Συνέντευξη: Ο Daniel Gallagher, ανιψιός του Rory Gallagher, μιλάει πριν την πρώτη πανελλαδική προβολή του ντοκιμαντέρ «Ghost Blues: The Story of Rory Gallagher»
Μετρώντας αντίστροφα για το πρώτο Gimme Shelter Film Festival Pop Up Monday, τη Δευτέρα 14 Μαρτίου στο Gagarin 205, οι άνθρωποι του φεστιβάλ ετοιμάζονται για όλα όσα θα στήσουν μια βραδιά στην Αθήνα που θα θυμίζει Ιρλανδία. Η rock ιστορία του Rory Gallagher όπως θα τη δούμε και θα την ακούσουμε από τους πλέον οικείους ανθρώπους του, είναι από μόνη της δέλεαρ για να αποδράσει κανείς από την καθημερινότητα και να χρονοδιακτινιστεί στις μέρες που άλλαζε η μουσική.
Λίγο πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για να προσγειωθεί στην Αθήνα, ο παραγωγός του ντοκιμαντέρ και ανιψιός του Rory Gallagher, Daniel Gallagher, μίλησε στην ATHENS VOICE για τη σχέση του με τον θείο του, το πώς διαχειρίζεται τη μουσική κληρονομιά του και τι χρειάστηκε για να γίνει πραγματικότητα το φιλμ που αγαπήθηκε διεθνώς και θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε για πρώτη φορά και στην Ελλάδα.
Ποια είναι η πρώτη ανάμνησή σας από τον θείο σας, Rory Gallagher;
Καθώς μεγάλωνα, ο Rory ήταν πάντοτε πολύ κοντά μας. Έμενε περίπου δέκα λεπτά από το πατρικό μας και όταν δεν είχε περιοδεία θα δειπνούσε κάθε εβδομάδα μαζί μας τις Κυριακές. Η πρώτη ανάμνηση του Rory που μου έρχεται στο μυαλό ήταν όταν ήμουν, ίσως, τεσσάρων ετών και ο μεγαλύτερος αδερφός μου έκανε την πρώτη του μετάληψη. Στο μεσημεριανό γεύμα που ακολούθησε μετά, ζήλεψα πάρα πολύ όλη την προσοχή και τα δώρα που έπαιρνε ο αδερφός μου, οπότε αποφάσισα να το «σκάσω», πράγμα που σήμαινε ότι απλώς κρύφτηκα στον κήπο. Ο Rory το είδε αυτό, βγήκε έξω, μου αγόρασε ένα μικρό δώρο και έτσι κατάφερε να με πείσει να «γυρίσω σπίτι».
Θυμάστε την πιο σοφή συμβουλή που σας έδωσε ποτέ;
Ο Rory αγόρασε την πρώτη μου κιθάρα όταν ήμουν επτά ετών, μια μικρή κλασική κιθάρα. Θυμάμαι ότι λίγες εβδομάδες αργότερα ήθελα να του δείξω ότι μπορώ να παίξω το «Frère Jacques», αλλά όταν το προσπάθησα, το μυαλό μου έπαθε ένα κενό και τότε θύμωσα πραγματικά πολύ με τον εαυτό μου. Εκείνος με ηρέμησε, κάθισε μαζί μου και μου υπενθύμισε πώς να παίξω το τραγούδι και να μου περάσει η απογοήτευση/αναστάτωση. Μέχρι σήμερα εξακολουθώ να θυμώνω όταν τα κάνω μαντάρα με την κιθάρα, αλλά θυμάμαι πάντοτε τον Rory να μου διδάσκει πώς να παίρνω ανάσες και να δοκιμάζω από την αρχή.
