Συνέντευξη: Η διεθνής σοπράνο Αλεξία Βουλγαρίδου μιλάει για τη συμμετοχή της στο Project Cosmopolis Classical, στο Φεστιβάλ Καβάλας, τη ζωή και την καριέρα της
Της Αριάδνης Χαρπαντίδου
Το Project Cosmopolis Classical, το κομμάτι του Καβαλιώτικου Φεστιβάλ που είναι αφιερωμένο στην κλασσική μουσική, περιλαμβάνει κλασσική ορχήστρα και τραγουδιστές από πολλές ευρωπαϊκές χώρες – αποτελεί ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός για την πόλη. Το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό φέτος στην Καβάλα, και χάρη στην πολύτιμη συμμετοχή της Αλεξίας Βουλγαρίδου, πιστεύουμε ότι θα ανοίξουν νέες προοπτικές, ίσως μάλιστα η πόλη αποκτήσει άλλη βαρύτητα στον χάρτη όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των Βαλκανίων.
Η Αλεξία Βουλγαρίδου, από την Ιταλία όπου ζει και τραγουδάει (στη Σκάλα του Μιλάνου και αλλού), απαντάει σε μερικές ερωτήσεις για τη ζωή και την καριέρα της
«Τα τελευταία τρία χρόνια είχα βιώσει μια ριζική αλλαγή στη ζωή μου, λόγω της γέννησης του παιδιού μου. Αυτό με άλλαξε ως άτομο που ζούσα αποκλειστικά για τη φωνή και την καριέρα. Και στο σημείο που όλα έμοιαζαν να παίρνουν το δρόμο τους, με πολλή οργάνωση κι εργασία, με πρόγραμμα κι αυτοπειθαρχία, ξέσπασε η πανδημία. Στην αρχή κι εγώ, όπως όλοι μας, αιφνιδιάστηκα... Ζούσαμε το «χολιγουντιανό φιλμ», σα να συνέβαινε έξω από μας και περιμέναμε ότι θα τελειώσει όπως ξεκίνησε: ξαφνικά. Σ’ αυτό το διάστημα, έβλεπα τα συμβόλαιά μου ν’ ακυρώνονται το ένα μετά από το άλλο. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Κάπου, στη μέση της διαδρομής, μ’ έπιασε οργή, γιατί μου έλειπε η σκηνή. Αποφάσισα να αξιοποιήσω τον χρόνο μου δημιουργώντας: να στήσω κάστρα παίζοντας με το μικρό μου, να μαγειρέψω συνταγές πολύπλοκες, να μάθω ρόλους, να εξασκήσω με υπομονή τη φωνή μου και… να διδάξω, κάτι που ίσως να ήταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως επόμενο βήμα για το μέλλον. Το έκανα με πολύ κέφι και πολλή αγάπη κι ανάγκη να δώσω άπλετα ό,τι τόσα χρόνια έχω κατακτήσει, αλλά και να πάρω, κρατώντας με σε συνεχή, φωνητική φόρμα. Το είδα σαν πρόκληση.»
Ποια πρότζεκτ προετοιμάζετε αυτό τον καιρό;
Αυτήν την εποχή, προετοιμάζομαι για έναν πολύ δύσκολο ρόλο της Suor Angelica (Puccini), που είναι και παράλληλα το ντεμπούτο μου σ’ αυτή την όπερα. Στη συνέχεια, επιστρέφω με το ρόλο της Madama Butterfly, με τις πρώτες μου παραστάσεις στην όπερα του Cardiff.
Διατηρείτε δεσμούς με την πατρίδα σας την Καβάλα. Τι να περιμένουμε από το πρότζεκτ που αναλάβατε στο Φεστιβάλ Cosmopolis;
H πανδημία, όπως είπα και πριν, άνοιξε άλλες πτυχές. Βρήκα τον χρόνο, κάτι που διαφορετικά θα ήταν αδύνατο, να δεχτώ την πρόταση που μου έγινε για να βοηθήσω στην οργάνωση του υπέροχου project στο πλαίσιο του Cosmopolis Classical. Θα ανεβάσουμε, με κάποιες αναγκαίες περικοπές, την όπερα “Cosi fan tutte” με ορχήστρα και τραγουδιστές από συγκεκριμένες ευρωπαϊκές χώρες. Ένα μεγάλο γεγονός για την πόλη που ελπίζω να γίνει ένας θεσμός που θα προωθήσει την Καβάλα.
Πώς παραμένετε αισιόδοξη;
Από τη φύση μου είμαι θετικός, αλλά μοναχικός άνθρωπος. Μου αρέσει να απολαμβάνω την ησυχία, την ηρεμία, το περπάτημα. Στην προσωπική μου ζωή δεν έχω τυμπανοκρουσίες και πολλά περιττά.... Όταν βρίσκομαι στις πρόβες κι έχω τις παραστάσεις, είμαι χείμαρρος συναισθημάτων και ενέργειας. Δεν με σταματάει τίποτε. Αντιμετωπίζω και την πιο μεγάλη καταστροφή ως νέο ξεκίνημα. Λυγίζω για ώρες, ίσως μέρες, αλλά μετά και πάλι στέκομαι στα πόδια μου και πιστεύω ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά...
