Όπως εύστοχα τραγούδησαν κάποτε οι R.E.M., “This Is the End of the World As We Know It”. Ένας κόσμος καταρρέει (και στη μουσική). Ακόμη και ευεργετηθέντες (όπως ο Thom York) προβλέπουν το τέλος της μουσικής βιομηχανίας και προτρέπουν τα συγκροτήματα να ακολουθήσουν D.I.Y. πρακτικές. Ολόκληρο το μουσικό οικοδόμημα που στήθηκε από τα 80s, βασισμένο σε λογιστές, δικηγόρους, golden (;) boys και γερές δόσεις lifestyle, βυθίζεται αύτανδρο, συμπαρασύροντας τους κοιλιακούς, τα εξτένσιον, τις ξανθές περούκες, τα λίφτινγκ και τους παρατρεχάμενους. Το mainstream χάνεται στην ανυποληψία της μετριότητας και τώρα φαίνεται πως «ο βασιλιάς ήταν γυμνός». Η παλιά φρουρά φεύγει απ’ το κάδρο, σε λίγο δεν θα θυμόμαστε ούτε ένα τους τραγούδι. Δείτε πού βρίσκεται το ελληνικό mainstream, που μεσουρανούσε μέχρι πριν λίγο. Τραγουδάνε για σπόνσορες, εμφανίζονται σε beach parties, διαφημίζουν προϊόντα στην τηλεόραση, κάνουν αρπαχτές εκεί που κορόιδευαν. Τώρα που όλα αλλάζουν, η φούσκα της σάχλας ξεφουσκώνει μαζί με όλες τις υπόλοιπες. Όταν θα επανέλθει μια νέα ισορροπία, κάτι καινούργιο θα συμβαίνει (και) στην τέχνη.
The Boy- Κουστουμάκι (****)
Επόμενο ήταν να καταφύγει στην ελληνική γλώσσα, μιας κι εδώ έχουμε να κάνουμε στην ουσία με ένα “spoken word” δίσκο και η μουσική έχει «προσχηματικό» ρόλο. Οργισμένος, αισθηματίας, πικρόχολος, είρων, ποιητής της πόλης που φτύνει λέξεις στα μούτρα μας, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης αποδεικνύει ότι δεν είναι ένα απλό μέλος της νέας indie κοινότητας αλλά πραγματικός καλλιτέχνης.
Μπάμπης Παπαδόπουλος - Απ’ τη σπηλιά του Δράκου (***)
Μια προσωπική ματιά στη μουσική ρεμπέτικων τραγουδιών με στοιχεία jazz, post-rock, ακόμη και serf, που δίνουν άλλη διάσταση σ’ ένα τόσο αυστηρό μουσικό είδος. Ίσως περισσότερο σεβαστική απ’ ό,τι θα περιμέναμε...
The Voyage Limpid Sound -The Voyage Limpid Sound Are Happy (***)
Αυτό που βασικά διαφοροποιεί την τέχνη του Σέργιου Βούδρη από το –προ δεκαετίας–εμβληματικό “Electronically Enhanced Dream” είναι οι στίχοι, έτσι ώστε το “...Are Happy” να μη γίνει από pop drama (όπως αναφέρεται) ένα pop μελόδραμα. Κατά τα άλλα... δημιουργικές ασκήσεις που κορφολογούν από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 με farfisa και hammond. Το παρελθόν, τώρα.
Yorgos Krommydas Organ Trio - Jazzium (**)
Διεκπεραιώνουν επαγγελματικά και με άνεση ένα ευχάριστο άλμπουμ με “jazz συνοδεία” –λίγο ρετρό, λίγο lounge–, που έχουμε συνδέσει με τα μπαρ των ακριβών ξενοδοχείων και με τη δεκαετία του ’90.
Playground Noise - Playground Noise (**)
Ακόμη και στις πιο έντονες στιγμές ένα μελαγχολικό πέπλο σκεπάζει την –αγγλικής προέλευσης και νοοτροπίας– ποπ τους, καθώς οι Interpol και οι Arcade Fire συναντάνε τους Sound. Περιμένουμε να αρθρώσουν ένα λόγο που –κυρίως– να τους ανήκει.
Monika - Exit (****)
Περνάει άνετα το «χαντάκι» του 2ου δίσκου, φανερώνοντας φυσικό ταλέντο στις μελωδίες και ικανότητα να προκαλεί συναισθήματα. Κάνει άλμα μπροστά σε επίπεδο παραγωγής και ενορχήστρωσης και η ίδια είναι σαφώς πιο ώριμη, μόνο που κάποιες φορές η ερμηνεία της βάζει τα συναισθήματα γύρω απ’ τις λέξεις κι όχι μέσα σ’ αυτές. Ο χρόνος, όμως, θα το εξαλείψει κι αυτό.
* Αδιάφορος** Μέτριος*** Καλός**** Πολύ καλός***** Εξαιρετικός
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
