Αν είναι για τις συναυλίες, κάτσε εκεί που είσαι καλύτερα... Μετά από ένα ζόρικο καλοκαίρι, όπου οι (συναυλιακές) ήττες ήταν σαφώς περισσότερες από τις συναυλίες που πήγαν καλά –κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στις οικονομικές δυσκολίες αλλά και στο ότι (σχεδόν) τίποτα συναρπαστικό και προκλητικό δεν συνέβη–, ο Σεπτέμβριος φαίνεται ήδη κουρασμένος, άκεφος, πανάκριβος και... μια απ’ τα ίδια. Κι όλα δείχνουν πως και ο χειμώνας έτσι θα κυλήσει:
Michel Legrand - 1/9 στο Ηρώδειο Σεβασμός για την ιστορία που κουβαλάει πίσω του, γεμάτη soundtrack και jazz.
U2 - 3/9 στο ΟΑΚΑ Περιστρέφουν το μύθο τους 360°, όμως άλλο rock συναυλία κι άλλο τριγωνομετρία.
Andrea Bocelli - 7/9 στο Ηρώδειο Έχει λήξει εδώ και καιρό.
Vaya Con Dios - 8/9 στην Αθήνα (6/9 στη Θεσσαλονίκη) Όλα μπορούν να συμβούν, τώρα που οι επανασυνδέσεις είναι τάση.
Porcupine Tree/ Anathema - 9/9 στην Τεχνόπολη Ανάθεμα! Πάλι αυτοί;
Placebo - 11/9 στη Μαλακάσα (10/9 στη Θεσσαλονίκη) Εδώ έρχονταν όταν ήταν στα hi τους, δεν θα ’ρθουν τώρα που ξεθωριάζουν; Σύντομα τους βλέπω κι αυτούς για περιοδεία στην ελληνική επαρχία.
Tindersticks - 19/9 στον Λυκαβηττό (18/9 στη Θεσσαλονίκη) Αν δεν επανασυνδεθεί ένα συγκρότημα στις μέρες μας, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Ozzy Osburne - 25/9 στη Μαλακάσα Ξεδοντιασμένοι βρυχηθμοί.
Archive - 25/9 στον Λυκαβηττό Αφού αλώνισαν την ελληνική ύπαιθρο, έρχονται και στην πρωτεύουσα. Ποιος να το περίμενε πως θα ’ρχόταν η μέρα που οι Archive, οι Scorpions, οι Puressence, οι Vaya Con Dios θα ’τρωγαν ψωμάκι από την ελληνική επαρχία;
Goran Bregovic - 27/9 στο Ηρώδειο Δεν λέω, τον συμπαθούμε... Είναι και κοντοχωριανός, αλλά του ’χει τελειώσει πια. Πρέπει να το αποδεχτεί και ο ίδιος.
* Τους φθινοπωρινούς μήνες θα ακολουθήσουν οι: Scorpions (6/10), Low Frequency In Stereo (16/10), Sivert Hoyem (23/10) Sonny Rollins (28/11), Godspeed You Black Emperor (17, 18/12)
Έτσι & έτσι
Είμαστε στη μέση της χρονιάς κι ο απολογισμός λέει ότι μέσα απ’ αυτόν τον καταιγισμό κυκλοφοριών υπάρχουν καμιά 20αριά δίσκοι που αξίζουν την προσοχή μας κι άλλοι τόσοι που –πολλοί λένε– είναι καλοί, αν και υπάρχουν κι αρκετές διαφωνίες. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο...
LCD Soundsystem - This Is happening (***)
Ο James Murphy κάνει το διδακτορικό του πάνω στον Brian Eno αντλώντας έμπνευση από τους πρώτους προσωπικούς του δίσκους, από την «τριλογία του Βερολίνου» που έκανε με τον David Bowie, αλλά και τις συνεργασίες του με τους Talking Heads και τον David Byrne. Επειδή όμως είναι «καλός μαθητής» κι έχει ιδέες, το άλμπουμ δεν ακούγεται σαν «ξεπατικωτούρα» αλλά σαν μια δημιουργική εργασία.
Band of Horses - Infinite Arms (**)
Η ροκ φιλολογία τον ονόμασε «ήχο της Καλιφόρνιας» και στο παρελθόν τον υπηρέτησαν οι Crosby, Stills & Nash, o Neil Young, o Jackson Brown, η Joni Mitchell, οι America και οι Eagles. Τι κι αν οι Band of Horses κατάγονται από το Σιάτλ. Ακούγονται σαν ένα τυπικό γκρουπ του «ήχου της Καλιφόρνιας», χωρίς να έχουν να πουν κάτι παραπάνω απ’ ό,τι έχει ειπωθεί πριν από 30 χρόνια.
Tracey Thorn - Love And Its Opposite (**)
Όσοι γοητεύονται από τη φωνή της, από την εποχή των Everything but the Girl, θα βρουν εδώ συμπαθητικά τραγούδια που την υπογραμμίζουν. Οι υπόλοιποι απλώς θα διαπιστώσουν ότι οι συνθετικές της ικανότητες (όπως έχει φανεί και από τα άλλα σόλο άλμπουμ της) είναι πολύ περιορισμένες.
The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood (***)
Αυτό που σώζει την παρτίδα σ’ αυτό τον «αναχρονιστικό» δίσκο είναι πως ο Neil Hannon δεν υποδύεται κάτι. Είναι έτσι... Ο ήχος παραπέμπει στη «μελωδία της ευτυχίας», στην orchestral pop και στα κλασικά μιούζικαλ, και μαζί με το καταλυτικό βρετανικό χιούμορ δημιουργεί μια πειστική ατμόσφαιρα που εύκολα σε παρασύρει στην αισθητική πραγματικότητα της Αγγλίας του ’50.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
