Οι Wire ιδρύθηκαν το 1976. Διέσχισαν όλο το τοπίο του Αγγλικού punk και post-punk σκηνικού και σήμερα, 44 χρόνια μετά, χωρίς τον Bruce Gilbert στη σύνθεση τους –ο οποίος εδώ και χρόνια ασκεί το ταλέντο του στην visual art -ακούγονται σα μία απλή μετεξέλιξη των καλύτερων δίσκων τους. Η λέξη «απλή» της προηγούμενης παραγράφου πιθανώς να παραπέμπει σε βαρετά αναμασήματα, όμως όταν έχουμε να κάνουμε με τους Wire, σημαίνει συνέπεια και σταθερότητα. Επί 4 δεκαετίες μας καλούν στα άκαμπτα ηχητικά τους πεδία και μας βομβαρδίζουν με έντεχνα punk κηρύγματα τεχνοτροπικής αυστηρότητας και καθαρού λόγου. Έτσι και στο Mind Hive, ο Colin Newman δεν δείχνει να κλονίζεται από τις αλλαγές των μουσικών ανέμων και με διδακτικό οίστρο ξιφουλκεί έναντι των μοντέρνων συνηθειών μας, των βιαστικών ζωών μας, των απρόσωπων σχέσεων και της θλιβερής ομοιογένειας, όχι ως αποκομμένος γέροντας αλλά ως ηλεκτρισμένος δέκτης. O δίσκος περιέχει 9 διαμάντια, με κάποια να θυμίζουν τις ηχητικές ανοιχτωσιές των Pink Floyd και κάποια -όπως το opener Be Like Them- να αποτελούν ασκήσεις ρυθμικού σφυροκοπήματος. Το τραγούδι όμως που θα σας πάρει τα μυαλά είναι το Cactused με τις αναβράζουσες κιθάρες και τα background φωνητικά του Lewis να επιτρέπουν στο Newman να ηχεί 100% Wire και να διαπιστώνει χαιρέκακα: You’d better watch your step, You shouldn’t place your bet, You may have played your head.
14. Bob Mould, LP: Blue Hearts
Με αυτόν το δίσκο ο Bob Mould συλλέγει τα κατακερματισμένα κομμάτια του ένα ένα και τα κολλάει εκεί α κ ρ ι β ώ ς που ήταν 33 χρόνια πριν, όταν μαζί με τον Grant Hart κυκλοφόρησε το τελευταίο album των Husker Du, Warehouse: Songs And Stories. Οι Husker Du ήταν το σημαντικότερο hard-core συγκρότημα των 80s με σήμα κατατεθέν την αγχώδη στακάτη ερμηνεία πακεταρισμένη σε 3λεπτα (max!) τραγούδια που παρά την ταχύπνοια αποπνέαν γλυκιά ρυθμικότητα και μελαγχολία. Η οποία μελαγχολία παγιώθηκε στην ψυχή του -ήδη καταθλιπτικού- Bob Mould όταν το 2017 ο Heart πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 57 χρονών. Τέτοιου είδους χτυπήματα δεν ξεπερνιόνται γι αυτό και όλη η μουσική κοινότητα έμεινε ενεή όταν πριν λίγους μήνες ο Bob Mould κυκλοφόρησε το Blue Hearts (blue = μελαγχολία στα Αγγλικά), ένα άλμπουμ σφίζον ενέργειας, έντασης, ρυθμού και νεύρου. Τέτοιος ήχος ΔΕΝ βγαίνει από καταθλιπτικό εκτός και αν έχει καταφέρει να αγκαλιάσει όλα τα άντερα του και να μετατρέψει την θλίψη του σε αγωνιώδη κραυγή. Ουσιαστικά πρόκειται για τον έβδομο δίσκο των Husker Du και έναν από τους καλύτερους τους. Ο Mould μετέτρεψε σε ήχο την οργή του για την πολιτική κατάντια της χώρας του, για την κοινωνική αποστασιοποίηση, για το επερχόμενα γήρας (ο Mould είναι 1, 90 καραφλός gay της κατηγορίας των Bears), για… Πίσω από τον τοίχο της αγριάδας κρύβεται μία εύθραυστη καλλιτεχνική φύση η οποία μας χαρίζει ζεστούς ροκ κυματισμούς όπως το Leather Dreams και post punk hardcore επιθέσεις όπως το American Crisis. Ένα βουνό 60 χρονών που ο άνεμος και η βροχή αντί να το αποσαρθρώσουν το μαρμάρωσαν. Να σέβεστε.