Τι τον έκανε ξεχωριστό ως μουσικό και ως άνθρωπο στα δικά σας μάτια;
Σαν άνθρωπος, ο Rory ήταν εξαιρετικά ευγενικός και γενναιόδωρος με όλους γύρω του. Δεν θυμάμαι ποτέ να τον έχω δει ποτέ θυμωμένο ή να φέρεται με αγένεια σε κανέναν. Πάντοτε έβρισκε χρόνο για τους ανθρώπους. Ως μουσικός ήταν προφανώς ένας από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες της εποχής του, αλλά πιστεύω ότι μια πραγματικά σημαντική πλευρά της καριέρας του είναι ότι ποτέ δεν άλλαξε ή λύγισε τη μουσική του επιθυμία για να ανταποκριθεί στις πιέσεις των δισκογραφικών εταιριών ή να ακολουθήσει οποιαδήποτε μουσική τάση της κάθε εποχής. Έμενε κολλημένος στις απόψεις του και ήταν ένας υψηλά επιτυχημένος μουσικός κάνοντας ακριβώς ό,τι ήθελε, χωρίς να υπηρετεί αυτό που ήταν στη μόδα.
Ετοιμάζεστε να προσγειωθείτε στην Αθήνα για την προβολή του ντοκιμαντέρ «Ghost Blues: The Story of Rory Gallagher» στο Gimme Shelter Film Festival, στο οποίο αναλάβατε την παραγωγή. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του;
Υπήρχαν αρκετά θέματα για να είμαι ειλικρινής! Πολλές από τις συνεντεύξεις είχαν ήδη γυριστεί και υπήρχε μια πρόχειρη ιδέα για το ντοκιμαντέρ, αλλά ήταν αδρανές ως σχέδιο για λίγα χρόνια. Το RTE, ο εθνικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός της Ιρλανδίας, ρώτησε το ίδρυμα αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να προβληθεί στην τηλεόραση για τη 15η επέτειο από τον θάνατο του Rory. Έτσι, μάζεψα όλα τα υλικά και συναντήθηκα με τον Ian Thuillier, τον σκηνοθέτη, σε ένα δωμάτιο μοντάζ στο Δουβλίνο και δουλέψαμε ασταμάτητα για μερικές εβδομάδες, κόβοντας το φιλμ μαζί. Έπρεπε να φτιάξουμε μια πλήρη, 90λεπτη έκδοση για να κυκλοφορήσει σε DVD και μια ωριαίας διάρκειας για την τηλεόραση ενώ είχαμε πολύ λίγο χρόνο για να τα κάνουμε όλα. Παρά τους χρονικούς περιορισμούς, νομίζω ότι συγκεντρώσαμε μια πολύ κατατοπιστική αλλά και θερμή αποτίμηση της ζωής και της καριέρας του Rory.
Μιλήστε μας για το «Ghost Blues» – τι σημαίνει και γιατί είναι σημαντικό για αυτό το ντοκιμαντέρ;
Το Ghost Blues μεταδόθηκε σε πολλές χώρες- πολύ έντονα στην Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο- και θύμισε πραγματικά στους ανθρώπους τη μουσική του Rory και την επιρροή του σε πολλά από τα μεγαλύτερα ονόματα της κιθάρας και του rock. Έριξε φως, επίσης, στην προτεραιότητά του για μια αναπτυσσόμενη Ιρλανδία τη δεκαετία του 1970, από τις εμφανίσεις του στο Μπέλφαστ μέσα από τους «Troubles», ανοίγοντας δρόμο για τους μελλοντικούς Ιρλανδούς μουσικούς να ταξιδέψουν, αλλά και στην ίδρυση του περιοδικού «Hot Press» που θα έδινε στην Ιρλανδία φωνή για τους δικούς της νέους μουσικούς. Ο Rory ήταν επίσης ένας εξαιρετικά μοναχικός άνθρωπος, νομίζω ότι το ντοκιμαντέρ δίνει μια πολύ καλή εικόνα της προσωπικότητάς του που πολλοί δεν θα γνώριζαν.
