Η επιστροφή στις συναυλίες, μια ωραία νύχτα στην Πλατεία Νερού με τους London Grammar, LP, Hooverphonic, στο φεστιβάλ Release Athens 2022.
Είναι Δευτέρα βράδυ, 27 Ιουνίου. Ο ήλιος δεν έχει πέσει ακόμα. Είναι 8 παρά το και μπαίνω στην Πλατεία Νερού μετά από αρκετά χρόνια (δεν θυμάμαι πόσα). Η τελευταία φορά ήταν είτε για να δω τους Kasabian στο Ejekt Festival ή στους 30 Seconds to Mars. Η μουσική ακούγεται αχνά απ’ το δρόμο αλλά με το μπαίνουμε μέσα οι Hooverphonic παίζουν το «Mad About You». Ξεκινάω να περπατάω πιο γρήγορα και φτάνω λίγα δεκάδες μέτρα από τη σκηνή.
Βρίσκουμε με τη Μαργαρίτα ένα άνετο κενό στο πλήθος, βάζουμε τα κινητά στις τσέπες μας, κοιταζόμαστε, χαμογελάμε και αρχίζουμε να τραγουδάμε σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Λίγα λεπτά αργότερα το set των Hooverphonic τελειώνει, κάθομαι κατάχαμα και η Μαργαρίτα πάει να φέρει μπύρες. Αρχίζω να κοιτάω γύρω μου ενώ βγάζω ένα έτοιμο, στριμμένο τσιγάρο απ’ τη θήκη του καπνού μου.
Επόμενοι στο σημερινό line-up είναι η LP. Ίσα που την ξέρω, παίζει να έχω ακούσει μόνο ένα τραγούδι της. Μετά στη σκηνή θα ανέβουν οι London Grammar: τους ξέρω, τους έχω ακούσει εδώ και εκεί, αλλά δεν τους ακούω. Είμαι εδώ από σπόντα. Η Μαργαρίτα μου ‘χε πει να ‘ρθω αλλά της είχα πει ότι ζορίζομαι να δώσω τόσα χρήματα για συγκροτήματα που δεν ακούω. «Το καταλαβαίνω απόλυτα,» μου απάντησε. Τελικά, την ημέρα της συναυλίας, λίγες ώρες πριν, μια από τις κοπέλες της παρέας δεν μπόρεσε να έρθει και μου χάρισε το εισιτήριό της.
Ενώ καθόμουν όμως και περίμενα τη μπύρα για ν’ ανάψω το τσιγάρο μου, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε εξαρχής να δώσω τα χρήματα, δεδομένου ειδικά του γεγονότος ότι δεν μου είναι αντιπαθή τα συγκροτήματα αυτά. Δεδομένου επίσης του πότε ήταν η τελευταία φορά που παρευρέθηκα σε συναυλία και πόσο μου αρέσουν.
Η Μαργαρίτα ήρθε, μου έδωσε τη μπύρα και άναψα το τσιγάρο. Η LP δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Ο «θόρυβος» γύρω μου ήταν προϊόν συζητήσεων και γέλιων χαρούμενων ανθρώπων όλων των ηλικιών. Κάποια στιγμή με πλησιάζει μια κοπέλα με ένα τεράστιο χαμόγελο και μου λέει, «αχ, μπορώ να σου κάνω μια τράκα;» «Αμέ,» της λέω, «έχω και ένα έτοιμο στριμμένο. Μήπως το θες;» «Ναιιιι,» μου απαντάει εκστασιασμένη, «είσαι δώρο Θεού». Με ευχαριστεί και φεύγει.
Κανά μισαωράκι μετά η Μαργαρίτα μου είπε «καλά έκανες και της έδωσες στριμμένο της κοπέλας, ειδάλλως θα ‘πρεπε να αγγίξει τον καπνό σου.» Της απάντησα «ναι», αλλά ομολογώ ότι ενώ είχε δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί. Το έκανα ξεκάθαρα για την ευκολία και των δυο μας. Τόσο η πανδημία, ο Covid, το lockdown, όσο και η μιζέρια και η μοναξιά που μου χάρισε απλόχερα, δεν βρισκόντουσαν εδώ. Υπήρχαν βέβαια ψήγματα: στους ελάχιστους ανθρώπους που φορούσαν μάσκες, και ίσως στο γεγονός ότι παρόλο που υπήρχαν πολλοί παρευρισκόμενοι, δεν υπήρχε συνωστισμός. Ίσως.
Κοιτάζοντας γύρω μου προσπάθησα επί τούτου να σκεφτώ ό,τι υπεστήκαμε όλοι τα τελευταία 2,5 χρόνια, και ομολογώ μου ήταν δύσκολο. Και αυτό με προβλημάτισε. Ήταν καλή (αισιόδοξη) ή κακή; Αυτή η τόσο ανθρώπινη συνήθεια του να «ξεχνάμε» για να πάμε παρακάτω… σε τι ποσοστό μας ωφελεί και πότε μας καταστρέφει;
Η LP είχε ξεκινήσει να τραγουδάει, ενώ με τη Μαργαρίτα καθόμασταν κάτω και μου έλεγε για τις διακοπές της στην Κύθνο. Κάποια στιγμή τη διέκοψα και της είπα «χάρηκα πολύ που ήρθα». Μου χαμογέλασε, με πήρε αγκαλιά και μου έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο. «Και εγώ χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ», είπε και ήπιε μια γουλιά απ’ την παγωμένη μπύρα της ενώ ο ήλιος έδυε πίσω μας, και μπροστά μας κάποιοι χόρευαν και τραγουδούσαν.
Στο δεύτερο διάλλειμα, νύχτα πια, πριν βγουν οι London Grammar, πεινάσαμε. Περπατήσαμε προς το πίσω μέρος του χώρου, περνώντας ενδιάμεσα από παρέες που χαλάρωναν, μίλαγαν και έπιναν, και πήραμε ένα κακό προς μέτριο hot-dog, το οποίο μοιραστήκαμε, έτσι για τη λιγούρα. Πήραμε μια δεύτερη μπύρα και επιστρέψαμε στο «κενό» μας. Μας άρεσε εκεί γιατί βλέπαμε τη γιγαντοοθόνη ακόμα και καθισμένες.
Η LP ήταν ευχάριστη, χαμογελαστή αλλά λίγο μονότονη για τα γούστα μας. Και μετά ανέβηκαν στη σκηνή οι London Grammar. Σηκωθήκαμε, αφήσαμε τις μικρές μας τσαντούλες ανάμεσα στα πόδια μας και αφοσιωθήκαμε σε ότι είχαμε μπροστά μας. Το set τους παραδόξως ήταν μικρό, αλλά έντονο και όμορφο. Δεν ήξερα κανέναν τραγούδι απ’ έξω οπότε απλά άκουγα και κοιτούσα γύρω μου: τη Μαργαρίτα να τραγουδάει, κάποιους πίσω μου να κοιτάνε με τεράστια χαμόγελα και τα μάτια ορθάνοιχτα, ένα ζευγάρι στα αριστερά μου ν’ αγκαλιάζεται ζεστά και την κοπέλα να ρωτάει τον φίλο της «βαριέσαι;» και ο γλυκούλης να απαντάει «όχι» ενώ την κρατάει σφιχτά, και τη Hannah Reid να λέει…
16°