ΟGregoryPorterαποτελείτηνμεγαλύτερη παραφωνία μέσα στο top-20 μας το οποίο βρίθει rock, indie, post-punk και alternativeαναφορών. Δεν υπάρχει τίποταμα τίποτα το εναλλακτικό ή “ψαγμένο” στο All Rise. Αντίθετα, αποτελεί αποστολή ταχυδρομείου με γραμματόσημο από την soulτων 70s και ακόμα πιο πίσω, από τα gospel των αρχών του προηγούμενου αιώνα, όλα ντυμένα με την πιο ώριμη και ζεστή φωνή της εποχής μας. Ο Porter δεν είναι ούτε χθεσινός, ούτε τυχαίος: με 6 υποψηφιότητες Grammy (δύο εκ των οποίων κέρδισε με τα LP Liquid Spirit και Take Me To The Alley) και έναν δίσκο αφιέρωμα στον Nat King Cole, έχει αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας την απαράμιλλη ερμηνευτική του ικανότητα και το συναισθηματικό φορτίο που μπορεί επιτυχώς να μεταβιβάσει στον ακροατή. Αυτό που διαφοροποιεί τον παρόντα δίσκο από τους προηγούμενους είναι ο ηχητικός πλούτος ο οποίος επιτρέπει στο ακροατή να φλερτάρει με την ιεροσυλία να χαρακτηρίσει τον Gregory Porter ως τον Marvin Gaye της εποχής μας. Για να χτίσει αυτόν τον πλήρη ήχο, ο Porter κάλεσε σε βοήθεια την London Symphony Orchestra Strings, δεκαμελή χορωδία, τον παραγωγό Troy Miller και μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς με τους οποίους είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν. Από τα (ψηφιακά!) αυλάκια του δίσκου αναβλύζουν βαθιές soul νότες που μαζί με τη βαρύτονη φωνή του τραγουδιστή και τις θερμές ενορχηστρώσεις προσφέρουν στον ακροατή μία πλήρη συναισθηματική και μουσική εμπειρία. Δεν υπάρχει τραγούδι που να μη σε καλεί να συμμετέχεις στην ψυχική ανάταξη. Από τις πρώτες νότες του άλμπουμ (Concorde) ο Porter υμνεί την αγάπη, την συντροφικότητα, τη μέθεξη. Στ’ αυτιά μου φτάνουν τα ακούσματα της Motown, ώρες ώρες και του JamesBrown, τα οποία στο Revival Song σε κάνουν να ξαναποκτήσεις την πίστη σου στην ανθρώπινη ουσία. I’m singing revival, revival song. I tried to find you, I lost my way. Τον βρήκαμε εμείς Gregory!