Οι Slash, Johnny Marr, Vivian Campbell, Bob Geldof, The Edge και ο σκηνοθέτης Cameron Crowe είναι μερικές από τις τεράστιες προσωπικότητες που έχουν μοιραστεί τις ιστορίες τους από τη σχέση τους με τον Rory Gallagher. Ποια ιστορία σας εντυπωσίασε περισσότερο και γιατί;
Καθώς μεγάλωνα, ήμουν τεράστιος θαυμαστής των Guns N' Roses, οπότε ήμουν πολύ ενθουσιασμένος για την συνέντευξη του Slash, όμως η συνέντευξη του Johnny Marr, για μένα, ήταν η πιο συναρπαστική, καθώς επρόκειτο για αληθινό fan. Η ιστορία του με το κάψιμο της κιθάρας του για να μοιάζει με του Rory και ότι χρειάστηκε να πάει σπίτι με τα πόδια μέσα στη βροχή, ενώ προηγουμένως περίμενε υπομονετικά για να πάρει το αυτόγραφο του Rory μετά από μια παράσταση που τα τρένα είχαν σταματήσει να τρέχουν.
Ο Rory Gallagher άλλαξε το rock 'n' roll, άλλαξε τον τρόπο που μπορεί να παίξει κανείς ηλεκτρική κιθάρα, άλλαξε τη μουσική. Πώς σας άλλαξε προσωπικά η σχέση μαζί του;
Ήμουν 13 όταν πέθανε ο Rory και είναι σχεδόν σουρεαλιστικό ότι 27 χρόνια αργότερα δουλεύω καθημερινά για τη μουσική και την κληρονομιά του. Έμαθα περισσότερα για τον θείο μου ως άνθρωπο μέσω αυτής της δουλειάς από όσα είχα την ευκαιρία όταν ήμουν παιδί. Η ακεραιότητα και το πάθος του για τη μουσική μου έχουν αφήσει έντονο αποτύπωμα.
Ποιο από τα κομμάτια του Rory Gallagher σας έχει «στοιχειώσει» περισσότερο και γιατί;
Δεν είμαι σίγουρος ότι με «στοιχειώνει» κάποιο τραγούδι του Rory. Ακόμη και τα πιο μελαγχολικά τραγούδια όπως τα «A Million Miles Away» και «Walking Wounded» έχουν μια νότα ελπίδας. Τα τραγούδια που μου αρέσουν περισσότερο αυτή τη στιγμή είναι τα «I Fall Apart», «Walk On Hot Coals» από την περιοδεία «Irish Tour ’74», το «Signals», τα «I Ain't No Saint», Seven Days» και «Slumming Angel».
Έχοντας μεγαλώσει σε ένα τόσο μουσικό περιβάλλον πώς άλλαξε η αντίληψή σας για τη μουσική βιομηχανία όταν ξεκινήσατε να εργάζεστε σε αυτήν;
Πριν ξεκινήσω να ασχολούμαι με τη μουσική του θείου μου, ήμουν σε ένα συγκρότημα για επτά χρόνια, οπότε είχα ήδη γνωρίσει αρκετά τη βιομηχανία. Ένα πράγμα που μου έχει γίνει ξεκάθαρο είναι ότι η μουσική που φτιάχνεται με ακεραιότητα διαρκεί για πολλά πολλά χρόνια. Το ότι κυκλοφορούμε επετειακές εκδόσεις των άλμπουμ του Rory για την 50ή επέτειο είναι απόδειξη αυτού.
Διαχειρίζεστε το back catalogue του Rory Gallagher. Τι σχέδια υπάρχουν; Υπάρχουν ακυκλοφόρητα τραγούδια του τα οποία μπορεί να ακουστούν στο μέλλον;
Έχουμε κυκλοφορήσει πολύ υλικό την τελευταία, περίπου, δεκαετία. Υπάρχουν ακόμα πολλές ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις τόσο από live, όσο και από στούντιο. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να παραδίδω νέο υλικό του Rory μία ή δύο φορές το χρόνο και για όσο διάστημα είναι δυνατόν.
