάλο rock σχολείο, ο frontman που μαζί με τους Μικρούς Ήρωες μπήκε σε μια νέα μουσική περιπέτεια με αττικά μπλουζ, ο συνθέτης που έκανε μια χώρα να τραγουδά για την Πλατεία Μαβίλη, τέσσερις παρά, επιστρέφει με 11 καινούργια ηχογραφήματα, πέντε χρόνια σχεδόν μετά το άλμπουμ «Η Σκιά Που Με Ακολουθεί» και τα singles που το διαδέχτηκαν.
Με το τραγούδι «Ανοίγω τα Πανιά» να ανοίγει το νέο του, δέκατο τρίτο, άλμπουμ «Οδός Ριανκούρ», το τραγούδι το οποίο μοιράστηκε ως single το περασμένο καλοκαίρι «έχοντας περάσει έναν πολύ δύσκολο χειμώνα» όπως είχε εκμυστηρευτεί, ο Γιώργος Δημητριάδης δεν σκέφτεται καθόλου να κρεμάσει την κιθάρα του: ακούγεται αισιόδοξος, στοχαστικός, χαμογελά απέναντι στις αναποδιές της ζωής με τη σοφία που μόνο ο χρόνος μπορεί να φέρει σε έναν άνθρωπο, τραγουδά με τολμηρή στιχουργική διάθεση για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
«Δεν Ακούω Πια Τραγούδια» με ένα ρεφρέν για να το τραγουδά το κοινό στα live, για τις μέρες που γυρίζουν και δεν θα έρθουν ξανά. «Με όσα βλέπω, ακούω και διαβάζω, όταν κοιμηθώ πλευρό αλλάζω» τραγουδά στο «Θα Μονολογώ» γιατί έτσι ισορροπεί, γιατί «η καταστροφή έγινε εξουσία, μάρμαρο σπασμένο με μανία, πα στης χώρας το κεφάλι, πέφτει μια παραζάλη», γιατί σε μια περίοδο που υπάρχουν ψεκασμένοι που πιστεύουν πως η Γη δεν γυρνά και ούτε στρόγγυλη δεν είναι, ψάχνεις να βρεις το νόημα. «Άδειο μου Πρωί» για όλες τις μοναξιές και όλες τις φορές που θέλεις να αλλάξεις πλανήτη κι ένα περίτεχνο παίξιμο στην τρομπέτα που μπορεί να εκτοξεύσει μία σύνθεση. «Θα το Ανάψω» για θεριακλήδες και αξημέρωτα θηρία στις τρεις τη νύχτα, κι ας ξέρεις το κακό που σου κάνει, κι έχει αρχίσει τραγούδι μεγάλο. «Δίχως Χέρια» για παλαμάκια στις συναυλίες αλλά και τα πήγαινε – έλα σε βορρά και νότο.
«Μία Ανάσα» όπως μια μπαλάντα που ξεκινά με ένα πιάνο για μια ανοιχτή πληγή και μια φωνή που όσο χαμηλόφωνα χρειάζεται δίνει τις πρώτες βοήθειες. «Ο Κόσμος Αυτός» γιατί ποτέ του δεν αλλάζει; Γιατί λόγια και ψέματα γίνονται μια χορωδία και τραβάνε το αύριο στο χθες; Γιατί οι βόμβες ξανά χτυπούν τυφλά όποιον να ‘ναι; Γιατί βγήκε το τέρας από τους υπονόμους; Γιατί βρισιές, υστερίες, ψάχνουν να βρουν πελατεία; Γιατί ανώνυμοι κράχτες στάζουν φαρμάκι και μανία; Γιατί κάποιοι λένε πως θα αλλάξει η ζωή με οδηγό μία οργή που τις μέρες πετά στο πιο βαθύ σκοτάδι;
Σε μια από τις πιο έντονες στιγμές του άλμπουμ, ο δυναμικός Έλληνας rocker κινείται με τη χαρακτηριστική του άνεση στον ηλεκτρικό ήχο και πετάει ερωτηματικά που πολλοί ευαίσθητοι σιγουρατζήδες, πολλοί φίλοι του λαού, θα απέφευγαν για να μη χάσουν τη θέση τους σε κάποια κομματική «αυθόρμητη» συναυλία. «Μου Λείπεις Τόσο» για τις αγκαλιές που περίμενες να έρθουν την περίοδο του social distancing. «Δέντρο Χωρίς Σκιά», με ένα εμβατηριακό fade out για την αρρώστια που μας κρατάει σε κώμα, τα σαράκια, την αιώνια ανωμαλία. «Πάντα Μπροστά», ένας οπτιμιστικός επίλογος για εκείνα τα μίζερα που αξίζει να αφήσεις πίσω κι αυτά που σε ζαλίζουν. Σαν να τραγουδά για τον παλιό του εαυτό και κάποιον παλιό φίλο.
Ο μουσικός παραγωγός Κώστας Μπουντούρης και ο τραγουδοποιός Γιώργος Δημητριάδης στο στούντιο
Ηχογραφημένο σε παραγωγή και ενορχήστρωση στο στούντιο του Κώστα Μπουντούρη, τον φίλο τραγουδοποιό που συνεργάζεται στις εμφανίσεις του, στην οδό Ριανκούρ, από την οποία πήρε και το όνομά του, στους Αμπελοκήπους, το νέο άλμπουμ του Γιώργου Δημητριάδη, είναι ένα άλμπουμ αυτής της πόλης – με ιστορίες για τα προσωπικά και συλλογικά δράματα των ανθρώπων αυτής της χώρας, για όσα μας φέρνουν πιο κοντά ή μας απομακρύνουν.
Χωρίς να είναι φορτωμένο με layers, με έξυπνα παιξίματα που υπηρετούν και δεν κουράζουν τις συνθέσεις, χωρίς φανταχτερά δημιουργικά αλλά με μια αστική φωτογραφία του Νίκου Γώγου για εξώφυλλο, φέρνει λίγο πριν τη μετάβαση από την άνοιξη στο καλοκαίρι, τραγούδια αποσταγμένα από την αληθινή ζωή. Σε όποιο κι αν βουτήξει κανείς, θα βρει πολλά.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
16°