12. Protomartyr, LP: Ultimate Success Today
Οι Πρωτομάρτυρες ήταν καμένο χαρτί εξ’ αρχής: η ερμηνεία αφηγηματική αλά Mark Smith, οι στίχοι βγαλμένοι από τους μύθους της αποκάλυψης, τα χτυπήματα των ντραμς εκτός ρυθμικής ροής, οι κιθάρες οξυγώνιες και ουρλιάζουσες,το μπάσο σα το φορτηγό στο Μεροκάματο του Τρόμου, ε όπως και να το δεις όλα αυτά δεν αποτελούν εγγύηση γιαδημοφιλία. Βέβαια who cares, όμως είναι άδικο: η φωνή του Cassey μπορεί να άγλυκη αλλά είναι βαρύτονη και ζεστή, οι κιθάρες μπορεί μεν να ξυραφιάζουν αλλά ορίζουν μία σαφή μελωδία, το μπάσο μπορεί να φυτιλιάζει αλλά παρόλα αυτά ελίσσεται και τα ντραμς τελικά ανασαίνουν ρυθμικά. Η φυσική εξέλιξηόλων αυτών είναι το φετινό LP Ultimate Success Today στο οποίο -υπό την καθοδήγηση του παραγωγού David Tolomei - προστίθενταιjazzyπνευστά ως πλέον οργανικό μέρος της τραγουδιστικής δομής (ακούστε το κλαρινέτο στο Processed By The Boys, ή θαυμάστε το σαξόφωνο του Jemeel Moondoc στο ευφορικό Tranquilizer), γυναικεία γλυκά φωνητικά (ακούστε πώς η Nandi Rose στο June 21 ηρεμεί την αψάδα της φωνής του Cassey), ακόμα και τσέλο! Παρά τους εξωραϊσμούς μη νομίζετε πως η εφιαλτική ηχητική δυστοπίαδεν καραδοκεί σε κάθε γύρισμα των τραγουδιών ή ότι ο ρυθμικός τρόμος δε βρίσκει ρωγμές για να ξεχυθεί. Όλα είναι εκεί, αλλά πιά αποτελούν κατασταλαγμένα συστατικά στοιχεία ενός δίσκου που θα μπορούσε θεωρητικά να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό (Το Worm In Heaven θα μπορούσε να το αγαπήσει και η γιαγιά σας) αλλά θα μείνει -και αυτός- ένα καλά φυλαγμένο μυστικό pour les connaisseurs.
Οι Drive-By Truckers είναι το μεγαλύτερο εν ζωή συγκρότημα του southern rock όμως γι αυτούς ο Νότος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας απλός γεωγραφικός προσδιορισμός. Όπως όλες οι μεγάλες μουσικές περσόνες της περιοχής (Young, Skynyrd κλπ.), έτσι και οι DBT νιώθουν ψυχικά αποκομμένοι από τις πριμαντόνες του Βορά και δεν χάνουν την ευκαιρία να αναδείξουν αβίαστα τον προβληματισμό τους: πολιτική ανησυχία, κοινωνικός διαχωρισμός, ανισότητα, υπαρξιακό κενό, απώλεια. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι όλα αυτά τα αναδεικνύουν ηχητικά και ερμηνευτικά κατά τρόπο που φέρει τη σφραγίδα του μόνιμου και του ατράνταχτου θυμίζοντας μας ποια είναι τα συστατικά του καλού ροκ: να ξέρεις να γράφεις κλασικές νότες χωρίς να χρειάζεται ποτέ να υψώσεις τους τόνους αναίτια, να τραγουδοποιείς ατόφιες καταστάσεις ώστε να απωθείς τους κομπλεξικούς και να ερμηνεύεις ερμητικά λιτά νοήματα και ταυτόχρονα να μην περισσεύει τίποτα.
Μουσικώς το album αποτελεί την αρτιότερη απόπειρα των Hood και Cooley να απλώσουν τη χειρονομία τους μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει το alt-countryrock. To Rosemary With A Bible And A Gun που ανοίγει τον δίσκο με το διεισδυτικό πιάνο, τα αέρινα έγχορδα και την επίμονη αφηγηματική ερμηνεία θα μπορούσε να ανήκει στο Harvest του Neil Young, ενώ τραγούδια όπως το Slow Ride Argument με τις κιθάρες να παίζουν... shoe gaze και τα αλλεπάλληλα φωνητικά στρώματα αποδεικνύουν ότι ο λυρισμός μπορεί να δρασκελίζει είδη και υποείδη. Ακόμα και στις πιο χωριάτικες/βουκολικές τους στιγμές, όπως το Thoughts and Prayers, η ταξιδιάρα φωνή του Hood παραμένει τόσο αυθεντική και ζεστή που νιώθεις να φιλοξενείσαι κάπου μεταξύ ουρανού και γης, εκεί που όλα κατανοούνται και τελικά συγχωρούνται, ιδίως τη στιγμή της πτώσης…
The Flat Earthist realized as he flew through the skies
The curve of the horizon as he fell
He saw the world was round just before he hit the ground
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
