Beth Gibbons & Rustin Man: Ένα σπουδαίο άλμπουμ από το παρελθόν

➽ Ενδέχεται να έχω γράψει ξανά γι’ αυτόν τον σπουδαίο δίσκο του 2002, τη χρονιά που τα σύννεφα στο Μπρίστολ είχαν αρχίσει να γίνονται απειλητικά. Η μεγάλη επιρροή του ήχου της πόλης στην παγκόσμια σκηνή είχε αρχίσει να σβήνει και η μουσική πρωτεύουσα του κόσμου (έτσι θέλαμε πάντα να τη βλέπουμε) επέστρεφε στη δύσκολη καθημερινότητα μιας τυπικής βρετανικής επαρχιακής πόλης. Τα δισκοπωλεία είχαν αρχίσει να κλείνουν, οι έριδες μεταξύ των μουσικών να φουσκώνουν, οι αθλιότεροι ξεσάλωναν και οι πιο σοβαροί είχαν αποφασίσει να σταματήσουν να μιλούν. Εκείνη ακριβώς τη δύσκολη χρονιά η Beth Gibbons των Portishead συνεργάζεται με τον Paul Webb των Talk Talk (που διαλέγει για ψευδώνυμο το «Rustin Man») για να κυκλοφορήσουν το «Out Of Season», έναν δίσκο που χρησιμοποιεί τα εκφραστικά στοιχεία των συγκροτημάτων καταγωγής, τα οδηγεί όμως εντελώς αλλού: στην jazz, τη folk, την electronica και με επιρροές, ειδικά ως προς τη φωνή της Beth, από την Billie Holiday και τη Nina Simone και με έμφαση στο phrasing του Nick Drake. Αν με ρωτήσεις γιατί αποφάσισα να γράψω τώρα γι’ αυτόν τον δίσκο, θα σου απαντήσω ότι είναι ιδανικό soundtrack για να συνοδεύσει έναν δύσκολο χειμώνα που ευτυχώς τελειώνει.

➽ «Ένας μουσικός που μόνος στο διαμέρισμά του ερμηνεύει μια σονάτα του Μπετόβεν μοιράζεται κάτι κοινό με έναν ήλιο, χαραγμένο πάνω σε μια θάλασσα από αλάτι», γράφει ο Δημήτρης-Χρυσός Τομαράς στο εκδοτικό σημείωμα του νέου τρίτου τεύχους του περιοδικού δοκιμιακού λόγου recto/verso. Ένα εξαιρετικό περιοδικό, από αυτά που θα κρατάς κάθε του τεύχος στη βιβλιοθήκη σου, ξέροντας ότι ακόμη κι αν σήμερα δεν σε ενδιαφέρουν όλα τα κείμενα που περιλαμβάνει, θα έρθει η στιγμή να ανατρέξεις σ’ αυτά. Από τον «Αίαντα» του Σοφοκλή  σε μετάφραση του Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου, και το δοκίμιο του H.D.F. Kitto πάνω στην τραγωδία αυτή, στη «Χορική Πολυφωνία και την Αρχαία Τραγωδία»  του Άγι Μαρίνη, κι από εκεί στο «Νυχτόραμα», τα «Θραύσματα Παραδείσου» και το «Δοκίμιο για το Πνευματικό Ασυνείδητο», αυτά εδώ είναι κείμενα πολύτιμα, που τους αξίζει να πάρουν τον χρόνο τους ώστε να διαβαστούν απολαυστικά από κάθε απαιτητικό αναγνώστη.

➽ Όσοι από εμάς είναι αρκετά γέροι ώστε να έχουν βρεθεί στο Καλλιμάρμαρο το 1985, στο Rock In Athens, εκείνο το φεστιβάλ που φιλοξενούσε –μεταξύ άλλων– τους Clash, τους Cure και τους Stranglers, ενδεχομένως θυμόμαστε πόσο σκληρά είχαν παίξει οι Depeche Mode. Ο ήχος τους εκείνη τη βραδιά ήταν σχεδόν industrial και οι κοφτοί –και κοφτεροί– τους ρυθμοί έφερναν στο μυαλό τους Einstuerzende Neubauten, τους οποίους μάλλον ελάχιστοι γνωρίζαμε τότε. Τώρα που κυκλοφορεί το νέο ep του Martin Gore, με τίτλο «The Third Chimpanzee», συνειδητοποιούμε ότι προφανώς, αυτός ήταν ο υπεύθυνος για τη σκληρότητα του ήχου της μπάντας. Εδώ, ο Gore παίζει μια σχεδόν βιομηχανική electronica, γεμάτη από vintage synth ήχους εκείνης της εποχής. Είναι ό,τι λιγότερο pop έχει ποτέ κάνει, κι αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της συγκεκριμένης δουλειάς. Δύο χρόνια μετά το φεστιβάλ, οι Depeche Mode κυκλοφορούν το «Music For The Masses», έναν καθαρά pop ηλεκτρονικό δίσκο με μεγάλα τραγούδια: «Never Let Me Down Again», «Strangelove», «Behind The Wheel» κι εκείνο το απίστευτο «Little 15», που έπαιζε στο repeat.

➽ Τι λες τώρα; Τι απίθανες που είναι αυτές οι κοπέλες που αποτελούν τις Mamans du Congo! Κατάγονται από την κεντροαφρικανική χώρα και με την προσθήκη του γάλλου παραγωγού Rrobin, κυκλοφορούν εννέα τραγούδια γεμάτα γερούς ρυθμούς, ένταση και πάθος που μόνο στη Mama Africa μπορείς να συναντήσεις. Εκατό κομμάτια σε βινύλιο λέμε, όποιος προλάβει, πρόλαβε!

Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς

Y.Γ. Επανακυκλοφορεί σε βινύλιο, λίγες μόλις ημέρες μετά την επέτειο των 50 χρόνων από την κυκλοφορία του, στα τέλη του μήνα δηλαδή, το «Tapestry» της Carole King. Επειδή η ολλανδική «nice price» κόπια έχει λιώσει προ πολλού και το αμερικάνικο original πνέει τα λοίσθια, θα σπεύσω ελπίζοντας σε μία όσο το δυνατόν πιο προσεγμένη έκδοση.