Gadgets Τι θα ήταν η pop κουλτούρα χωρίς τα gadgets, χωρίς τη φετιχιστική σχέση εξάρτησης που μας προσφέρουν τα 45άρια, τα ΕΡ, οι picture discs, τα flexi, οι συλλεκτικές εκδόσεις και οι κασετίνες;
Η δική μου «ψωμιέρα» δεν έχει ψωμί αλλά τα άλμπουμ των Beatles, ανοίγω ένα ξύλινο κασόνι γεμάτο σύνεργα μαύρης μαγείας για να βρω τους Sepultura, αλλάζω τακτικά την μπαταρία για να συνεχίσει να αναβοσβήνει το λαμπάκι του Pulse κι ένα παλιό ραδιόφωνο που έχω δεν πιάνει σταθμούς γιατί κρύβει μέσα του τα blues της Mercury.Η μυθολογία συνεχίζεται, η σαρωτική δύναμη του internet δεν μπορεί να τη σκοτώσει, τα ανεξάρτητα ελληνικά labels και τα καινούργια συγκροτήματα προκαλούν και πάλι τις φετιχιστικές μας αδυναμίες. Ο Sillyboy κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο “Played” σε 500 αντίτυπα βινυλίου (www.justgazing.com), η Gracetone συνεχίζει τα παιχνίδια με τα 7ιντσα split singles και τις φευγάτες μουσικές. Στο πιο πρόσφατο, απ’ τη μια πλευρά ο Θεσσαλονικιός Αναστάσιος Κοκκίδης με το “Catshag22” κι απ’ την άλλη οι Cirqular (το project του Ιάπωνα μουσικού Go Muroiwa) με το “Prague” (www.gracetonerecordings.com).
Ζωγραφισμένα στο χέρι και αριθμημένα είναι τα 3ιντσα cd singles που κυκλοφορεί η ομάδα more.mars.team (www.moremars.org), κάνοντας αρχή με 3 συνθέσεις των Fun With Nuns.Το παιχνίδι συνεχίζεται. Τα mp3 είναι για τους άσχετους.
Ariel Pink’s Haunted Graffiti - Before Today (****)
Το φαινόμενο παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις χωρίς λόγο. Οι νεότερες γενιές «θεοποιούν» (αλλά και ειρωνεύονται ευτυχώς) όλη την κιτσαρία της δεκαετίας του ’80, δίνοντας αξία σε κάτι που δεν έχει. Από τις βιντεοταινίες του Σταμάτη Γαρδέλη, της Καίτης Φίνου και του Στάθη Ψάλτη ως τον Μιχάλη Ρακιτζή και τους Συνθετικούς (όσον αφορά την Ελλάδα), μέχρι κάθε σάχλα της διεθνούς pop (όσον αφορά τα ξένα γκρουπ). Κάθε κανόνας όμως έχει και τις εξαιρέσεις του... Εδώ ο Ariel Pink και η παρέα του σε ρόλο αλχημιστών αναμοχλεύουν κάθε κιτσάτο ήχο απ’ το παρελθόν και τον θέτουν σε πορεία σύγκρουσης με το lo-fi, το punk και τις σύγχρονες τάσεις, δημιουργώντας ένα μετα-κιτς μανιφέστο που δικαιώνει την απόπειρά τους.
Paul Weller - Wake Up The Nation(****)
Διατρέχει ψύχραιμα και με δαιμονισμένη δημιουργικότητα ολόκληρο το μουσικό σύμπαν της pop κουλτούρας: απ’ το Rock’n’ Roll ως τους Jam κι απ’ το Progressive ως τους Style Council. Ξαναλέει την παλιά ιστορία μ’ έναν καινούργιο τρόπο, με 16 «μουσικές ιδέες» διάρκειας 40΄.
The National - High Violet (****)
Με το 5ο άλμπουμ ορίζουν τον «ώριμο» ήχο τους, αφήνοντας πίσω τη «νεανική ένταση». Το χαρμάνι τους πλέον περιλαμβάνει δυνατές μελωδίες, ορχηστρική διάθεση, εύστοχα φωνητικά, δουλεμένους στίχους, κυρίως όμως την ικανότητά τους να μετατρέπουν τη μελαγχολία σε μια ευχάριστη αύρα, σε μια διακριτική παρουσία γοητευτική ακόμη και για όσους δεν τους αρέσει «να μελαγχολούν».
Dirt Music - BKO (***)
O Chris Eckman, ο Hugo Race και ο Chris Brokaw καταφθάνουν στην Αφρική για το περίφημο Φεστιβάλ της Ερήμου και τζαμάρουν με τους Tamikrest και άλλους Αφρικανούς μουσικούς. Αναπόφευκτα αυτή η πρώτη συνάντηση είναι «αδέξια» και «αμήχανη» και χρησιμοποιούνται οι βασικοί κώδικες μουσικής επικοινωνίας, αλλά η λιτότητα, η αλήθεια και η αγάπη περισσεύουν.
13°
