Το rockumentary «DIO: Dreamers Never Die» είναι το χρονικό μίας εποχής

Where is your star? Is it far? Έρχονται στιγμές που λατρεύεις τη δουλειά σου. Στιγμές που έρχεσαι πιο κοντά σε ανθρώπους που σε πήραν από το χέρι σε μικρή ηλικία, σου έδειξαν τον δρόμο και σε έκαναν να παθιαστείς με τη μουσική. Στιγμές που νιώθεις προνομιούχος. Και ναι, μπορεί να ζούμε και να ερχόμαστε πιο κοντά με τέτοιους ανθρώπους πολύ συχνά μέσα από τις συναυλίες και τα άλλα Gimme Shelter Film Festival events.

Kαι ναι, όλα αυτά τα χρόνια έχω το προνόμιο να παρακολουθώ πολλά μουσικά ντοκιμαντέρ, προσπαθώντας να επιλέξω τα πιο κατάλληλα για να σας παρουσιάσουμε στο Gagarin 205.

Αυτό όμως που βίωσα πριν λίγες μέρες βλέποντας το “DIO: Dreamers Never Die” (ίσως πρώτος σε όλη την Ελλάδα;), πριν την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα του ταυτόχρονα σε 500 venues σε όλον τον πλανήτη, ήταν κάπως πρωτόγνωρο.

Βλέπετε ο Ronnie James Dio ήταν ένας από εκείνους τους 2-3 που, από πολύ νωρίς, μου έμαθαν να ακούω και να εκτιμώ την καλή μουσική. Χωρίς να έχει μεγάλη σημασία αν ονομάζεται heavy metal ή όπως αλλιώς.

Πρόσφατα, σε μια πτήση για Λονδίνο, το είδα ξανά. Ηοmework. Προετοιμασία για το Gimme Shelter Film Festival. Τη δεύτερη φορά που βλέπεις μια ταινία, πόσο μάλλον για «επαγγελματικούς λόγους», είσαι συνήθως πιο αυστηρός και προσγειωμένος. Με μένα λοιπόν συνέβη το αντίθετο. Γιατί; Μάλλον για τον ίδιο λόγο που θα συμβεί και σε σας. Μπήκα πολύ πιο μέσα στην ιστορία, πρόσεξα, παρατήρησα και ένιωσα απέραντη δικαίωση που εδώ και πολύ καιρό, από την ημέρα που ανακοινώθηκε η παραγωγή, κυνήγησα με πάθος αυτό το ντοκιμαντέρ. Έχοντας ήδη από τότε σχηματίσει στο μυαλό μου τη ροή και το περιεχόμενο της βραδιάς που θα σας παρουσιάσουμε το “DIO: Dreamers Never Die”, όπως ακριβώς του αρμόζει. Το ντοκιμαντέρ για έναν εμβληματικό καλλιτέχνη, έναν larger-than-life τύπο με τόσο έντονη προσωπικότητα που γέμιζε την ατμόσφαιρα (τόσο που -spoiler alert- κάποιοι... ντρέπονταν να τραγουδήσουν μπροστά του στο στούντιο). Το πορτρέτο ενός ευγενικού, παθιασμένου, εργατικού, ταπεινού και προσιτού ανθρώπου που αγωνίστηκε σκληρά για να φτάσει στην κορυφή, χωρίς να ξεχνάει ούτε από που ξεκίνησε, ούτε πόσο εύκολο ήταν να επιστρέψει εκεί. Αυτά δεν τα λέω εγώ, αλλά πρώτος και πάνω από όλους ο ίδιος ο RJ στο brief για το βίντεο κλιπ του “The Last In Line”: "From birth to death we are all in a line. Imagine if you're the last in line".

Και φυσικά όλοι όσοι μιλούν για εκείνον:

Η Wendy Dio για μια ολόκληρη ζωή μαζί του. Οι Iommi, Butler και Ward για τα όμορφα, δημιουργικά (όσο και... θολά) πρώτα χρόνια και τη θριαμβευτική επανασύνδεση που διακόπηκε απότομα.

Oι Glover και Hughes για τα χαρίσματα του Ronnie και τον λόγο που χρωστάει στους Deep Purple (δεν είναι αυτό που νόμιζα / νομίζετε). Κι ακόμα οι Vinny Appice, Lita Ford, Rob Halford, Sebastian Bach, Eddie Trunk, Jack Black και πάρα πολλοί άλλοι. Μέσα από τις διηγήσεις τους προκύπτει ξεκάθαρα πόσο αγαπητός και επιδραστικός είναι ο «μεγάλος κοντός».

