Η συναυλία των Blur στην Αθήνα, τον Ιούλιο του 1999, στο Rockwave Festival μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Τα μοναδικά νέα από το στρατόπεδο των Blur που κρατούν μια ισχνή ελπίδα (ίσως και για τον επαναπροσδιορισμό τους;) ζωντανή, είναι δύο: η πρόσφατη συλλεκτική επανέκδοση του τέταρτου δίσκου της aγγλικής μπάντας με γενικό τίτλο “The Great Escape” σε μορφή διπλού split (άσπρου και μπλε) βινυλίου 180 γραμμαρίων με αφορμή τον εορτασμό των εικοστών πέμπτων γενεθλίων του, όπως και η δραστηριοποίηση του Damon Albarn που μόλις έδωσε στη δημοσιότητα το νέο του τραγούδι “Royal Morning Blue” που προσφέρει μια πρώτη μα γλαφυρή γεύση από τον επερχόμενο δίσκο του “The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows” που κυκλοφορεί από την Transgressive Records στις 12 Νοεμβρίου.
Άλλωστε ο εν λόγω μπροστάρης είχε δηλώσει το 2018 απερίφραστα για τυχόν επανένωση του δημοφιλέστατου σχήματος «ουδέποτε το έβγαλα από τις μελλοντικές πιθανότητες, σιχαίνομαι την ιδέα του ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να παίξω με αυτούς τους μουσικούς».
Κι όμως. Ως τώρα τα γεγονότα τον/τους διαψεύδουν. Από την περιοδεία για την προώθηση του “The Magic Whip” που πραγματοποιήθηκε το 2015 έως και σήμερα, σιγή ιχθύος. Μηδέν. Με μια και μονάκριβη εξαίρεση. Την αστραπιαία επανένωση της αυθεντικής σύνθεσης του συγκροτήματος που σκηνοθέτησε εκείνη τη χρονιά ο Damon Albarn, στις 29 Μαρτίου, στo πλαίσιo του πολυεθνικού “Africa Express – The Circus”. Τρία και μόνο τραγούδια έπαιξαν εκείνη τη βραδιά στο Ανατολικό Λονδίνο. Τα “Tender”, “Song 2” και το «πρωτοεμφανιζόμενο» επί σκηνής “Clover Over Dover”.
Μέχρι νεοτέρας, το μόνο που μένει πέρα από τις κατά βούληση ακροάσεις των οκτώ ανθολόγιων τους, είναι οι μνήμες του καθενός μας. Ρετρολαγνεία σε ακούω να λες. Όχι, φίλε. Άλλος ένας τρόπος να παραμείνουμε όρθιοι έως ότου γυρίσει η «ρόδα» και βγούμε ξανά στους δρόμους, στα πάλκα, στα στάδια και τις αρένες.
Ως τότε; Το ψυχοθεραπευτικό ξεφύλλισμα των σελίδων της ζήσης μας κρίνεται...σωτήριο! Τουλάχιστον από τον υπογράφοντα.
Καλοκαίρι του 1999. Μέσα Ιουλίου. Το Rockwave Festival σβήνει τέσσερα κεράκια αφού το Rock Of Gods του 1996 υπήρξε η απαρχή του, απλά ως καλαδέλφι του, με άλλο όνομα. Όμως ενώ εκείνο διεξήχθη στη μπούκα του λιμανιού του Πειραιά, το 1997 μεταφέρθηκε στο στάδιο του Ατρόμητου Αθηνών στη Ριζούπολη και το 1998 πίσω στη Φρεαττύδα, το 1999 μας ήθελε να κατεβαίνουμε από τη Δευτέρα 12 έως και την Πέμπτη 15 Ιουλίου στον Άγιο Κοσμά. Για άλλη μια φορά, για άλλη μια χρονιά, «Κλασικά Εικονογραφημένα»: μια ημέρα που ικανοποιούσε τους απανταχού metal-heads, και τρεις για τους λάτρεις της pop/rock, αγγλόφωνης μα και ομιλούσας τα ελληνικά.
Νωρίς το απόγευμα ξεκίνησε πρώτος ο Μιχάλης Δέλτα. Με τους Ονειροπαγίδα να ακολουθούν στη γλώσσα τη δική μας. Οι πρώτοι που τραγούδησαν τα «ξένα» κείνη τη βραδιά ήταν οι θρυλικοί Purple Overdose του αείμνηστου και ανεξίτηλου Κώστα Κωνσταντίνου που πρόλαβα να απαθανατίσω όχι μόνο επί σκηνής, μα και στο στούντιο όπου έκανε πρόβες με το ψυχεδελικό/προοδευτικό όχημά του. Τους δικούς μας Porcupine Tree, Ozric Tentacles – και όχι μόνο!
Ακολούθησαν οι ανεξάρτητοι νεοϋορκέζοι Mercury Rev ως γέφυρα ιδανική θα έλεγα για τη συνέχεια που ήθελε τους Βέλγους Deus να κάνουν ξανά τα δικά τους. Τα ολόδικά τους. Και να που οι τότε πρωτοεμφανιζόμενοι ακόμη Placebo επιλέχθηκαν σοφά, έως και προφητικά, να αποτελέσουν το κεφαλόσκαλο πριν τους πρωταγωνιστές της βραδιάς που δεν ήταν άλλοι από τους εδώ τιμώμενους Blur. Τους Blur που μόλις τέσσερες μήνες νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει το ψυχεδελικό, ηλεκτρονικό έως και πειραματικό στα αυτιά των οπαδών τους “13”. Υγιώς εξελισσόμενοι.
Από ό,τι καταγράφεται στο setlist.fm, η συγκεκριμένη στάση της περιοδείας τους στα μέρη μας τους ήθελε λοιπόν να ξεκινούν με το εισαγωγικό “Tender” δικαιωματικά, ολοκληρώνοντας τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο με τα “Girls & Boys” και “Parklife” από το ομώνυμο έργο τους.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