Πόσο δύσκολο είναι να διαχειρίζεται κανείς μία τόσο σημαντική πνευματική κληρονομιά; Ποια εμπόδια έχετε κληθεί να ξεπεράσετε; Ποια ευθύνη σας βαραίνει περισσότερο;
Όταν εργάζομαι σε οποιοδήποτε project για τον Rory, αισθάνομαι πάντοτε ένα τεράστιο βάρος ευθύνης απέναντι στην κληρονομιά του Rory και στους θαυμαστές του. Θέλω να παράγω κάτι για το οποίο θα ήταν περήφανοι, τόσο ο Rory όσο και το κοινό. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια είναι η διατήρηση του ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης σε αυτές τις κυκλοφορίες. Με τον Rory να μην είναι εδώ να μιλήσει για τη δουλειά του και πολλά από τα μέλη της μπάντας του που έπαιξαν μαζί να έχουν επίσης πεθάνει, είναι δύσκολο να δημιουργήσεις μια νέα «ιστορία» ή «οπτική» που θα θέλει να καλύψει ο μουσικός τύπος.
Ποια είναι η αγαπημένη σας κιθάρα και γιατί;
Από τις κιθάρες του Rory; Αυτό είναι πολύ δύσκολο… Λατρεύω την Fender Musicmaster του, την Les Paul Jnr του 1958, την Epiphone Casino του, αλλά μάλλον η αγαπημένη μου είναι η Fender Esquire του, την οποία χρησιμοποιούσε για τα blues. Δυστυχώς, δεν τις έχω, βρίσκονται σε τραπεζικό θησαυροφυλάκιο. Προσωπικά, παίζω με μία Fender Stratocaster.
Ποιο ελπίζετε να είναι το κοινό αυτού του ντοκιμαντέρ;
Ας ελπίσουμε ότι θα είναι μουσικοί και λάτρεις της μουσικής που μπορεί να έχουν ακούσει το όνομα του Rory αλλά δεν τον είδαν να παίζει ή δεν έχουν ακούσει τα τραγούδια του.
Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Η δημιουργία ή η παραγωγή πραγμάτων για τα οποία είσαι περήφανος.
Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Οι μακρινοί περίπατοι με τον σκύλο μου βοηθούν το μυαλό μου να καθαρίσει.
Gimme Shelter Film Festival Pop Up Monday - Ghost Blues: The Story Of Rory Gallagher, Δευτέρα 14 Μαρτίου - Gagarin 205
Οι πόρτες τoυ Gagarin 205 θα ανοίξουν στις 20:00 και το πρόγραμμα της ημέρας έχει ως εξής:
21:00 Οpening act: Deuce - A Tribute to Rory Gallagher (IRL), Special guest: Κώστας Λειβαδάς
22:15 Q&A με τους Donal & Daniel Gallagher
22:45 Πρώτη Πανελλήνια Προβολή: Ghost Blues: The Story of Rory Gallagher (81’)
Εισιτήρια διατίθενται:
Οnline ως το απόγευμα της Δευτέρας 14 Μαρτίου, στις 18.00:
www.GSFFathens.com
www.123tickets.gr
Την ημέρα της εκδήλωσης το ταμείο του Gagarin 205 θα ανοίξει στις 19:30.
Τιμή εισιτηρίου (προπώληση & ταμείο): 15€
Τα εισιτήρια που έχoυν αγοραστεί για προηγούμενες ημερομηνίες προβολής της συγκεκριμένης ταινίας, ισχύουν κανονικά για την προβολή της Δευτέρας.
Όπως σε όλες τις GSFF βραδιές, όλα τα εισιτήρια αντιστοιχούν σε θέσεις καθήμενων.
Το event είναι Covid Free και θα διεξαχθεί σύμφωνα με τους ισχύοντες υγειονομικούς κανόνες:
H είσοδος θα επιτραπεί μόνο σε πλήρως εμβολιασμένους ή νοσήσαντες το τελευταίο τρίμηνο. Εναλλακτικά, και αποκλειστικά για ανηλίκους 4-17 ετών, η είσοδος θα επιτραπεί με επίδειξη αρνητικού self test.
Για την είσοδο είναι υποχρεωτική η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης.
Η χρήση μάσκας (FFP2 ή N95) είναι υποχρεωτική κατά την προσέλευση, αποχώρηση και μετακίνηση στον χώρο.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