«Η Μπατερφλάι μπαίνει ξανά στο σπίτι […] πιάνει το παιδί […]. Μετά αποσύρεται και κάνει χαρακίρι. Ετοιμοθάνατη, σέρνεται ως το γιο της και ξεψυχά δίπλα του.» Έτσι τελειώνει η όπερα. Τώρα που έχετε παιδί, πόσο επηρεάζεται η συγκεκριμένη ερμηνεία; Κι αν πεθαίνει με τιμή αυτός που δεν μπορεί να ζήσει με τιμή, τι αποτελεί για σας την υπέρτατη τιμή για την οποία μπορεί κάποιος να δώσει τη ζωή του;
Ένα από τα μεγάλα δώρα της μητρότητας ήταν η εξέλιξή μου και στον καλλιτεχνικό τομέα. Μέσα από τα καινούργια δεδομένα, εξελίχθηκα ως άνθρωπος και ως λυρική «τραγωδός» σωματικά και ψυχικά. Ξαφνικά ένιωσα απέραντες δυνάμεις και σωματικές αντοχές, ενώ παράλληλα βιώνω κάθε κίνησή μου και λέξη με άλλη βαρύτητα. Ειδικά σε ρόλους όπως η Μπάτερφλαι και Suor Angelica, η μητρότητα είναι ευλογία. Υπέρτατη τιμή για εμένα είναι σίγουρα η οικογένεια. Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήμουν γενναία να δώσω τη ζωή μου για κάποιον άλλο, πέραν του παιδιού μου. Έχω υψηλά ιδανικά και αρχές, αλλά ποιος μπορεί να ξέρει τα όριά του εάν δεν χρειαστεί να τα αποδείξει;
Πώς συνδυάζετε το ρόλο της μητέρας με την καριέρα σας;
Δεν θα πω ότι είναι εύκολο, μάλλον το αντίθετο. Ειδικά όταν, όπως στη δική μου περίπτωση, υπάρχει πάντα ανοιχτή βαλίτσα και η αναμονή ταξιδιού. Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα μόλις 5 μήνες μετά από τη γέννηση του γιου μου, να ξεκινήσω και πάλι και μάλιστα με ένα ρόλο, όπως η Tosca. Είχα την τύχη να είναι στο πλευρό μου η μητέρα μου, η οποία είχε την επίβλεψη του μικρού. Τώρα μετά την πανδημία, όλα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Τα τεστ, ο φόβος, οι καραντίνες, όλα θέτουν τον πήχη ακόμη πιο ψηλά. Όσο πιο ψηλό γίνεται το βουνό, τόσο πιο υπέροχο συναίσθημα δίνει η κατάκτησή του. Δύσκολη η αναρρίχηση, αλλά εκπληκτική η θεά από την κορυφή! Αυτό που κάνω είναι ν’ αλλάζω τον τρόπο σκέψης, να προσαρμόζομαι και να οργανώνομαι ακόμη περισσότερο. Μια από τις πιο μοναδικές, ακριβές στιγμές στη ζωή μου, είναι όταν μετά από μια επιτυχημένη παράσταση, γυρίζω στην αγκαλιά του Αλέξανδρου, του γιου μου. Η μητρότητα μ’ έκανε μια τραγουδίστρια, έναν άνθρωπο πιο δυνατό, πιο ευαίσθητο, πιο άρτιο.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε όλο αυτό τον καιρό;
Να μην ξεχάσω τον στόχο μου. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση. Να μην ξεχάσω τον λόγο που τραγουδάω, που ουσιαστικά δεν είναι η προβολή και η παράσταση, αλλά η όλη διαδικασία προετοιμασίας. Όπως ο πηγαιμός για την Ιθάκη… Αυτό είχα συνέχεια κατά νου, κάθε φορά που κάτι πήγαινε ή πηγαίνει λάθος ή δεν είχε την έκβαση που επιθυμούσα. Η αγάπη για την προετοιμασία του ρόλου, η εξάσκηση, η μελέτη… Είμαι τραγουδίστρια, γιατί αυτή είναι η φύση μου. Τίποτε δεν μπορεί να το αλλάξει ή να το γκρεμίσει αυτό.
Τέλος, τι κρατάς πάντοτε μαζί σου σε κάθε ταξίδι, ανά τον κόσμο;
Δεν θέλω ποτέ και για κανέναν λόγο να με χάσω. Μου αρέσει να εξελίσσομαι, να με ανακαλύπτω, αλλά ποτέ δεν θέλω να πάψω να είμαι απλή στην καθημερινή μου ζωή. Όσο πιο απαιτητική είμαι με τον εαυτό μου, τόσο θέλω τα πόδια μου να ακουμπάνε στη μάνα γη. Στα ταξίδια μου παίρνω πάντα αυτό: την καθαρή ψυχή και το παιδικό απονήρευτο βλέμμα.