Και νομίζω πως, πιο γλαφυρά και περιεκτικά το τοποθετεί ο Glenn Hughes: “Ronnie was a next-door guy. But Dio... Dio was a huge character.”

Πέρα όμως από βιογραφία του RJ, το Dreamers Never Die, είναι και το χρονικό μιας εποχής. Γιατί, τελικά, αν το καλοσκεφτούμε, όπως επαναλαμβάνεται σε διάφορα σημεία της ταινίας, αλλά καλύτερα απ’ όλους το τοποθετεί ο Sebastian Bach: “Ronnie was doin' it before the Beatles, man!”

Μέσα από την πορεία του Dio, παρακολουθούμε την εξέλιξη της ίδιας της μουσικής βιομηχανίας, από τα 50s ως την απόλυτη κυριαρχία του MTV και του metal sτα 80s, την overnight λαίλαπα του grunge και τα «σκοτεινά 90s» (Επιτέλους! Κάποιος το είπε!), στο θριαμβευτικό reboot στον αλλαγμένο κόσμo των 00s, που όμως δεν κατάφερε να αξιοποιήσει όσο θα μπορούσε και θα θέλαμε όλοι.

To “DIO: Dreamers Never Die” είναι γεμάτο highlights (μετά την ταινία, τα λατρεμένα “Stargazer” και “Heaven and Hell” δεν μου ακούγονται ποτέ πια το ίδιο) αλλά ο αληθινός πρωταγωνιστής, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η φωνή του Ronnie. Αυτή η μαγική φωνή που έβγαινε από ένα μικροκαμωμένο κορμί, παρέμεινε το ίδιο εκφραστική και δυνατή ως το τέλος, και την οποία - spoiler alert - δεν μπορούσαν να δαμάσουν ούτε τα πιο σύγχρονα μικρόφωνα στα state-of-the-art recording studios.

Οι Don Argott και Demian Fenton (για δεύτερη φορά στο Gimme Shelter Film Festival, μετά το 2017 και το “Last Days Here” για τον Bobby Liebling και τους Pentagram), παρουσιάζουν ένα πλήρες timeline όλων των σημαντικών σταθμών της πορείας του RJ Dio: από τα παιδικά του χρόνια και το Doo Woop των 50s στους Elf, τους Rainbow, τους Βlack Sabbath και τους Dio, στη γνωριμία με τη Wendy και τα αναπόφευκτα ups & downs, ως την τελευταία δημόσια εμφάνιση και τον θάνατό του. Με μια ισορροπημένη διήγηση από την οποία δεν θα μπορούσαν να λείπουν ούτε το δράμα (χωρίς να γίνεται cheesy) ούτε ο χαβαλές, αλλά τελικά όλα συνυπάρχουν σε ίσες δόσεις. Ίσως και όχι, μια που το τέλος της ταινίας το παρακολουθείς με έναν κόμπο στο λαιμό και ένα βάρος στην καρδιά. Μια διήγηση που παίρνει (σαφή) θέση σε αμφιλεγόμενα γεγονότα, όπως πρέπει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο SXSW τον περασμένο Μάιο και ξεκίνησε να προβάλλεται σε όλο τον πλανήτη στα τέλη Σεπτεμβρίου. Η Αθήνα συμμετέχει στο γεγονός με επιλεγμένες προβολές και το Gimme Shelter Film Festival δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει. Πριν τις 24 Οκτωβρίου και το Gimme Shelter Film Festival, η ταινία έχει προβληθεί και αλλού. Ελπίζω να πήγατε να τη δείτε. Αυτό όμως που ετοιμάζουμε για το Gagarin δεν θέλετε να το χάσετε.

Γιατί θα απολαύσουμε ένα full set από τους Rock 'n' Roll Children, το κορυφαίο Dio Tribute Band της χώρας.

Γιατί οι Geoff Tate και Jeff Scott Soto θα μας πουν πολλά για τον Ronnie.

Γιατί θα συζητήσουμε με την Wendy Dio, σύζυγο του RJ και executive producer της ταινίας, αλλά και τους δύο σκηνοθέτες του Dreamers Never Die.

Πριν από όλους αυτούς, o Χάκος Περβανίδης κι εγώ, θα προσπαθήσουμε να σας βάλουμε στο κλίμα και να σας προετοιμάσουμε για αυτό που θα εκτυλιχθεί στην οθόνη και τη σκηνή της εναρκτήριας βραδιάς του Gimme Shelter Film Festival.